Stígandi - 01.10.1946, Qupperneq 21

raunar verður hún að láta hvert menningarm'ál þjóðarinnar
verulega til sín taka, ef hún á að ná þeim áhrifum í þjóðlífinu,
sem til þess eru nauðsynleg, að starf hennar beri fullan árangur.
En mestu varðar Jró, að æskan sjálf gangi í fylkingarbrjósti og
berjist ótrauð í þessu mikla varnarstríði þjóðarinnar við sinn
ísmeygilegasta og skæðasta óvin. Almenningur Jjarf að fá að vita,
livað hér er um að ræða og hvað í húfi er. Ef úrkynjunin fær að
grípa um sig óhindruð og sýkja bernsku og æsku, mun Jressi þjóð
glata frelsi sínu, menningararfi og siðferðilegum tilverurétti. Skýr
áfstaða til þessa máls er Jrví skylda hvers einstaklings, svo fremi
sem hann vill heita góður íslendingur og sannur maður.
----Þér meguð á minnask, livat efni otdrykkjan er, eða hvat hon aflar eða
hverju hon týnir. Þat er it fyrsta, er minnst er, at sá, er þýðisk ofdrykkjuna,
þá fyrirlætur hann fjáraflann, því at ofdrykkjan týnir fénu ok glatar, þar til
er sá maðr, er fullsæll var at fé, verður vesæll ok válaðr. Sá er annarr hiutr
ofdrykkju, at hann týnir minninu, ok öllu því gleymir hann, sem honum
væri skylt at muna. Þat it jrriðja, at þá girnisk hann ina röngu hlutina ok
hræðisk eigi at taka fé með röngu ok svá konur. Sá er inn fjórði hlutr of-
drykkju, at hon eggjar ltann at Jjoia engan hlut, livárki orð né verk, gjalda
á móti hálfu meira illt en til sé gört, ok enn umfram eggjar hon þess at leita
lastmæla á þá, er óvaldir eru. Þá er sá einn, at hann jjreytir líkamann til at
þola vandræðit, mæðask af vökunum, týna blóðinu í öllum liðum ok spilla
blóðinu til vanheilindis, ok jjar með týna allri lieilsunni. Ok þá farit er eig-
unni, lieilsunni ok vitinu, þá eggjar hon þá at fyrirfara því, er ólógat er, en
Jjat er sálan-------
Sverrir konungur Sigurðsson.
17*
stígandi 259