Listin að lifa - 01.03.2004, Blaðsíða 23

eftir allan trjágróðurinn í Noregi. Ferðalög gefa lífsfyllingu
og gera mann svo miklu veraldarvanari.
Seinna fórum við Oli í þrjár skógræktarferðir til Noregs
og kynntumst fólki í ýmsum byggðarlögum. Auk þess fór-
um við í margar bændaferðir. Skógræktarfélag Borgarfjarð-
ar aðstoðaði okkur hjónin að koma upp skógarreit. A þess
vegum skoðuðum við skógrækt víða um land í föstum sum-
arferðum. Ég fæ aldrei fullþakkað að hafa fengið að vera á
meðal fulltrúa á aðalfundum Skógræktarfélags Islands. Mér
finnst ég alltaf skulda Skógræktarfélaginu eitthvað.“
Hvað varstu að gera á Bessastöðum í fyrra, Þórunn?
skýtur Edda hér inn. „Jú, ég fékk Fálkaorðuna 17. júní. Ég
skil ekki hvemig fólki datt þetta í hug. Auðvitað þykir mér
vænt um að fá viðurkenningu, en finnst að aðrir ættu hana
betur skilið. Ég hef bara verið héma í sveitinni. Ég fékk
hana víst fyrir skógrækt, félagsstörf og byggðamál.“
Hvað er mikilvægast í lífinu, Þórunn? „Margt sýnist
mikilvægt á þessu eða hinu tímabilinu, en...“ Þómnn hugsar
sig aðeins um: „Mikilvægast er að eiga góða fjölskyldu og
gott heimili. Núna þegar ég fer að kveðja er gott að vita að
fólkinu mínu líður vel, að enginn er háður mér. Sumir geta
ekki dáið, þeir hafa svo miklar áhyggjur af fólkinu sínu. Ég
hefði viljað gera miklu meira, en er löngu búin að afgreiða
það mál. Auðvitað getur maður ekki komið öllu í framkvæmd
sem mann langar til, en mikilvægt að geta kvatt sáttur.“
Ég er mikil efasemdarkona, alin upp í gamla tímanum,
og þykir svo lifandis ósköp vænt um náttúruna. Mér finnst
við vera búin að taka miklu meira en siðlegt er af náttúr-
unni, en fólk selur næstum hvað sem er fyrir einhvern
stundargróða. - Eigum við ekki að skilja eitthvað eftir
handa börnunum okkar, þeim sem á eftir koma?
Ásatrúin hefur sitthvað til síns ágætis. Þetta eru náttúru-
kraftamir sem þeir eru að tilbiðja, og þeir vilja lifa í sátt við
náttúruna. Ég trúi því að fólkinu sem ætlað er að lifa hér á
jörð, eigi ekki að breyta náttúrunni meira en nauðsynlegt er.“
Þórunn þegir um stund, segir síðan: „Ég hef ekki fundið
betri boðskap en siðaboðskap Jesú Krists, bara að fólk gæti
lifað eftir honum. Ég veit að maður deyr og öllum þykir
gott að sofna - en ef líf er eftir þetta líf, þá er ég spennt að
vita hvað verður hinum megin.“
Gullaldarskeið félagsins
- var á meban Þórunn gegndi forystu, segja félag-
ar hennar.
Félagið í Borgarfjarðardölum hefur fitjað upp á mörgum
nýjungum. Gullastokkurinn geymir sögur og sagnir, ör-
nefnaskrá þeirra hlaut viðurkenningu og vorsýningin 2003
er athyglisverð. - Heyrum hvað Þórunn Eiríksdóttir segir
hvernig á því stóð að hún tók við formennsku í félaginu,
hvernig allar þessar nýjungar urðu til:
Þegar leið á sjötugsaldurinn var ég að mestu búin að
losa mig við vinnuskyldur í öllum félögum. Við Óli orðin
ein í kotinu, hann orðinn lasburða og vildi sem minnst fara.
Þá var verið að koma félaginu á fót og mér tókst í fyrstu að
Þórunn komst yfir hræðslu við ræðustólinn með því að hafa
allt skrifað niður.
fá hann með mér á nokkra fundi. Svo skeði það að Jón Þór-
isson, sem var fyrsti formaður, í 5 ár, baðst undan endur-
kjöri. Þá var farið að ganga á eftir mér að taka við. Ég
sagði nei takk, ætlaði ekki að láta flækja mér oftar í stjórn-
arstörf. Auk þess var minnistapið sem var búið að há mér
seinni hluta ævinnar að ágerast.
Næsta ár varð aftur stjómarkreppa. Þá kom Andrés í
Deildartungu í mikla bónorðsför til mín. Eftir ótrúlega
seiglu hjá Andrési, féllst ég á að taka þetta að mér. Kölkun
mín hafði víst aukist það mikið að ég hafði ekki lengur vit
á að neita! Ég var svo gerð að formanni á aðalfundi 1997
og varð að standa mig. Mikill tími fór í vinnu fyrir félagið,
en ég sé ekkert eftir honum, efast um að ég hefði varið
honum í annað þarfara.
Bókað og sungið: Allt sem þurfti að muna varð ég að
bóka snarlega, það bjargaði miklu. Ég fjölgaði félagsfund-
um um helming og reyndi að gera þá svo úr garði að fólki
fmndist það hafa eitthvað að sækja þangað. Umfram allt
reyndi ég að virkja félagsmenn sjálfa. Þarna var margt af
fyrrverandi ungmennafélagsfólki sem var ekki óvant að
taka til hendinni. Ég lagði áherslu á að hver fundur byrjaði
með almennum söng, ekki 1-2 lögum, heldur þar til við
vorum búin að hita okkur upp. Svo var venjulega annar
söngtími á miðjum fundi eða í lokin.
Félagiö er eins og önnur félög aldraðra
í landinu, annars vegar hagsmunafélag sem beitir
sér fyrir bættum kjörum og a&búnabi aldra&ra,
hins vegar vettvangur til a& mæta félagslegum
þörfum eldra sveitafólks sem býr heima.
23