Læknablaðið - 15.09.2008, Side 54

■ UMRÆÐUR O G FRÉTTIR
ÁHUGAMÁL
Endalaust hægt að hjóla
Hávar „Ég byrjaði að hlaupa þegar ég var í læknadeild-
Sigurjónsson inni °8 t’jó ekki langt frá Landspítalanum. Mér
fannst svo leiðinlegt að hanga í bíl á ljósum á leið-
inni í vinnuna og fann út að ég var jafnfljótur að
hlaupa. í nokkur ár hljóp ég í vinnuna en svo fór ég
út í að hjóla eftir því sem vegalengdin á milli heim-
ilis og vinnustaðar lengdist!" segir Gísli Olafsson,
heilsugæslulæknir á Sólvangi í Hafnarfirði, en
hann býr nú í Grafarholtinu. Vegalengdin sem
hann hjólar í vinnuna er á milli 20-30 kílómetrar
hvor leið. „Það fer nú svolítið eftir því hvaða
leið ég fer en skemmtilegast er að fara í gegnum
Heiðmörkina sem er dálítið lengra að vísu. Ég er
svona 30-60 mínútur á leiðinni."
Gísli er reyndar enginn meðalmaður í hjólreið-
unum því hann er í fremstu röð íslenskra hjól-
reiðamanna, tekur áhugamálið mjög alvarlega og
æfir eftir mjög ákveðnu prógrammi. „Hjólreiðar
gefa manni mjög margt og fyrir mig er hvíld í því
að hjóla heim eftir strangan vinnudag og útúr því
fæst jafnframt líkamsrækt og útivist."
Hjólafélag miðaldra skrifstofumanna
Eftir að Gísli lauk námi í læknadeild hóf hann
Í-4. ..'llí. -l

" -J v"
Sigurlið Eldraunarinnarf.v.: Gísli Ólafsson, Frosti Sigurjónsson, Helgi Geirharðsson og
Tómas fónsson.
framhaldsnám í heimilislækningum hér heima
og lauk því í Noregi 1998. „Ég bjó í Búðardal og
á Blönduósi fyrstu árin eftir að við komum heim
fjölskyldan og þá voru vinir mínir farnir að stunda
hjólreiðar af miklu kappi. Fyrir hálfgerða slysni
lentum við nokkrir félagar í keppni sem kölluð var
Eldraunin. Þetta var eiginlega fyrsta greinin sem
keppt var í á Landsmóti UMFÍ á Egilsstöðum sum-
arið 2001 og keppnin var á milli tveggja liða sem
hjóluðu frá Reykjavík til Egilsstaða, annað liðið fór
norðurleiðina og hitt fór suðurleiðina. Við drógum
norðurleiðina og leist eiginlega ekkert á blikuna
því bæði var leiðin erfiðari og andstæðingarnir
voru yngri og í miklu betra formi en við. Þetta
voru landsliðsstrákar og þeir hefðu átt að vinna
okkur en við skipulögðum okkur mjög vel og tókst
að vinna þá. Við kölluðum liðið okkar Hjólafélag
miðaldra skrifstofumanna og ungu strákunum
þótti afleitt að tapa fyrir okkur," segir Gísli og hlær
hjartanlega. „Þeir fengu reyndar miklu leiðinlegra
veður en við, mótvind og rigningu, svo það jafnaði
nú leikinn talsvert."
Einhverjar spurnir hafði blaðamaður af því að
Gísli og félagar hefðu skipulagt sig af vísindalegri
nákvæmni og fyrirfram ákveðinni áætlun.
„Einn af okkur, Helgi Geirharðsson verkfræð-
ingur, hafði kynnt sér rannsókn þar sem róðrarlið
sem skiptist á að taka stutta spretti og hvílast á
milli gat haldið uppi meiri hraða heldur en ef
róið var langt í einu á milli hvílda, hann yfirfærði
þetta svo á hjólreiðamar. í hvoru liði vom fjórir
og reglumar voru þannig að einn hjólaði í einu.
Við skiptum okkur í tvö tveggja manna lið þar
sem einn hjólaði í 15-30 mínútur og hinn hvíldist á
milli. Eftir tvo klukkutíma tóku hinir tveir við og
héldu uppteknum hætti en hinir hvíldust alveg.
Þannig koll af kolli. í hinu liðinu skiptust þeir á á
klukkutíma fresti og gátu ekki haldið sama hraða
og við. Við höfðum líka spáð mikið í næringuna,
orkudrykki og þess háttar og þetta skilaði sér með
þessum ágæta árangri."
Eftir þetta fóru Gísli og félagar að einbeita sér
meira að keppni og hófu markvissari æfingar en
áður með sannarlega góðum árangri. Gísli færist
frekar undan en hitt þegar hann er inntur eftir
626 LÆKNAblaðið 2008/94