Læknablaðið - 15.06.2011, Síða 42

FRÁ SIÐANEFND LÍ
Frá siðanefnd Læknafélags íslands
Árið 2011, þriðjudaginn 3. Maí, kom siðanefnd Læknafélags
íslands saman til fundar að Hlíðasmára 8, Kópavogi. Nefndina
skipa Allan V. Magnússon héraðsdómari, formaður, Hulda
Hjartardóttir læknir og Stefán B. Matthíasson læknir. Fyrir var
tekin kæra (A) frá 23. mars sl. á hendur Högna Óskarssyni
lækni og kveðinn upp svohljóðandi úrskurður:
ÚRSKURÐUR
Með bréfi dagsettu 23. mars sl. barst siðanefnd Læknafélags
íslands kvörtun lögmanns A vegna álitsgerðar Högna
Óskarssonar, geðlæknis, dags. 25. október 2010.
í bréfi lögmannsins segir m.a. að umkvörtunarefnið
lúti fyrst og fremst að því að Högni meti í álitsgerð sinni
sjúkdómseinkenni A og dragi þær ályktanir að ástand hans
verði ekki rakið til mögulegs eineltis á vinnustað. Á bls. 5
í álitsgerðinni gefi Högni svo í skyn að A sé að gera sér
upp veikindi. Sú aðferðafræði sem Högni noti til að draga
ályktanir um heilsufar A sé vægast sagt varhugaverð. A hafi
aldrei sótt meðferð hjá Högna eða á læknastöð hans. Þeir
hafi aldrei talast við og ekki hist í eigin persónu. Högni
sé þannig að sjúkdómsgreina mann og draga ályktanir um
sjúkdómseinkenni hans, án þess að hafa hitt sjúklinginn.
f álitsgerðinni leitist Högni einnig við að kasta rýrð á
fyrirliggjandi læknagögn og vottorð með því að draga í efa
innihald þeirra.
Þrátt fyrir að allar upplýsingar sem Högni hafi séu
einungis af afspurn og að hann hafi ekki framkvæmt
neina rannsókn á A, né skoðað sjúkrasögu hans eða önnur
læknagögn, komist Högni að þeirri niðurstöðu að veikindi A
verði ekki rakin til þess eineltis sem hann hafi mátt þola á
vinnustað sínum. Þeir læknar og sálfræðingar sem hafi aftur á
móti haft A til meðferðar og gert á honum rannsóknir komist
að annarri niðurstöðu.
Hvaða erinda Högni gangi með skrifum sínum eigi ekki
að skipta nokkru máli í þessum efnum. Tilgangurinn með
álitsgerð Högna sé vafalaust að kasta ryki í augu matsmanna
og reyna að styrkja málstað matsþola. Sú aðferðafræði eða
öllu heldur skortur á henni, sem Högni beiti við að greina
sjúkdómseinkenni A eigi hins vegar ekki að líðast innan
læknastéttarinnar, enda kunni þær aðferðir sem Högni beiti
að geta orðið til þess að A fái ekki þá læknismeðferð sem
honum beri að fá við sjúkdómi sínum. Háttsemin sé í það
minnsta til þess fallin að hafa áhrif á meðferð A þegar
geðlæknir með áratugareynslu reyni að hafa áhrif á meðferð
hans utan frá og byggi álit sitt eingöngu á því sem hann hafi
eftir þriðja aðila, en ekki á rannsóknum eða læknagögnum.
í greinargerð sinni til siðanefndar segir Högni Óskarsson
m.a. að hann hafi verið beðinn um það af matsþola í
matsmáli því sem var til meðferðar (þ.e. Seltjarnarnesbæ og
bæjarstjóra) að skoða gögn og annað sem tengdist málinu,
til þess að meta hvort um einelti hafi verið að ræða. Hafi
honum þannig verið falið af Seltjarnarnesbæ að skoða
málatilbúnað og rök ERGO lögmanna um að A hefði orðið
fyrir einelti af hálfu bæjarstjóra, og hvort veikindafjarvistir
gætu skýrst af meintu einelti. Aðkoma hans hafi verið byggð
fyrst á störfum sem stjórnendaþjálfari og ráðgjafi í ýmsu sem
snúi að mannauðsmálum innan fyrirtækja, en læknisfræðileg
þekking komi þar á eftir og hafi haft miklu minna vægi í
álitsgerðinni.
Við vinnu sína hafi hann fyrst og fremst stuðst við
matsbeiðni lögmanna A, en í henni sé að finna atvikalýsingu
frá sjónarhomi A og lögmanna hans, tilvísanir í læknisvottorð
og vottorð sálfræðings. Auk þessi hafi hann átt viðtöl við
Ásgerði Halldórsdóttur bæjarstjóra og Gunnar Lúðvíksson
fjármálastjóra Seltjarnarnesbæjar, skoðað afrit af tölvupóstum,
og bókunum bæjarstjórnar og fundargerða nokkurra nefnda,
sem málið snerti.
Hann hafi strax tekið þá ákvörðun, að þar sem vinna hans
hafi aðallega beinst að greiningu á mögulegu einelti og væri
unnin í krafti reynslu hans sem stjórnendaþjálfara og ráðgjafa
til fyrirtækja, þá væri ekki rétt að hann myndi biðja lækna
og sálfræðing um afrit af vottorðum þeirra. Aðgang að öllum
gögnum, þ.m.t. læknisvottorð, myndi hann fá þegar málsskjöl
yrðu lögð fram fyrir Héraðsdómi. Þannig yrði það tryggt að
hann væri ekki að notfæra sér læknisstarf sitt til að fá aðgang
að vottorðum frá læknum, þegar hann væri að vinna fyrst og
fremst sem ráðgjafi. Sömuleiðis hefði hann fengið munnlega
staðfestingu um að vottorðin væru hefðbundin og stöðluð
veikindavottorð læknis, án sjúkdómsgreininga eða skýringa.
Það hafi einnig verið ljóst í upphafi, að þar sem hann
væri að vinna fyrir Seltjamamesbæ og þar sem hlutlausir
matsmenn kæmu að málinu á seinni stigum, væri það ekki
rétt af honum að fara fram á viðtal við A.
NIÐURSTAÐA
í greinargerð sinni til nefndarinnar krefst Högni þess að máli
þessu verði vísað frá siðanefnd þar sem málið sé vanreifað,
kjami kvörtunar lögmanns kvartanda í hróplegu ósamræmi
við staðreyndir málsins og sá galli sé á málatilbúnaði að
matsbeiðni liggi ekki fyrir.
Siðanefnd telur að kvörtunarefni það sem til úrlausnar
er sé ljóst og gögn skorti ekki til þess að nefndin geti lagt
úrskurð á álitaefnið.
Tekur nefndin því efnislega afstöðu til málsins á
grundvelli þeirra gagna sem fyrir nefndinni liggja.
382 LÆKNAblaðið 2011/97