Morgunblaðið - 29.03.2014, Síða 41

MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. MARS 2014
✝ Hilma Mar-inósdóttir var
fæddist 30. desem-
ber 1932 að Kirkju-
vegi 88 í Vest-
mannaeyjum. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suður-
lands á Selfossi 11.
mars 2014.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Guð-
rún Hákonardóttir
húsfreyja, f. 23. mars 1911 í
Merkinesi, Hafnarhreppi í Gull-
bringusýslu, d. 27. júlí 1984, og
Einar Marinó Jóhannesson báts-
formaður, f. 16. ágúst 1901, í
Skeggjastaðahreppi. N-
Múlasýslu, d. 18. sept. 1955.
Hilma ólst upp hjá móð-
urömmu sinni og afa, þeim heið-
urshjónum Vilhelmínu Guð-
mundsdóttur, f. 5. ágúst 1884, d.
1. júní 1968, og Hákoni Krist-
jánssyni, f. 9. janúar 1889, d. 21.
apríl 1970. Hilma giftist Sum-
arliða Gunnari
Jónssyni, f. 1. ágúst
1928, d. 5.desember
1991.
Börn Hilmu og
Sumarliða Gunnars
eru þau Einar Ár-
sæll Sumarliðason,
f. 14. febrúar 1954,
og Guðrúnu Erla
Sumarliðadóttir, f.
25. mars 1960. Ein-
ar Ársæll er kvænt-
ur Oddbjörgu Ingu Jónsdóttur,
f. 23. september 1955. Börn
þeirra eru: Lovísa, Fjalar, Hilma
og Esther og eru barnabörn
þeirra fimmtán. Guðrún Erla er
gift Halldóri Agli Guðnasyni, f.
17. janúar 1960. Börn þeirra
eru: Steinunn Björk, Sumarliði
Gunnar, Erla Hrund og Halldór
Hrannar og eru barnabörn
þeirra þrjú.
Útför Hilmu fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag, 29. mars 2014, kl. 14.
Elsku amma mín.
Ég sakna þín, pönnukökurnar
þínar voru bestar, takk fyrir að
passa mig alltaf svona vel.
Mér fannst leiðinlegt að heyra
að þú varst mjög veik af því ég vil
hafa þig hjá mér.
Mér fannst gaman þegar ég
fékk að knúsa þig og þegar þú
gistir hjá mér og við borðuðum
pítsu á föstudögum.
Mér fannst gaman að þú
komst í afmælið mitt og hjálpaðir
mömmu að setja kökurnar á
borðið og gera fínt, og þegar þú
hjálpaðir mér að blása í blöðr-
urnar.
Ég á margar góðar minningar
um þig og ég sakna þín svo mjög
mikið.
Ég skoraði markið sem þú
baðst mig um á síðasta íshokkí-
móti og ætla að skora aftur á
næsta móti.
Og elsku guð, viltu passa
ömmu.
Ég elska þig og sakna þín.
Þinn
Guðni Steinar.
Elsku dásamlega þú.
Hvar byrja ég?
Að kveðja þig er svo óraun-
verulegt, ég var jafn viss um að
þú yrðir 100 ára og að himinninn
sé blár.
Enda sögðu árin ekkert til um
þessa stórkostlegu konu sem ég
stolt kallaði ömmu mína, og skell-
urinn því harður og sár.
Þetta er allt svo óraunverulegt
að ég er dofin.
Ó, elsku þú, ég elska þig,
sakna og græt meir en ég hélt að
hægt væri.
Þú varst mér allt, minn besti
vinur, klettur og svo stór hluti af
mínu lífi og minnar fjölskyldu.
Það sem litlu molarnir eiga
eftir að sakna þín, elsku bestu
ömmu sem alltaf var til staðar,
passaði litlu molana sína og var
þeim svo góð, kúrði með þeim í
helgarheimsóknunum sínum sem
voru ófáar, og þá var sko kósý-
kvöld hjá þeim, ótal göngutúrar
þar sem amma taldi það nú ekki
eftir sér að hlaupa á eftir Breka á
hjólinu, pönnukökubakstur með
Guðna sem vakti ávallt lukku,
fótboltamótin með Arnóri sem
fékk ósjaldan að gista hjá ömmu
á meðan á móti stóð og þessi
elska mætti á völlinn í öllum
veðrum að hvetja strákinn sinn.
Leikir, spil, spjall og svona mætti
lengi telja allt sem þeir áttu með
þér. Þeir skilja hvorki upp né nið-
ur í þessu og sá minnsti skilur
ekki afhverju þú getur ekki kom-
ið aftur frá guði, og þá koma
stóru tárin, æ þeir sakna þín svo
sárt.
Samband ykkar Gumma var
fallegt og náið og þótti honum
einstaklega vænt um hversu mik-
inn stuðning og stolt þú sýndir
honum í náminu, við vorum ekki
búin að vera lengi saman þegar
hann var farinn að kalla þig
ömmu og þið farin að kveðjast
með orðunum okkar, ég elska
þig.
Ég vona og trúi að þú vitir
hversu mikilvæg þú varst okkur
og takir með þér hvert sem þú
ferð.
Það sem við tvær áttum svo
var einstakt, mörg símtöl á dag
um allt og ekki neitt, hlátur, grát-
ur, gleði, vinátta, traust og svo
þessi endalausa ást og hlýja. Það
var fátt sem við ekki deildum,
sögðu hvor annarri svo til allt og
töluðum um hluti sem ég held að
fæstir ræði við ömmur sínar.
Amma mín var listamaður og
fagurkeri fram í fingurgóma og
ber heimili hennar þess glöggt
merki, allt sem hún snerti varð
list, sama hvort það var útsaum-
ur, silfursmíði, glerlist og eða
prjónaskapur, já ekki má nú
gleyma blessuðum prjónunum,
en þá lagði hún vart frá sér.
En númer 1, 2 og 3 var hún
dásamleg manneskja og heims-
ins besta amma.
Hvað geri ég án þín, elsku fal-
lega þú, innst inni veit ég að
þetta lagast, en það er svo erfitt
að sjá það þegar sársaukinn mer
hverja taug og hvert bein, hjarta
mitt er brotið og ég sakna þín svo
sárt.
Ég skal passa litlu molana
þína vel, ég lofa.
Elsku amma, þú lifir í hjarta
mínu allar mínútur alla daga allt-
af.
Takk fyrir allt og allt.
Mest og best, ég og þú, ávallt
og að eilífu.
Þegar sorgin mig lamar
og hjartað brostið er
ég í minningu leita
og sé þig ljóslifandi hér
Þú varst traust, þú varst hlýja
þú varst veröld mín öll
nú þú yfir okkur vakir
úr himnanna fegurstu höll
Ljósið mun ávallt þér fylgja
og veita eilíflegt skjól
og okkur hinum svo færa
á ný bjarta morgunsól
Megi minning þín bjarta
að lokum færa okkur frið
og lækna hvert brotið hjarta
ég af heilum hug þess bið.
Þín,
Steinunn.
Elsku besta amma mín,
hversu sárt ég sakna þín, því er
ekki hægt að lýsa með orðum, en
minning þín lifir og mun alltaf
lifa í hjarta mér, svo lengi sem ég
lifi, þú færðir mikla gleði og ást í
líf okkar allra í kringum þig og
ógleymanlegar minningar og
þegar ég hugsa til þín þá er bara
gleði og gott sem kemur uppí
huga minn.
Ég veit að nú ertu á betri stað
og ert i faðmi hans afa og þið eig-
ið eftir að hugsa vel um og vaka
yfir okkur öllum. Ég trúi því að
við eigum öll eftir að sameinast
aftur á ný en ekki alveg strax, en
á meðan veit ég að þið vakið yfir
okkur og þið verðið í hjarta okk-
ar og huga alla tíð.
Elsku amma mín, ég elska þig
endalaust mikið og guð hvað ég á
eftir að sakna þín. Þinn,
Sumarliði Gunnar.
Elsku amma mín.
Ég kveð þig með uppáhalds
sálminum þínum, fallegum hugs-
unum og minningum.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Hvíldu í friði, elsku amma mín.
Þín nafna
Hilma.
Nú er amma komin á betri
stað eftir stutt en erfið veikindi.
Amma var einstök kona sem
margt var til lista lagt, hún bak-
aði, prjónaði, saumaði og vann
með gler og allt sem hún gerði
var einstaklega fallegt og vel
gert. Ég á margar góðar minn-
ingar um okkur ömmu saman og
þær mun ég geyma í hjartanu um
ókomna tíð. Aldrei mun ég
gleyma símtölunum sem við átt-
um síðustu vikur og daga í henn-
ar lífi. Í síðasta símtalinu
ákváðum við að hittast 11. mars,
við náðum því. Ég fékk að eyða
með henni síðustu stundunum í
þessu lífi og fékk að liggja hjá
henni og halda í hönd hennar er
hún kvaddi að morgni 11. mars
sl.
Elsku amma mín, ég veit að þú
ert á góðum stað núna þar sem
þú ert laus við veikindi og kvalir.
Þú ert örugglega búin að hitta
afa og ykkur líður vel saman. Við
hittumst þegar minn tími er
kominn, fáum okkur svið saman
og prjónum.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Ég elska þig og mun alltaf
gera. Þín,
Esther.
Ég elskaði ömmu mína svo
mikið.
Hún kom mjög oft og horfði á
mig keppa í bæði handbolta og
fótbolta og studdi mig.
Þegar mig vantaði eitthvað gaf
hún mér það alltaf. Stundum um
helgar fór ég til hennar og við
spiluðum, horfðum á sjónvarpið
og fengum okkur að borða sam-
an.
Þú varst svo yndisleg kona,
elsku amma mín, ég mun aldrei
gleyma þér.
Elsku amma, ekki veit ég hvar
ég væri án þín, ég var svo hepp-
inn að eiga þig sem ömmu, það
var enginn jafn heppinn og ég að
eiga svona ömmu því að þú hjálp-
aðir mér með allt.
Fótboltann, handboltann,
skólann og margt fleira. Ég vona
bara að þér líði vel.
Síðasta daginn sem ég sá
ömmu leið mér vel því ég var hjá
henni en illa af því hún var veik.
Það var mjög gott að hitta
hana því ég elskaði hana svo mik-
ið og vildi alltaf vera hjá henni.
En ég veit að hún er alltaf hjá
mér í hjartanu.
Þinn
Arnór Egill.
Elsku amma
Takk fyrir að þú fórst í göngu-
túr með mig, og varst að leika við
mig og passa mig.
Það var svo gaman að þú varst
að lesa fyrir mig og kubba höll
með mér, þú varst alltaf góð við
mig og passaðir mig oft og tókst
til í herberginu mínu.
Þú varst besta Hilma amma í
öllum geiminum.
Passaðu þig vel uppi í himn-
inum, amma, ég sakna þín svo
mikið.
Elsku guð, geturðu passað
bestu, bestu, bestu ömmu mína
sem ég sakna svo.
Þinn
Guðmundur Breki.
Hilma Marínósdóttir. Það er
óraunverulegt að rita nú minn-
ingarorð um Hilmu, tengdamóð-
ur sonar míns, Halldórs Egils
Guðnasonar. Fyrir svo stuttu síð-
an var hún kát og hress og lét sig
ekki muna um að koma akandi
yfir Hellisheiðina til að hitta fólk-
ið sitt. Í lok janúar veiktist hún
alvarlega og eftir erfiða baráttu
er nú stríðinu lokið. Ástvinir
hennar voru hjá henni og um-
vöfðu með kærleik þar til yfir
lauk. Þetta hefur verið erfiður
tími fyrir þau öll. Samband henn-
ar við þau var ætíð mjög náið og
þau nutu þess að vera saman.
Góður Guð gefi þeim öllum styrk
og ljós sem lýsi þeim á veg góðra
minninga um elskulega móður,
tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu.
Við fráfall Hilmu koma upp í
hugann minningar um liðnar
stundir. Hilma og Gunnar voru
glaðlynd, gestrisin og góð heim
að sækja á sitt fallega heimili.
Upp í hugann kemur mynd af
Gunnari sitjandi í sófanum og lítil
hnáta með hárbursta og greiðu
er að gera afa fínan. Hún greiðir
og setur rúllur í hár hans og afi
er alsæll með árangurinn – og
Hilma amma líka! Það er dýr-
mætt að eiga slíkar perlur í festi
minninganna.
Hilma var listakona. Hand-
verkið hennar er vitnisburður um
einstaka hæfileika og vandvirkni;
prjónaskapur, ísaumur, glerverk
– allt lék í höndum hennar. Hún
var virk í starfsemi eldri borgara
og átti stóran hóp vina, sem vann
undir hennar leiðsögn fallega
hluti úr gleri. Vestmannaeyjar
skipuðu háan sess í hugum
Hilmu og Gunnars og þar bjuggu
þau þegar Gunnar lést árið 1991.
Það var mikið áfall fyrir Hilmu
og börnin hennar. Hún flutti þá
frá Eyjum og bjó á Selfossi síð-
ustu árin. Hilma heldur nú í sína
hinstu för og mun hvíla við hlið
Gunnars í Vestmannaeyjum.
Hún er komin heim.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið,
þar lýsandi stjörnur skína
og birtan himneska björt og heið,
hún boðar náðina sína
en Alfaðir blessar hvert ævinnar
skeið og að eilífu minningu þína.
(Vigdís Einarsdóttir)
Guð blessi minningu Hilmu
Marínósdóttur og veiti börnum
hennar og fjölskyldum þeirra
styrk á erfiðum tímum.
Guðrún Snæbjörnsdóttir.
Hilmu Marinósdóttur kynntist
ég fyrst árið 2005 er við Stein-
unn, barnabarn hennar, hófum
samband okkar. Tók hún mér
rækilega opnum örmum frá
fyrstu kynnum okkar og sýndi
mér mikla hlýju, væntumþykju
og stuðning í einu og öllu og ekki
leið á löngu þar til ég var farin að
kalla hana ömmu, því það var hún
mér alla okkar tíð og tíma. Hún
sá alloft einhverjar góðar hliðar á
mér sem mér sjálfum hafði yf-
irsést. Þannig var hún þar til yfir
lauk. Mér er óhætt að segja að
hún hafi markað varanlegan sess
í sálu minni þennan tæpa áratug
sem ég þekkti hana. Svo gilti
einnig um fleiri, t.d. foreldra
mína og fjölskyldu. Þá dýrkuðu
synir mínir hana og fá orð geta
lýst sambandi hennar og konunn-
ar minnar.
Það verður skrýtið að heyra
ekki aftur í lyklahljóðum á föstu-
dögum og blíða rödd kalla „Halló,
er enginn heima“, skrýtið að
heyra ykkur Steinunni ekki
karpa um styrk hvítlauksolíunn-
ar með föstudagspizzunni, skrítið
að hafa enga ömmu með í páska-
eggjaleitinni og svona mætti
lengi telja. En umfram allt verð-
ur bæði skrýtið og sárt að hafa
þig ekki hér.
Það er erfitt að reyna að út-
skýra fyrir strákunum þínum
litlu að amma komi ekki aftur.
Ömmu sem alltaf vildi öllum vel
og vildi allt fyrir alla gera og gott
betur en það. Ömmu sem hringdi
nokkru sinnum á dag til að at-
huga hvort við værum nú ekki
örugglega búin að sinna strákun-
um á réttan hátt og ef þeir voru
veikir fjölgaði símtölunum ef hún
var ekki á svæðinu, til að kanna
hvort búið væri að mæla og hafa
samband við lækni, það varð að
hafa allt á hreinu. Þeir voru svo
heppnir að fá að njóta mikilla og
náinna samvista við þig og ótelj-
andi stunda þar sem þú hljópst
ávallt til ef einhver var veikur og
við Steinunn í skóla eða vinnu.
Alltaf varstu boðin og búin, og
verður það seint þakkað.
Einnig fæ ég seint fullþakkað
að hafa fengið að upplifa brúð-
kaupsdaginn okkar Steinunnar
og allan undirbúninginn með þig
okkur við hlið. Að lokum vil ég
þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast jafn yndislegri mann-
eskju og þér. Ég elska þig.
Sjáumst síðar.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
Þinn,
Guðmundur Njáll.
Þegar komið er að kveðju-
stund er svo margt sem dúkkar
upp í huga manns. Þegar Hilma
Marinósdóttir er kvödd er af
miklu að taka. Hún var mjög fjöl-
hæf kona, það lék allt í höndum
hennar. Síðan haustið 2007 hefur
hún séð um glerkennslu fjögra
hópa hjá eldri borgurum á Sel-
fossi. Glerlistin var hennar stóra
áhugamál og þar var hún á
heimavelli. Alltaf tilbúin með
sýnishorn af nýjum munum fyrir
okkur og alltaf tilbúin að prufa
eitthvað nýtt. Hilma starfaði
mikið með Rauða krossinum á
Selfossi, þar prjónaði hún fallega
vettlinga, sokka og peysur og
margt annað fallegt, þar báru
prjónuðu dúkarnir hennar af.
Hilma var mjög félagslynd kona
og alltaf til í eitthvað skemmti-
legt. Allar ferðirnar okkar á Me-
nam að borða eitthvað gott og
gómsætt og alltaf eitthvað af
glensi með. Ferðirnar okkar til
Vestmannaeyja og á matsölu-
staðina þar og auðvitað létta
lundin þar með. Ferðirnar okkar
til Reykjavíkur og að sjálfsögðu
var farið á matsölustaðina og
fengið sér að borða í sönnum
bæjarferðum. Svo öll spilasam-
kvæmin með góðu ívafi, öllum
bröndurunum og gleðinni og góð-
gætinu. Svo var farið í boccia og
ekki klikkaði Hilma þar. Hún var
allstaðar með.
Hilma hélt upp á 80 ára af-
mælið sitt með pomp og prakt 30.
des. 2012 og fórum við glerhóp-
arnir hennar í rútu til Reykjavík-
ur og fögnuðum með henni á veit-
ingastaðnum Meski. Núna í
janúar kynnti hún son sinn Einar
sem glerlistarleiðbeinanda fyrir
okkur og bað okkur að taka vel á
móti honum og sýna honum eng-
an yfirgang, því hún ætlaði að
taka sér frí frá störfum og fara að
leika sér. Auðvitað tökum við
Einari vel því hann er lifandi eft-
irmynd mömmu sinnar og til í að
hanna og gera hvað sem er fyrir
okkur og með okkur. Við áttum
margt ógert og ófarið. Við ætl-
uðum til Eyja í sumar og austur
að Klaustri, og á Akranes og átt-
um eftir að ganga Laugaveginn í
Reykjavík. En það ræður enginn
sínum næturstað og margt fer
öðruvísi en ætlað er. Nú er Hilma
komin á þann stað þar sem við
viljum að öllum líði vel og örugg-
lega fylgist hún ögn með okkur
og hennar verður minnst um
ókomin ár. Við þökkum þér,
elsku Hilma, fyrir samveruna og
óskum þér góðrar heimkomu í
Sumarlandið góða. Fjölskyldu
Hilmu sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur og óskir um bjarta
framtíð.
Kristín, Margrét, Helga,
Guðrún, Aðalbjörg,
Ingibjörg og Guðbjörg.
Mig langar að kveðja góða vin-
konu mína, Hilmu Marinósdótt-
ur, með nokkrum orðum. Við
Hilma kynntumst fyrir fjórtán
árum. Á þeim tíma tók ég að mér
að strekkja dúka. Hilma kom
með dúka til mín í strekkingu og
sá þá hjá mér kertastjaka og
fleiri hluti sem ég hafði lært að
gera í glerlist í Gjábakka, félags-
heimili eldri borgara í Kópavogi.
Hilma varð hrifin af glerlistinni
og ákvað að koma með mér og
læra hjá Kristínu Guðmunds-
dóttur sem kenndi glerlist og
fleira handverk í Gjábakka.
Hilma náði strax góðum tökum á
glerlistinni, postulínsmálning-
unni og öllu sem hún gerði. Við
eignuðumst góðar vinkonur í
handverkinu í Gjábakka. Dagana
sem handverkið var sótti Hilma
mig alltaf og ef hún gat ekki
keyrt mig heim aftur, sagði hún
við vinkonu okkar: Nú keyrir þú
hana Jóhönnu heim. Hilma hélt
áfram að læra glerlist og sótti
framhaldsnámskeið í Listgleri í
Kópavogi. Ég á marga fallega
hluti eftir Hilmu og einnig pant-
aði ég hjá henni hluti til gjafa.
Fyrir nokkrum árum flutti
Hilma á Selfoss, en sonur hennar
býr þar. Á Selfossi tók hún að sér
að kenna eldri borgurum glerlist.
Það var gaman að heimsækja
Hilmu á Selfoss, íbúðin hennar
var mjög falleg og þar voru
margir fallegir hlutir eftir hana.
Hilma var alltaf svo glöð og
kát og gaman var að vera nálægt
henni. Hún kom í 90 ára afmælið
mitt í fyrrasumar og þá áttum við
góða stund saman.
Með söknuði kveð ég góða vin-
konu og þakka henni allar góðar
samverustundir. Ég sendi fjöl-
skyldu Hilmu innilegar samúðar-
kveðjur.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Jóhanna Anna Einarsdóttir.
Hilma
Marinósdóttir