Stígandi - 01.10.1946, Síða 65

Meiri líkur ætla ég til, að Ármannsrímur séu að miklum hluta
eftir Hólmfríði eina. Hún er eldri og hefir átt fyrirleikinn og víst
er um hana, að hún hélt þessari íþrótt fram til hárrar elli. Hins
vegar mun fátt eða ekki kunnugt af kveðskap Sigurlaugar nema
sá hlutur, sem hún á í Ármannsrímum.
Þegar Hólmfríður var 27 ára gömul giftist hún .Jóni Jónssyni
frá Hólmavaði í Aðaldal. Vom þau fyrst á húsmennsku á Hólma-
vaði, en bjuggu síðan á Hafralæk í sömu sveit um 26 ára skeið.
Ekki munu þau hjónin hafa orðið auðug af veraldargæðum, enda
um margt að sjá, því að þeim varð 10 barna auðið, þótt ekki næðu
nema 5 fullorðins aldri.
Með þeim Hólmfríði og Jóni var um skeið á vist Magnús,
bróðir Jóns. Voru þeir bræður báðir hagorðir. Var þá oft kastað
fram vísum við ýmis tækifæri.
Eitt sinn kom Jón inn frá gegningum í vonzkuhríð seinnihluta
vetrar. Þá kvað hann:
Ólán stríða elur kvlða,
af því hríð ei linar par.
Hrekur yndi í ólánsvindi
út á strindi mannraunar.
Magnús svaraði:
Hverjir fanga lukku langa
— lundi spanga veittu svar —
hér sem stranga götu ganga
greitt um vanga Fjörgynjar?*)
Hólmfríður svaraði:
Vel hér stríða lán er lýða
— lundi skíða gef ég svar —
lífs þá tíða linnir kvíða
lénast blíða farsældar.
Hólmfríður Indriðadóttir lifði mann sinn og andaðist í hárri
elli að Sandi í Aðaldal hjá syni sínum. Eru til enn tvær vísur eftir
hana rúmlega áttræða. Þessa orti hún til sonar síns, Hernits:
Mörg þó sendist kjörin kífs
krengt af heilsu slakri,
enn þá stend ég uppi lífs
í guðs náðar akri.
*) Þessa léttu og hlýju vísu kvað Magnús um Hólmfríði dóttur sína:
Ekki tekur á mig hér
úti hríðin, hríðin.
Kemur oft að klappa mér
kvennaprýðin, prýðin.
STÍGANDI 303