Þjóðlíf - 01.06.1987, Qupperneq 46

I N N L E N T
Einhver önnur manneskja
Kona undir þrítugu
ÉG TREYSTI MÉR til þess að segja mína sögu í dag, en ég hefði
ekki gert það fyrir nokkrum árum.
Ég var erfiður unglingur, átti heima á krummaskuði úti á landi.
Ég giftist mjög ung, bara barn, og átti krakka langt fyrir tvítugt.
Auðvitað fórum við að búa og ég hélt að þetta væri voða gaman.
Var dauðfegin að komast að heiman; ég hef aldrei fílað mömmu,
hún er bytta og vill ekki viðurkenna það en pabbi var ágætur. Eftir
smátíma fannst mér þetta alveg ferlega hallærislegt og þegar ég
kynntist hér nokkrum krökkum sem voru á vertíð, þá ákvað ég að
stinga af suður með þeim. Krakkinn varð eftir heima hjá foreldrum
mínum og pabba sínum.
Þegar suður kom sukkaði ég hér í góðan tíma. Maður varð
blankur og þá kynntist ég strák sem var á sjó; hann var í landi
aðeins stuttan tíma en átti „múlti“ fé. Við höfðum það æðislegt og
þegar hann fór, þá hitti ég annan sem átti peninga. Petta gekk
svona og við höfðum það fínt, nóg brennivín og einnig dóp. Hvað
sem var. Ég hef alltaf verið frekar lagleg eða hvað maður á nú að
segja, allavega átti ég ekki í neinum vandræðum með að ná mér í
stráka. Eina skilyrðið var að þeir ættu nóg af pening og dópi eða
víni. Við bjuggum á hótelum, ferðuðumst - og sumir dagar voru
góðir, aðrir slæmir.
Núna vissi ég að það var búið að dæma af mér krakkann, mér var
svo sem sama þá — ég hugsaði ekki svo mikið um þetta. Ég vildi
bara lifa lífinu. Ég held að eftir það hafi ég gefið skít í allt og alla.
Ég stal ef ég gat, lenti í iöggunni, rnér var nauðgað og svoleiðis
ógeð. Eftir það var mér svo sem sama hver það var sem ég svaf hjá,
bara ef ég var nógu djöfulli rugluð.
Til þess að vera vímuð þurfti ég peninga eða þá einhvern sem átti
stuð. Hvort ég varð að sofa hjá honum til þess að fá það var mér
alveg sama um, bara ef ég var nógu hátt uppi. Þetta var meira greiði
gegn greiða.
Eg hugsaði lítið um það hvort ég væri vændiskona eða rnella -
það var eitthvað allt annað. Svona kerlingar sem standa í gluggum
og þannig í gagnsæjum nærbuxum og svoleiðis. Ég hafði ekki neinn
fastan samastað nema þá hjá vinkonu minni sem leigði herbergi, en
það var ekki alltaf hægt að koma til hennar. Hún seldi sig grimmt
og það var ömurlegt að vera hjá henni ef það voru gestir. Maður lét
sig svo sem hafa það, enda í lagi ef ég var stónd. Hjá mér var þetta
meira svona beinharður bisness fyrir stöffi og smá mat; einn dráttur
hvar sem var og búið.
Ég var farin að nota hvaða vímuefni sem var og mér leið
djöfullega. Fyrir tilviljun hitti ég gamlan vin og honum tókst að
ÞORVARÐUH ÁRNASON
draga mig í meðferð þar sem hann hafði sjálfur verið. Það gekk allt
ágætlega og ég kynntist fullt af fólki. Þarna voru líka margir sem ég
hafði verið með á götunni. Við héldum síðan hópinn eftir að við
komum úr meðferð. Einn daginn meikaði ég þetta ekki meira og
stakk af til útlanda mcð gæja sem átti að versla stuð með nóg af
seðlum. Við stungum af og höfðum það gott í nokkurn tíma,
ætluðum meira að segja að fá okkur húsnæði og lifa venjulegu lífi,
en þetta endaði allt ferlega. Ég fékk einhverja sýkingu og þannig
komst ég inn á sjúkrahús og þaðan var ég send heim til íslands.
Eftir það fór ég aftur í meðferð og nú erlendis. Ég var nokkuð lengi
og kynntist mörgu frábæru fólki.
í dag er ég laus við stöff og vín, mér líður svona þokkalega, það
er rúmlega ár síðan ég var í þessu. Ég hef verið að reyna að vinna úr
mínum málum. Eins og t.d. með krakkann og fleira. Mér finnst
þetta erfitt, ég vakna oft upp á nóttunni með ferlega drauma, og er
alveg að drepast úr hræðslu, finnst ég vera enn á götunni, og
svoleiðis. Stundum finnst mér líka að það hafi verið einhver önnur
manneskja en ég sem hef veriö í þessu. Þetta var ógeðslegt og ég
held ekki að ég komist nokkurn tíma alveg yfir þetta. Þetta er eins
og að missa nokkur ár úr lífi sínu. Kynlíf fyrir mig? Nei takk, ekki
enn og ég veit ekki hvenær. Mér finnst ég óhrein og ég þekki ekki
kynlíf nema við einar aðstæður: Þar sem ekkert er gefið og allt er
selt.
Kona án skuldbindinga
Saga viðskiptavinar
ÉG HELD AÐ staða mín sé mjög venjuleg. Ég á góða konu, hef
góða og vel launaða vinnu og á uppkomin börn. Ég hafði oft hugsað
út í það hvernig það væri að eiga fasta vinkonu, konu sent maður
gæti leikið sér með, ef ég má orða það þannig. Konu án allra
skuldbindinga - og hér á ég auðvitað við konu sem er tilbúin að
selja sig fyrir peninga.
Ég rak augun í smáauglýsingu í DV, en þar var kona að auglýsa
eftir kynnum við karlmenn. Ég svaraði svona að gamni mínu, en
eftir nokkurn tíma hafði hún samband við mig. Við ákváðum að
hittast á ákveðnum stað hér í borginni. Það fór strax vel á með
okkur. Hún leit vel út og það var gaman að tala við hana. Ég held
að mér hafi liðið hálf asnalega, kannski eins og skólastrák sem var i
fyrsta sinn að ná sér í konu. Mér fannst hún mun reyndari en ég.
enda kom það á daginn að hún kunni mikið fyrir sér og hefur veitt
nrér mikið. Það er gott að hafa samband við hana og ég held að ég
hafi aldrei litið á hana sem vændiskonu, þrátt fyrir að ég greiddi
henni fyrir greiðann. Hvað mikið ég borga vil ég ekki láta uppi. eI1
það er ágæt upphæð. Hún setur ekki upp neina fasta prísa en vill að
hún sé frekar metin að verðleikum og mér finnst gott að vita af þvl
að hún getur notað mína peninga.
Ég býst við því að konan mín viti að ég hef samband við aðra
konu. Okkar samlífi var að mestu lokið; hún hafði ekki lengt>r
áhuga á mér og ég ekki á henni. Ég held bara að hún sé fegin. Við
höfum alltaf verið góðir vinir og getað talað um allt, en ég hef ekk1
sagt henni beint frá þessu. Stundum hef ég samviskubit og mel
finnst þetta hjónabandsbrot, en í aðra röndina er þetta ekki annað
en að ég fæ mitt og sú kona sem ég kaupi fær sitt.

46