Morgunblaðið - 06.11.2014, Side 90

90 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. NÓVEMBER 2014
Þessi kveðja kem-
ur í seinna lagi, en
orsök þess er sú að
við vorum alls ekki
tilbúnir fyrr til þess
að skrifa minningargrein um fé-
laga okkar og vin hann Hjalla sem
kvaddi þennan heim svo óvænt og
án nokkurs fyrirvara. Hann vann
sinn síðasta lífsdag í Áhaldahús-
inu eins og aðra daga af elju og
samviskusemi og að vinnudegi
loknum var haldið heim í Hraun
þar sem hann svo óvænt mætti ör-
lögum sínum.
Hjálmar var sá starfsmaður
bæjarins sem hafði langlengstan
starfsaldur, hóf störf 16 ára í
Áhaldahúsinu, fyrst sem verka-
maður en síðar tækjamaður, og
hefði því náð 50 ára starfsaldri um
mitt næsta ár hefði honum enst
aldur til.
Auk þessa starfs var Hjálmar
sauðfjárbóndi í Hrauni í Hnífsdal
Hjálmar Hafþór
Sigurðsson
✝ Hjálmar Haf-þór Sigurðsson
fæddist 22. mars
1949. Hann lést 2.
október 2014. Útför
Hjálmars fór fram
18. október 2014.
síðastliðin 34 ár svo
geta má nærri að
vinnudagurinn var
oftast í lengra lagi, í
sumum tilfellum í
snjómokstri á vetr-
um frá klukkan 6 að
morgni til klukkan
19 að kvöldi en þeg-
ar flestir aðrir gátu
tekið hvíld eftir erf-
iðan vinnudag átti
hann eftir að sinna
sínum bústofni með fóðrun og
aðra aðhlynningu, þrátt fyrir
þessa miklu vinnu var hann oftast
mættur fyrstur manna á sinn
vinnustað að morgni, renndi
sterku kaffi í könnu og ræddi mál-
efni líðandi stundar, það var engin
lognmolla í kringum þennan
mann, skoðanir settar fram af
ákveðni og festu en réttlætis-
kenndin þó alltaf í fyrirrúmi.
Hjálmar unni fjölskyldu sinni
hugástum og naut þess að segja
okkur vinnufélögum sínum frá
heimsóknum afabarnanna í
Hraun og hversu þau nutu þess að
vera í sveitinni í návist dýranna og
ekki síður að fara smá rúnt með
afa í dráttarvélinni.
Í Hrauni var Hjálmar kóngur í
sínu ríki, þessu ríki sem stundum
þurfti að verja af fullum þunga
þegar opinberir aðiljar vildu
leggja niður búsetu á býlinu vegna
snjóflóðahættu, þá þurfti að beita
skynsamlegum rökum til varnar
ásamt fullri aðgát þegar hættu-
ástand skapaðist enda stundum
nærri höggvið.
Við vinnufélagar hans þökkum
samfylgdina og sendum fjölskyldu
hans og öðrum ástvinum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Starfsmenn Áhaldahúss Ísa-
fjarðarbæjar,
Ari, Flosi, Guðjón, Guðni,
Ólafur, Sveinn og Þorsteinn.
Elsku pabbi. Ég sit hér með
tárin í augunum og finnst svo
ósanngjarnt að þú hafir þurft að
fara svona snemma frá okkur. Við
áttum eftir að gera svo margt
saman og þegar þú yrðir hættur
að vinna þá ætluðum við að vera
fastagestir hjá þér í kaffi. En lífið
tekur oft óvænta stefnu og á ör-
skotsstundu er ástvinum kippt út
úr lífi manns fyrir fullt og allt og
þú þekktir það sjálfur mjög vel.
Það er því mjög gott að staldra að-
eins við og minnast allra góðu
stundanna sem við áttum og get
ég hiklaust sagt að flestar þessara
stunda tengdust rollubúskapnum
og sveitastörfunum. Eitt það
skemmtilegasta var að fara á fjöll
einu sinni á ári til að smala með
mörgu skemmtilegu fólki. Hey-
skapurinn var líka ávallt líflegur
og man ég vel þegar var verið að
taka rökin og setja inn í hlöðu að
við krakkarnir fengum alltaf að
sitja uppi á vagninum. Það var sko
fjör og svo lékum við okkur
klukkutímum saman inni í hlöðu
og komum svo heim löðrandi í
heyi, mömmu til mikillar gleði. Ég
var svo heppin að ná mér í mann
sem er mikill sveitamaður í sér og
alltaf þegar við komum í heim-
sókn og þú einhvers staðar úti þá
fór hann alltaf beinustu leið til þín
að spjalla um búskapinn og vél-
arnar. Þú varst alltaf svo kátur og
hress þegar við hittum þig og svo
góður við hana Aðalheiði okkar.
Það er leitt að hún skuli ekki hafa
fengið að kynnast þér betur en ég
mun segja henni mikið frá þér og
hversu frábær þú varst. Hér skilja
leiðir okkar en ég trúi því að við
hittumst aftur þegar minn tími
kemur þó þú hefðir enga trú á svo-
leiðis hlutum, „þegar maður
drepst þá er maður bara dauður“
sagðir þú alltaf, en ég kýs að trúa
því að þú sért þarna einhvers stað-
ar og vakir yfir okkur. Ég mun
alltaf geyma í minningunni síðasta
skiptið sem ég hitti þig, hvað þú
knúsaðir mig vel og innilega eins
og eitthvað innra með þér vissi
hvað væri að fara að gerast. Mér
þykir mjög vænt um þá minningu
í dag. Hvíldu í friði, elsku pabbi
minn, ég mun alltaf elska þig. Þín
dóttir,
Helga Sigríður.
✝ Hjörtur Haf-steinn Hall-
dórsson fæddist 20.
júlí 1940 í Hafn-
arfirði. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 28. september
2014.
Hjörtur var einn
af þremur börnum
hjónanna Rann-
veigar Worms-
dóttur, f. 6. október 1913 í
Syðri-Tungu í Staðarsveit á
Snæfellsnesi, d. 23. maí 2002 á
Hrafnistu í Hafnarfirði og Hall-
dórs Jóhannessonar, f. 5. októ-
ber 1912 á Teigi í Hvammsveit í
Dalasýslu, d. 10.nóvember 1977
á Landspítalanum í Reykjavík.
Systur Hjartar voru Björk Unn-
ur, f. 7. júlí 1941 í Hafnarfirði,
d. 12. feb. 1965 á Landspít-
alanum í Reykjavík, og El-
ínborg Worms, f. 5. ágúst 1956 í
Reykjavík. Einnig átti Hjörtur
tvo bræður sammæðra: Sig-
urður Worm, f. 15. ágúst 1933,
d. 23. júlí 1947 og Bergur Snæ-
fells, f. 4. október 1935, d. 21.
janúar 1996.
Hjörtur giftist Öldu Sig-
urjónsdóttur, f. 29.
apríl 1944, d. 4.
apríl 2002, 11.októ-
ber 1969 . Dóttir
þeirra og stjúpsyn-
ir Hjartar eru:
María Worms
myndlistarmaður,
f. 11. apríl 1982,
sambýlismaður
Arnar Þórisson,
kvikmyndatöku-
maður, f. 18. sept.
1968, börn þeirra og fóst-
urdóttir Arnars , Rannveig
Mary, f. 18. okt. 2003, Uni, f.
14.júní 2011, Funi, f. 19. sept.
2014; Sveinn Sigurður Gunn-
arsson kerfisfræðingur, f. 11.
ágúst 1962, maki Hrafnhildur
Lilja Steinarsdóttir, f. 24. feb.
1964. Þau skildu. Dóttir þeirra
er Alda Björg, f. 22. maí 1983;
Haukur Haraldsson smiður og
bátsmaður, f. 27. feb. 1966,
maki Ragnheiður Gísladóttir
móttökustjóri, f. 7. júní 1968.
Börn þeirra eru Unnur Dís, f. 8.
júlí 1991, Hjörtur Hafsteinn, f.
1. janúar 1993. Hjörtur átti eitt
barnabarnabarn.
Útförin fór fram í kyrrþey að
ósk hins látna.
Nú kveð ég þig í hinsta sinn
með söknuði og minnist þess
hvað þú kenndir okkur bræðr-
um mikið. Þú varst mikill sund-
maður og fórst með okkur í
laugarnar og varst ekkert að
tvínóna yfir hlutunum heldur
fórstu með okkur beint í djúpu
laugina og settir í sjötta gír og
höfum við bræður verið syndir
eins og selir síðan.
Svona var pabbi minn, ekkert
að draga hlutina á langinn. Ég
lærði hjá þér húsasmíði og þú
kenndir mér að vinna og leysa
úr ýmsum málum í þeim efnum,
enda varstu alla tíð mjög úr-
ræðagóður og útsjónarsamur
sama hvað þú tókst þér fyrir
hendur.
Þú leystir öll mál, sama hvað
það var, hvort sem um smíði,
rafmagn eða pípulagnir var að
ræða. Ég hef aldrei unnið með
slíkum meistara á minni ævi,
svo mikill snillingur varstu,
vandvirkur í einu og öllu sem þú
tókst þér fyrir hendur.
Árið 2011 urðu kaflaskipti í
þínu lífi, þú fékkst blóðtappa og
lamaðist í hægri hendi og fæti.
Fyrst um sinn hélstu áfram að
skera út þín frábæru listaverk í
tré með einni hendi, örvhentur.
Þetta sýndi mér bara hve ákveð-
inn og lífsglaður þú varst á
þessum tíma og vildir halda
áfram, en svo kom að því að
annar sjúkdómur sem kom í ljós
síðar hafði betur.
En ég veit að nú ertu kominn
á betri stað, sem ég held að þú
hafir undir það síðasta viljað
komast á, það er í framsætið við
hliðina á mömmu.
Elsku pabbi, hvíl í friði, ég
mun ávallt sakna þín og minn-
ast.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Hinsta kveðja. Þinn sonur,
Sveinn.
Hjörtur Hafsteinn
Halldórsson
Innilegar þakkir til þeirra fjölmörgu er sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför ástkærrar móður, tengdamóður og
ömmu,
FRIÐBJARGAR BERGÞÓRU
BJARNADÓTTUR,
Húsavík.
Guð blessi ykkur öll.
.
Bjarni Aðalgeirsson, Þórhalla Sigurðardóttir,
Sigurður Aðalgeirsson, Sigurhanna Salómonsdóttir,
Sigrún Aðalgeirsdóttir, Baldur Baldvinsson,
Sigurgeir Aðalgeirsson, Erla Bjarnadóttir,
Sigríður Aðalgeirsdóttir,
Sveinn V. Aðalgeirsson, Unnur Ingibjörg Gísladóttir
og fjölskyldur.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð, hlýhug og vináttu við andlát og
útför okkar ástkæra eiginmanns, föður,
tengdaföður, afa og langafa,
JÓNATANS SVEINSSONAR
hæstaréttarlögmanns,
Álfkonuhvarfi 59,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunarheimilisins Sóltúns
fyrir frábæra umönnun.
Nanna Jónasdóttir,
Hróbjartur Jónatansson, Valgerður Jóhannesdóttir,
Sveinn Jónatansson, Brynja Ólafsdóttir,
Jónas Jónatansson, Anna Margrét Tómasdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Árni RagnarGuðmundsson
fæddist á Kópa-
skeri 14. febrúar
1935. Hann lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans
þann 17. október
2014.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Kristjánsson frá
Víkingavatni í
Kelduhverfi, f. 1884, d. 1965 og
Árdís Pálsdóttir, fædd á Svína-
dal 1907, d. 1998.
Systkini Árna voru: Kristján,
f. 1933, d. 1975 og Björg, f.
1944. Systkini Árna samfeðra
voru Árni, f. 1914, d. 1916,
Jónína Sigurveig, f. 1916, d.
f. 1912, d. 2006. Börn Árna og
Stefaníu eru: 1) Ragnar, f.
1959, kvæntur Birgitte Árna-
son, f. 1963. 2) Katrín Helga, f.
1963, gift Haldori Gunnari Hal-
dorsen, f. 1963. Þeirra börn
eru: Hrafnhildur, f. 1985, maki
Atli Ívar Guðmundsson, f. 1983,
og Árni Stefán, f. 1989. 3) Ár-
dís, f. 1965, hennar börn eru:
Stefanía Kolbrún Ásbjörns-
dóttir, f. 1994 og Ásbjörn Árni
Ásbjörnsson, f. 1998.
Árni vann öll almenn sveita-
störf í uppvextinum og var
meðal annarra starfa á vertíð í
Eyjum sem ungur maður, en
lengst af vann hann við eft-
irlitsstörf hjá Rafmagnseftirliti
ríkisins. Eftir starfslok þar
vann hann við mótorviðgerðir í
bílskúrnum heima á Fjöru-
granda eða þar til þau hjónin
fluttu að Lundi 2, Kópavogi, í
byrjun ágúst sl.
Bálför Árna fór fram í kyrr-
þey frá Fossvogskapellu 28.
október 2014.
2006, Björn, f.
1918, d. 2006, Guð-
rún, f. 1922, d.
2010. Árni ólst upp
á heimili foreldra
sinna á Núpi í Öx-
arfirði, gekk í
barnaskóla í
Lundi, í sömu
sveit, og seinna í
Iðnskólann í
Reykjavík, lauk
þaðan prófi í raf-
virkjun árið 1959. Sama ár
gekk hann að eiga eftirlifandi
eiginkonu sína, Stefaníu Daníu
Helgadóttur, f. 1941. Hennar
foreldrar voru Helgi Sigurvin
Sigurjónsson, bifreiðarstjóri, f.
1911, d. 1991 og Katrín Mar-
grét Guðjónsdóttir, húsmóðir,
Það var bjartur dagur, hæglæt-
isveður, en svalt eins og búast má
við að liðnu hausti. Aðstæður
ágætar og alveg eins og sá gamli
vildi hafa þær, snjó hafði tekið upp
að mestu en eftir sátu fannir hér
og þar. Við gengum upp slakkann
sinn hvorum megin og undan
Árna hrökk rjúpa, gamla tvíhleyp-
an féll að öxl og rjúpan flaug ekki
langt. Mér varð hugsað til hans sl.
laugardag þegar ég gekk til
rjúpna. Mynd hans var skýr í huga
mér þar sem hann stóð gleiður
með kíkinn að leita af sér allan
grun um rjúpur í fjarska og gamla
Husqvarna-tvíhleypan hallaðist
upp að honum.
Hann tengdapabbi sagði einu
sinni um annan mann að hann
væri góður félagi, en það gilti ein-
mitt helst um hann sjálfan, hann
var góður félagi og ekki bara á
rjúpnaslóð heldur hvenær sem
var. Honum þótti gott að vera með
fólkinu sínu og það var alltaf gott
og gaman að sækja tengdaforeldr-
ana heim. Hann var ætíð tilbúinn
að hjálpa til og þau tengdamamma
reyndust okkur Katrínu svo af-
skaplega vel, í byrjun okkar bú-
skapar og alla tíð síðan.
Árni var þeirrar gerðar að
óunnin verk máttu ekki bíða og
hann gekk snarlega í það sem fyr-
ir lá. Rafmagnseftirlitið, síðar
Löggildingarstofa, naut starfs-
krafta hans lengst af og hann fór
víða um land og þekkti hvern bæ
og hvert hús. Á ferðum okkar
norður í Öxarfjörð sagði hann mér
oft sögur af skringilegum aðstæð-
um sem hann hafði lent í og af
kynlegum kvistum sem hann hitti.
Hann var í hópi þeirra sem fyrstir
unnu við rafmagnseftirlit og skóp
með félögunum verklag og bjó til
mörg þeirra gagna sem unnið var
með. Árni var fyrsta flokks raf-
virki og það var unun að skoða
handverk hans, t.d. rafmagnstöfl-
ur, þar var sko engin óreiða held-
ur öllu vandlega fyrir komið.
Hann vildi hafa hlutina skýra og
greinilega, því þannig væri best að
koma að þeim síðar bæði fyrir
hann og aðra. Um langt árabil
hafði hann þá aukavinnu að „mót-
orast“, þ.e. hann gerði við mótora
fyrir olíufélögin. Það eru líklega
nokkur þúsund slíkir sem fengu
yfirhalningu í bílskúrnum við
Fjörugranda og eins og með önn-
ur verk þá var þeim sinnt hratt og
örugglega.
Árni var mikill íslenskumaður,
var vel máli farinn, las reiðinnar
býsn og þoldi afar illa hvers kyns
orðhengilshátt og vitleysur í rit-
uðu og töluðu máli. Við gátum oft
og iðulega hneykslast saman á vit-
leysunni. Betri maður til að lesa
yfir ritað mál var vandfundinn,
hann var snöggur að sjá hvað bet-
ur mátti fara og skar miskunnar-
laust niður allt málskrúð – það fór
ekki vel í hann.
Eftir mörg ár á ferðinni sem
eftirlitsmaður fækkaði ferðunum
um landið, en þær voru þó nokkr-
ar sem voru fastir punktar, t.d.
eggjaferð á vorin, berjaferð í
sveitina „einu“ á haustin og
rjúpnaveiðin. Hann hafði sterkar
taugar til æskuslóðanna og naut
þess að fara norður í Núp og hitta
þar ættingja og vini og þá var nú
glatt á hjalla og ekki síst hjá nöfn-
unum.
Ég þykist vita að tengdapabba
þætti orðið nóg um og læt því gott
heita, þó ég sé í því slæma skjóli að
höggvið er skarð í okkar raðir sem
ekki verður fyllt. Árni var góður
pabbi, afi og alveg einstakur
tengdapabbi.
Haldor Gunnar Haldorsen.
Hver var það sem alltaf var til
staðar, hver vildi allt fyrir alla
gera, hver tekur nú við eftir að þú
ert farinn, elsku afi?
Það geta ekki margir státað af
afa eins og þér en fyrir mér varstu
svo miklu meira heldur en einmitt
bara það, þú varst líka nokkurs
konar pabbi. Þú varst alltaf til
staðar, oftar en ekki óumbeðinn.
Þú varst hetjan mín, það var ekk-
ert sem þú vissir ekki, gast ekki
lagað eða hjálpað mér með. Án þín
finnst mér ég vera týnd í þessum
stóra heimi.
Ég gleymi aldrei þeim stundum
sem við eyddum saman í lönguvit-
leysu, veiðimann, kubbaleik, eða
hvernig það var að faðma þig, því
það gerir það enginn eins og þú.
Að missa þig er því meira en að
missa bara afa, ég mun sakna þín
þangað til ég sjálf kveð þennan
heim. Ég kvaddi þig á spítalanum
og sagði: „Afi, ég elska þig, við
sjáumst bráðum“. Ég vonaði svo
innilega að „bráðum“ þýddi ekki
svona langan tíma en lambið hans
afa síns mun knúsa þig aftur að
lokum.
Stefanía Ásbjörnsdóttir.
Elsku afi.
Það er svo skrýtið að koma
heim til ömmu núna, í fínu nýju
íbúðina ykkar og þar er enginn afi.
Enginn sem tekur á móti manni
með þéttingsföstu faðmlagi, eins
og þér var einum lagið. Við sökn-
um þín öll sárt, en þær eru margar
og fallegar minningarnar sem þú
skilur eftir í hjörtum okkar.
Þú varst alltaf svo hlýr og góð-
ur, afi minn. Snyrtipinni fram í
fingurgóma og tvínónaðir aldrei
við hlutina. Hví að bíða með það til
morguns sem var hægt að koma í
verk í dag? Ég man eftir að hafa
labbað til ykkar ömmu á Fjöru-
grandann hvern einasta laugardag
í barnæsku. Þá horfði ég á Tomma
og Jenna og annað barnaefni sem
þú hafðir samviskusamlega tekið
upp á vídeóspólu fyrir mig, enda
var alltaf miklu betra barnaefnið á
Stöð 2 en á RÚV. Á meðan ég
horfði hugfangin varst þú að mót-
orast, eins og þú gerðir svo oft, þá
og seinna, og maður mun seint
gleyma mótoralyktinni af þér, þeg-
ar maður skaust inn í bílskúr til að
kyssa þig við komuna.
Ég er viss um að ég hef erft
bókaáhugann frá ykkur ömmu. Þó
þér fyndist ég lesa heldur lítið á
hinu ástkæra ylhýra, þá höfðum
við alltaf gaman af að ræða um
bækur og mér þykir vænt um að
þú hafir stundum tekið mínum
ráðleggingum í bókavali. Ég lofa
að taka líka þínum ráðleggingum
og lesa Silmerillin fyrir þig, bæði á
frummálinu sem og íslensku þýð-
inguna sem þú hafðir svo gaman
af.
Mér þótti sérlega vænt um
hvað þér og honum Atla mínum
varð vel til vina, enda voruð þið
líkir um margt; vinnusamir og úr-
ræðagóðir, hjálpfúsir og þrjóskir,
en jafnframt með hjarta úr gulli.
Menn eins og þú eru vandfundnir í
dag og við fráfall þitt hefur mynd-
ast stórt skarð í okkar litlu fjöl-
skyldu, skarð sem mun aldrei fyll-
ast; þú varst einstakur. Nú
verðum við sem eftir stöndum að
vera dugleg að passa hvert annað
og ég lofa að hugsa vel um ömmu
fyrir þig.
Þangað til við hittumst aftur.
Þín
Hrafnhildur.
Árni Ragnar
Guðmundsson