Stígandi - 01.10.1946, Qupperneq 56

iheldur flýtti sér aftur í, en hafði ekki langa viðdvöl þar, þegar
liann hafði litið á klukkuna.
„Ykkur er óhætt að dragnast upp,“ kvað nú aftur við í gatinu,
„en það er ráðlegra fyrir ykkur að vera ekki snöggklæddir."
„Þetta er ljóta 'fjandans veðrið,“ sagði Jónki, þegar hann konr
niður. „Það hefir litla þýðingu, þó að maður sé að reyna að glápa
svona, því að það sést ekki nema nokkra faðma frá skipinu, en
helvítis kuldinn ætlar að steindrepa rnann. Ég er viss um,. að það
verður ekki hægt að róta nokkrum enda, ef svona veður helzt
lengi. Hvar er ketillinn? — Látið þið hann standa niður á gólfi,
þrælbeinin ykkar?“
„Nei, ég var rétt að setja hann frá mér, það er víst óþarfi að
sjóða lengur það, sem í honum er, það er tórnur korgur, þeir hafa
verið að geyma okkur það bezta.“
Það var Ásmundur, sem gegndi.
Það mátti með sanni segja, að það var mesta hundaveður.
Veðurhæðin var mikil, og hríð með hörkufrosti, en sjólítið var,
og skiljanleg ástæða til þess.
Fjögra tíma vaktin leið nú án nokkurra verulegra breytinga.
Veðrið versnaði heldur fram undir miðja vaktina, en var svo
svipað úr því.
„Við verðum líklega að láta synda eitthvað upp á við,“ sagði
skipstjóri við stýrimann, eftir að hafa staðið um stund uppi og
atJliugað sjóinn með nákvæmri athygli. „Það er ekki langt í þann
ihvíta, og mér er ver.r við að láta hann reka kringum okkur, sér-
staklega, þegar svona er dimrnt. Og sennilegast er líka, úr því að
loftvogin er ekki farin að stíga, að þetta veður standi nokkuð
lengi, því að vanalega stendur hún nógu hátt, þegar ísinn er ann-
ars vegar. Það er víst æði mikið frost, ég sé það er farinn að
hlaðast þó nokkur klaki á dallinn.“
Nú voru skipverjar kallaðir á þilfar, þeir sem vakt áttu uppi.
Framseglin voru dregin upp, og gekk það þolanlega, enda þótt
dragreipin væru talsvert frosin. Samtímis var afturseglið halað á
beitivind. Stórseglið var erfiðast. Þegar átti að liala í stórskautið,
var það al.lt klætt þykkri svellhúð, sem hvergi var hægt að festa
hendur á, og kaðallinn tvöfalt gildari en svo, að hann gengi gegn-
um blakkirnar. Tók því nokkurn tíma að berja svo utan af hon-
um, að hægt væri að hala saman, en tókst þó að lokum.
Enda þótt seglin væru tvírifuð, svamlaði Sæfarinn furðu vel-
áfram. Vindinn vantaði heldur ekki, og svo hjálpaði það rnikið,
294 stígandi