Morgunblaðið - Sunnudagur - 19.10.2014, Blaðsíða 55

rit og allt annar ferill. Til við-
bótar verða áhorfendur margir
búnir að lesa bókina og hver með
sína útgáfu í höfðinu en henni
finnst það ekki þvælast fyrir.
„Bók er eitt listaverk, leikgerð
er annað listaverk og þriðja lista-
verkið er það sem áhorfandinn
sér, sviðsverkið sjálft, uppsetn-
ingin,“ segir hún. „Það er gaman
að fá fólk á sýningu sem er með
sína sýn en við erum ekki að
myndskreyta bókina. Þetta er al-
veg sjálfstætt listaverk; þú þarft
ekki að hafa lesið bókina til að
fara að sjá verkið.“
Listin hefur haft mörg andlit
hjá Hörpu. „Ég byrjaði í Mynd-
listar- og handíðaskóla Íslands,
var í málaradeildinni. Þaðan fór
ég í Leiklistarskólann og er búin
að leika í 25 ár og leikstýra inni
á milli. Svo fór ég í meistaranám
í ritlist í Háskóla Íslands og út-
skrifaðist þaðan síðastliðið vor.
Það er nýjasta æðið hjá mér,“
segir Harpa, sem var mjög ánægð
með námið og segir það nýtast
vel í leikstjórninni.
„Leikstjórnarstarfið er höfund-
arstarf líka. Ritlistin nýtist vel og
mín myndlistarmenntun líka. Ég
hef mjög gaman af þessu sjón-
ræna sem leikstjóri,“ segir hún.
Hún er ánægð með listræna
stjórnendur sýningarinnar. Leik-
myndahönnuður er Finnur Arnar
Arnarson, búninga gerði Þórunn
Elísabet Sveinsdóttir og Ólafur
Ágúst Stefánsson sér um lýsingu.
Þau hafa öll unnið saman áður.
„Það er dásamlegt að vinna með
þeim sem maður þekkir vel,
treystir og þykir vænt um því
galdurinn í leikhúsinu er
samvinna.“
Framundan hjá Hörpu er að
leikstýra Dúkkuheimili Ibsens í
Borgarleikhúsinu. „Dúkkuheimili
er mest leikna leikrit allra tíma.
Það verður spennandi að taka
margreynt verk, algjöra andstæðu
þess sem við erum að gera núna.
En efni þeirra er ekki ósvipað.
Bæði verkin fjalla um að þora að
standa með sjálfum sér. Að
stökkva en ekki hrökkva.“
Hún segir Karitas vera að fást
við sínar skilyrðingar og hvernig
hún geti brotið þann ramma. „Við
fáum okkar vaxtaverki í lífinu
þegar við nálgumst einhver mörk,
þegar eitthvað er orðið gamalt og
við þurfum ekki á því að halda og
það er kominn tími til að endur-
fæðast. Þetta er hin eilífa hring-
rás umbreytingarinnar, það eina
sem breytist ekki í lífinu er
breytingin sjálf og það er auðvelt
að óttast breytingar. Að umbreyta
orku, það er sköpunarkrafturinn.
Við brjótum niður til að byggja
upp. Það þarf eitthvað að deyja
til að nýtt fæðist og það liggur í
eðli þess að þroskast. Þetta hug-
rekki, að standa á þessari marka-
línu, fara inn í hið óþekkta og
gera það þekkt. Listamenn vinna
við það að fara inn í hið óþekkta,
inn í óreiðuna, kaos, og búa til
heim, kosmos. Þess vegna er til
dæmis svo flott að fá listamenn
inn í stjórnmálin. Þeir þekkja svo
vel þann feril að búa til hug-
myndir og gera þær að veruleika.
Að deyja sjálfum sér, það er
þetta, gefast einhverju fullkomlega
til að nýtt verði til.“
Morgunblaðið/Kristinn
Harpa segir lestur bóka Kristínar Marju og að
rannsaka þennan heim veki upp „gríðarlegt
þakklæti til forfeðranna, til ömmu og afa, lang-
ömmu og langafa, fólksins sem stritaði fyrir
heilbrigðis- og menntakerfi, sem lagði allt undir
til að koma börnunum sínum til menntunar“.
* Við fáum okkar vaxtaverki í lífinuþegar við nálgumst einhver mörk,þegar eitthvað er orðið gamalt og við þurf-
um ekki á því að halda og það er kominn
tími til að endurfæðast. Þetta er hin eilífa
hringrás umbreytingarinnar.
Ljósmynd/Eddi
Sagan er átakamikil og hrífandi um langanir og þrár, sorgir og ástríður og fórn-
irnar sem hamingjan og draumarnir geta krafist.
19.10. 2014 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 55