Læknablaðið - 15.02.2007, Blaðsíða 31

UMRÆÐA & FRÉTTIR / AF SJÓNARHÓLI STJÓRNAR LÍ
Einn veldur, annar geldur
- veldur sá er á heldur
Ég var á fádæma góðum félagsfundi í Læknafélagi
Reykjavíkur, LR, í vikunni. Eftirfarandi var efni
fundarins:
„Drög að nýjum heilbrigðislögum og lögum um
embætti landlæknis".
Fulltrúum þingflokkanna var boðið að sitja
fundinn og mættu fulltrúar Framsóknarflokks,
Samfylkingar og Sjálfstæðisflokks. Framsögu
höfðu fulltrúar okkar sem valist hafa til að um-
segja drögin og síðan var orðið laust og fjölmargir
tóku til máls. Almennt heyrði ég áhyggjutón frá
læknum, ekki síst frá læknum Lanspítala, þar sem
þeim fannsl heldur að sér vegið og þess ekki gætt
nægjanlega að þeir bæru faglega ábyrgð. Stjórn
Landspítala (sem á ekki lengur að heita háskóla-
sjúkrahús, loksins er öllum orðið ljóst að spítalinn
er það) voru ekki vandaðar kveðjurnar á fund-
inum og enginn reis upp henni til varnar. Kvað svo
hart að að blöskra mátti. Undir fundarlok töluðu
stjórnmálamennirnir, þökkuðu góðar ábendingar
og skýrðu sín sjónarhorn. Ég hrökk við þegar
formaður fjárlaganefndar alþingis sagði sitt álit á
vanda Landspítala sem mikið væri búinn að vera
í umfjöllun utan sjúkrahússins og menn væru enn
hér að bera sig undan, þetta væri innanhúss vanda-
mál. Ha? Hva? Má þá ekki tala um það utanhúss?
Mega bara starfsmenn hússins ræða máiin inn-
anhúss? Ekki hefur manni virst sem heildarsam-
kunda lækna, Læknaráð, finni mikinn hljómgrunn
við sínar skoðanir.
Hvernig getur það verið innanhússmál þegar
stærsti vinnustaður heilbrigðiskerfisins, sem nán-
ast er með einokunarrekstur á dýrasta hluta þjón-
ustunnar, er á stundum líkastur logandi vígvelli?
Allir landsmenn eru með almannatryggingum
þjónustaðir frá þessum langstærsta spítala lands-
ins sem stendur í harðvítugum illdeilum við suma
dýrustu starfsmenn sína. Þetta eru starfsmennirnir
sem með pennanum stofna til mestra útgjalda í
heilbrigðiskerfinu og böndum verður ekki náð
um þann kostnað nema með samvinnu við lækna.
Þetta snýst um peninga og völd. Læknum finnst
mörgum hverjum þeir valdalitlir og að ýmsir ntilli-
stjórnendur kerfisins hefti gerðir þeirra. Þeir finna
sig vanmáttuga jafnvel þannig að bitni á lækn-
ingum og þegar til kastanna kernur verður einatt
kostnaðaraukning vegna aðgerða sem ætlaðar eru
til aðhalds, en þar sem yfirsýn skortir.
Maður mér náinn hefur haldið því fram í mín
eyru að furðulegt sé hve heft læknastéttin er að
mörgu leyti. Hvernig stendur á því að ekki kemur
meir frá þessum rjóma íslenskra menntamanna í
þjóðfélagsumræðunni? Þegar stórt er spurt verð-
ur oft fátt um svör. Ég heyrði þó á haustdögum
útskýringu hjá reyndum félaga á því hvers vegna
læknar létu fara með sig eins og óþekk börn. „Sko
fyrst förum við í læknadeild, þar sem bókin er
kennd. Eftir deildina í hæst launuðu sendlastörf
spítalans. Þar erum við einskis virt. Þegar við
erurn komin uppá annað hnéð og teljum okkur
eitthvað hafa lært förum við til náms erlendis. Úti
er okkur aftur pakkað saman og þá fáum við auk
þess tungumál til að berjast við. Nýbúar vita vel
að sviptur móðurmáli hljómar maður a.m.k. 20%
vitlausari en reyndin er. Takist manni að reisa
sig aftur, orðinn fullfleygur og miðaldra sérfræð-
ingur er maður heppinn að komast aftur heim.
Þangað kornin margtiltuktaður er lítill vandi að
pakka manni enn einu sinni saman.“ Mér verður
ekki oft orðvant en sat þegjandi og hnípin undir
þessu. Svei mér þá ef þetta minnti ekki á konu í
Kvennaathvarfinu.
Aftur á fund LR, þar vaknaði með mér von
um að þessi kollegi hefði alrangt fyrir sér. Einn
af þeim læknum sem síðastur talaði um drög að
nýjum heilbrigðislögum sagðist vera nýkominn
heim frá námi og sérfræðingur á Landspítala.
Tindrandi augum og afar ákveðinn notaði hann
tækifærið og dró saman vanda Landspítalans: „ ...
hann er ekki lækningavandi, ekki hjúkrunarvandi,
heldur stjórnunarvandi“. Framsóknarmaðurinn
sem sat á bekknum fyrir framan mig og stuttu
áður hafði fengið að heyra að með því alræðisvaldi
sem ráðherra heilbrigðismála fengi með nýju lög-
unum væri engu líkara en flokkurinn héldi að hann
sæti þar um alla tíð, læddi þá útúrsér, að það væri
kannski rétt að bæta því í lög.
Læknar! Við viljum og getum valdið þeirri
ábyrgð sem við köllurn yfir okkur með starfsvali.
Öxlum ábyrgð!
Birna Jónsdóttir
birnajon@simnet. is
Höfundur er röntgenlæknir og
gjaldkeri í stjórn LÍ.
í pistlunun Af sjónarhóli
stjórnar birta stjórnarmenn LÍ
sínar eigin skoöanir en ekki
félagsins.
Læknablaðið 2007/93 123