Stígandi - 01.10.1946, Qupperneq 70

Margir eru þeir sjúkdómar, sem eru mörg ár að ná ihástigi og
koma aldrei fyrir augu eða eyru nokkurs læknis, fyrr en sjukling-
urinn er svo langt leiddur, að lítils bata er von. Verður læknirinn
þá stundum að grípa til róttækra ráðstafana til að stemma stigu
sjúkdómsins um stundarsakir. Fólk er orðið því svo vant, að
því líður illa, að það getur gengið með hættulegan sjúkdóm um
langan tíma án þess að vita það.
Þá verður ráðið fram úr öðru vandamáli, en það er, að þótt
almenningur hafi á nokkurn hátt átt aðgang að sjúkrahúsum, og
jafnvel fría læknishjálp, þá liefir það verið á valdi hans, hvenær
'hann notaði sér þessi hlunnindi, og hefir það orðið margfalt
kostnaðarsamara, heldur en ef læknir hefði ráðið, en ekki sjúk-
lingurinn. Það mun einnig tekið til athugunar, að heilsa og líf
einstaklingsins er í flestum tilfellum lagt í hendur eins manns —
læknisin^. og að árangurinn af starfi hans er undir því kominn,
hvort sent hefir verið eftir lioniim í tæka tíð. Ástand þessa fyrir-
komulags skilja menn ekki til fulls, fyrr en því liefir verið ger-
breytt.
Stofnunum verður komið á fót, sem korna í stað sjúkrahúsa.
Tilgangur þeirra verður að koma í veg fyrir sjúkdóma, en ekki
að leitast við að lækna þá. Eftir að reynslan hefir sannfært menn
um nytsemi stofnananna, verður Jreim fjölgað og þær reistar með
jöfnu millibili, og verður ákveðnum fjölda manna ætlað að sækja
til hverrar stöðvar. Verður það lagaskylda hvers manns að koma
Jrangað einu sinni á ári eða á sex mánaða fresti, og verður hann
þá rannsakaður á þann fullkomnasta hátt, er læknavísindi þeirrar
tíðar vita öruggastan. Tekin verða til greina Hkamleg einkenni,
og einstaklingnum gefin ráð, sem helzt mega að gagni koma.
Einstaklingurinn verður reyndur og andleg geta hans ákveðin
samkvæmt Jreim andlegu einstaklingseinkennum, sem eru hon-
um eiginleg, og verður aðbúð hans hagað samkvæmt því. Konunr
verður lögð sú skyldukvöð á herðar að koma til rannsóknar í
stofnunina, hvenær sem þurfa þykir.
Verði þetta eftirlit haft með einstaklingum mannfélagsins frá
barnassku og til þroskaaldurs, mun það sannast, að „fjórðungi
bregður til fósturs“, því að helsurækt og sálurækt nemur alls
konar agnúa á brott úr einstaklingseðlinu, sem annars myndu
síðar verða því að tjóni. Glæpum fækkar, og svonefndir arfgengir
sjúkdómar hverfa að lokum.
Venjur þær, sem ráðið liafa störfum læknanna, munu einnig
308 STÍGANDI