Stígandi - 01.10.1946, Qupperneq 27

um vorið og bjó hana út að öllu leyti sem bezt, og kostaði tals-
verðu til aðgerðar á henni, 300 dölum, því að ég er hræddur um,
að 'hún hafi verið farin að eldast. ()g svo loks, þegar hún að öllu
leyti var tilbúin með rá og reiða, fékk hann farm á hana hjá kaup-
manni Tog til Siglufjarðar. Samt mátti Jón ekki vera aðalfor-
maður, af því að hann hafði ekki tekið próf, varð því að fá dansk-
an skipstjóra, sem Hansen hét. Svo hafði hann matrós, Petersen,
og svo vorum við Stefán Hjörleifsson með sem farþegar. En hinn
síðarnefndi veiktist á leiðinni, svo að ekki voru eftir það nema
öveir menn á vakt. Santt gekk ferðin vel og greiðlega. Við komum
til Siglufjarðar eftir 14 daga útivist. Var þai' hið mesta af vörun-
um lagt upp, nema lítill hluti, sem átti að fara til Gudmanns-
verzlunar á Akureyri og fluttur Jiangað. Eftir að ltafa -uppskipað
þessum vörum á Akureyri, sigldi Jón hið bráðasta norður á Greni-
vík og tók þaðan að búast á hákarlaveiðarnar. Hafði 'hann svo
hraðan á, að hann var lagður út fyrir dægri, áður en ég, félagi
hans, kom til skips eftir umtali. En ekki var Jóni aflasæl sú ferðin
né aðrar það sumar eða önnur, eftir að hann tók að halda út jakt
þessari, en hann var þó góður aflamaður áður.“
Af frásögnum þessum báðurn til samans má ráða það, að Jón
hefir haft yfir óvenjulega miklu fé að ráða af 20 ára sveini að
vera, er hann gat haldið sig sem „barón“ heilan vetur í Kaup-
mannahöfn, búið sig vel að klæðum og sýnt óvenjulegt ör-læti og
að vetrinum loknum keypt haffært skip, kostað nauðsynlegar við-
gerðir á því og búið það til útgerðar. Auk þess hefir hann haft
óvenjulegt áræði, trúað á mátt sinn og megin langt umfram það.
sem venjulegt er um tvítuga sveina. Á þessu hvorutveggja er
nokkur skýring í síðustu orðunum í frásögn Vigfúsar: „Hann var
þó góður aflamaður áður.“ Skal hér gerð ofurlítil grein fyrir því,
sem í þeim orðum felst.
Hákarlaveiðar höfðu um langan aldur verið nokkuð stundaðar
á opnum bátum frá annesjum norðanlands. Ekki var þetta mikil
aflvinnugrein fyrir rniðja 19. öld. En rétt eftir 1850 taka Eyfirð-
ingar að sækja hákarlaveiðar miklu fastar en áður. Mun fleira en
eitt 'hafa 'komið til. Þjóðinni í heild tók nokkuð að vaxa þróttur
um þessar mundir, Eyfirðingum bárust fregnir af hákarlaveiðum
Vestfirðinga, en þær vor-u þegar allmiklar orðnar, hákarlalýsi
gerðist nú -góð söluvara á erlendum markaði, og enn má vel vera,
að sjávarhita norðanlands hafi um þessar mundir verið svo farið,
að -hákarlsgengd hafi verið óvenju mikil að landinu. Árið 1852
STÍGANDI 265