Læknablaðið - 15.09.2008, Qupperneq 27

FRÆÐIGREINAR
RANNSÓKNIR
Hjörtur
Haraldsson1
læknanemi
Þráinn
Rósmundsson1’2
barnaskurölæknir
Kristján
Óskarsson12
barnaskurðlæknir
Jón Gunnlaugur
Jónasson13
meinafræðingur
Ásgeir
Haraldsson12
barnalæknir
Botnlangabólga og botnlanga-
taka hjá börnum á sjúkrahúsum
í Reykjavík 1996 og 2006
Ágrip
Inngangur: Botnlangabólga er algengur sjúk-
dómur og lífshættulegur ef ekki er brugðist
rétt við. Rannsóknir hafa sýnt að ef minna en
fimmti hver fjarlægður botnlangi reynist óbólg-
inn er fylgni við hækkun á hlutfalli rofinna botn-
langa. Meginmarkmið rannsóknarinnar var að
kanna hlutfall óbólginna fjarlægðra botnlanga á
Barnaspítala Hringsins og barnadeild Sjúkrahúss
Reykjavíkur á tveimur árum með 10 ára millibili
og auka þekkingu á botnlangabólgu barna á
fslandi.
Efniviður og aðferðir: Alls 100 börn (<16 ára) sem
fóru í botnlangatöku á árinu 2006 og 100 börn frá
árinu 1996 komu inn í rannsóknina, en hópurinn
var samfelldur og því ekki valinn. Upplýsingum
um kyn, aldur, klínísk einkenni og meðferð var
safnað úr sjúkraskýrslum. Klínísk greining og
mat skurðlækna á ástandi botnlanga í aðgerð
var borin saman við vefjagreiningarniðurstöður.
Öll vefjasýni ársins 2006 voru endurskoðuð af
rannsakendum og matið borið saman við fyrri
vefjagreiningar. Niðurstöður frá árunum tveimur
voru bomar saman.
Niðurstöður: Hlutfall óbólginna botnlanga var
svipað bæði rannsóknarárin, eða 18% árið 2006
og 20% árið 1996. Botnlangi í stúlkum reyndist
marktækt oftar eðlilegur (p<0,05) og nær ein-
göngu stúlkur fóru í aðgerð með kviðsjá. Bólgnu
botnlangarnir reyndust rofnir í 17% tilvika bæði
árin. Biðtími sjúklinga frá komu á sjúkrahús að
aðgerð var aðeins í eitt skipti hvort árið lengri en
10 klst. í einu tilviki 2006 kom fram misræmi milli
mats skurðlæknis og niðurstöðu vefjagreiningar
og meinafræðiáliti var breytt í eitt skipti eftir end-
urmat vefjasneiða.
Ályktanir: Hlutfall óbólginna botnlanga í þess-
ari rannsókn er í samræmi við það sem hingað
til hefur verið viðurkennt að erfitt sé að komast
■IH^^HENGLISH SUMMARYIH^HH
Haraldsson H, Rósmundsson Þ, Óskarsson K, Jónasson JG, Haraldsson A
Appendicitis and appendectomy in Children
in Reykjavik Hospitals in 1996 and 2006
Lykilorð: botnlangabólga, börn,
greining, vefjameinafræði.
’Læknadeild HÍ,
2Barnaspítala
Hringsins, Landspítala,
3rannsóknastofu í
meinafræði á Landspítala.
Fyrirspurnir og bréfaskipti:
Þráinn Rósmundsson,
Barnaspítala Hringsins,
Landspítala Hringbraut,
101 Reykjavík.
Sími.: 543-1000
thrainn@landspitali. is
Introduction: Appendicitis is a common disease and
can be life-threatening if not adequately treated. Studies
have shown that if less than 20% of appendices removed
are normal it indicates missing or delaying the diagnosis
of appendicitis, resulting in an increased incidence of
perforation. The purpose of this study was to analyze
appendicitis in children during two separate time periods
in the pediatric wards of the hospitals in Reykjavík and to
increase our knowledge of appendicitis in children in the
country.
Materials and methods: Patients entering this study
are two groups of 100 children (<16 years) consecutively
undergoing appendectomy in the Reykjavik hospitals,
one group in 1996 and the other in 2006. Data on sex,
age, clinical symptoms and treatment was obtained from
patients records. The impression of the surgeon at time of
operation on the inflammation of the removed appendix
was compared with results of histopathology analysis. All
histopathology slides from appendices from 2006 were re-
evaluated. The parameters in open appendectomies were
compared to those in laparoscopic appendectomies. The
two study periods were compared.
Results: The proportion of normal appendices was similar
in both periods of the study, 18% in 2006 and 20% in
1996. The appendices were more often normal in female
patients (p<0.05) and the large majority of those were
removed by laparoscopic surgery. Perforation was present
in 17% of inflamed appendices in both study groups.
The time from patients arrival to hospital until surgery
surpassed 10 hours in only one case in each study group.
A discrepancy between the surgeon’s assessment and the
pathology result was noted only once in 2006 and in one
additional case was the histopathological diagnosis altered
following re-evaluation of the pathology slides.
Discussion: The proportion of non-inflamed appendices in
appendectomies in children in Reykjavik is in accordance
with that reported elsewhere and perforation is not
common. There is a good concordance between surgical
and pathological assessment with regard to inflammation
of the appendices.
Keywords: appendicitis, children, diagnosis,
histopathology.
Correspondence: Þráinn Rósmundsson,
thrainn@landspitali.is
LÆKNAblaðið 2008/94 599