Stígandi - 01.10.1946, Qupperneq 53

við fiskdráttinn eða aðgerð fiskjarins. Það mátti heita, að enginn
gæfi sér matfrið, og um svefn var því síður að ræða. Veðrið var
hið ákjósanlegasta, og ekki vantaði fiskinn. Að vísu var dýpið
upp á það mesta, en fljótlega urðu menn þess varir, að ekki var
nauðsynlegt að renna til botns, og sumir renndu sjaldan dýpra
en fjörutíu til fimmtíu faðma niður.
„Hvar skyldu þau halda sig, hin skipin? Hvar sást þú þau sfð-
ast?“ spurði Jónas gamli Þorkel stýrimann.
„Þau sigldu beitivind norður nreð og voru komin út af Breiðu-
vík, þegar ég sá seinast," svaraði stýrimaður.
„Þá koma þau líklega ekki hingað út, sem tæpast er von. Við
Norðlendingar erum ekki vanir að leita á þessi mið; við erum
skratti langt úti — líklega einar fjörutíu og sex fjórðungsmílur
upp í Kópinn — eða kannske freklega það, og við höfum hann
sem næst í suðaustur,“ mælti skipstjóri. „Okkur vantar drjúgan
spöl enn norður að álnum, og ég er að vona, að fiskurinn haldist
á svæðinu þangað, bara ef þessi veðrátta helzt, en ef hvessir og
gerir straum, verður engin ástaða á þessu dýpi. En það er líklega
réttast núna að losa piltana við gellurnar, þegar gert verður að.
Mér sýnist vera farið að hækka í döllunum hjá þeim sumum —
það er líka fróðlegt að vita, hvað búið er að reyta."
Þegar aðgerðin hófst, fór stýrimaður að telja gellurnar, og eftir
að hafa talið í þessum eða hinum dallinum, varð eigandinn að
segja til, hvað hann sjálfur áliti töluna eiga að vera, og ef ein-
hverju skakkaði, taldi stýrimaður að nýju.
Menn lögðu vel við hlustirnar, þegar kveðin var upp talan hjá
þeim, sem flest höfðu. Brandur gamli var hæstur, hafði yfir þrjú
hundruð, en þá var aðeins Hannes matsveinn eftir, en hann var í
óðaönn að draga, á meðan hinir voru við aðgerðina. Að lokum
var talið hjá honum, og reyndist að vera 10 gellum meira en hjá
Brandi.
„Hvenær hefir strákfjandinn dregið þetta? — Það er naumast!"
varð Brandi gamla að orði.
„Furðar Jrig svo mikið á því, þegar hann getur verið við færið
alltaf á meðan gert er að, og dregur ]rá alveg eins og vitlaus mað-
ur,“ gegndi Jónsi.
Það kom nú í ljós, að full fjögur Jrúsund höfðu dregizt yfir þessa
tvo sólarhringa, síðan fiskiríið byrjaði.
„Það eru að minnsta kosti engin kóð, þetta,“ sagði Jónas gamli.
„Ég get tæplega ímyndað mér, að það fari yfir hundrað og fimm-
STÍGANDI 291
19*