Listin að lifa - 01.03.2004, Blaðsíða 69

Hjólið heillar hann
- og dansinn!
Rabbað vib Kristján Davíbsson
á Oddsstöbum á förnum vegi
Svcitarhöfðingjann í Lundarrcykjardal kalla svcitungar
hans hann. Kristján bóndi á Oddsstöðum giftist hcimasæt-
unni á Oddsstöðum, Ástríði Sigurðardóttur, glæsikonu sem
var Ijósmóðir, saumaði þjóðbúninga og var þckkt í sveit-
inni. Kristján missti Ástu sína 1999. Kristján er söng- og
gleðimaður - og mikill dansherra. Þótt hann sé yfir áttrætt,
lætur hann sig ekki muna um að renna á nokkra dansleiki,
einn veturinn náði hann að fara á fjögur þorrablót.
Kristján hefur lagað og málað gömlu vélarnar í upprunalegum
litum. Upp við vegginn má sjá nokkur gömul vagnhjól sem nú
eru að mestu horfin.
Kristján dundar sér við ýmislegt, þótt hann sé hættur
búskap. I áratugi hefur hann safnað kcrruhjólum og
gömlum búvélum - og vinnur nú við að laga og mála
vélarnar. Vélarnar hans á vorsýningu félagsins vöktu
mikla athygli.
Ég hitti þennan ágæta sveitarhöfðinga á gatnamótunum við
Fossatún. Þar beið hann mín á fínum, nýlegum jeppa. Vildi
helst bruna með mig upp að Oddsstöðum að sýna vélasafn-
ið sitt, en tíminn leyfði það ekki. Kristján var svo elskuleg-
ur að rabba við mig og skoða með mér myndir.
Mér er sagt að þú sért kominn með vísi að fallegu bú-
vélasafni? „Já, ég veit ekki um aðra sem hafa safnað
þessu. Ég hef alltaf haft áhuga á vélum. Ég eignaðist fyrsta
jeppann í héraðinu og fyrstu heimilisdráttarvélina. Nú er
lítið orðið eftir af þessum gömlu vélum.
Mér hefur alltaf fundist hjólið stórmerkilegt. Hjól eru
undir öllu sem við hreyfum okkur með í dag. Ég byrjaði að
leita eftir kerruhjólum á sjöunda áratugnum. Sum höfðu
endað ofan í skurðum. Svo hef ég tínt þetta saman hingað
og þangað. Núna eru kerruhjólin algjörlega að hverfa.
Hugsaðu þér hvað þetta var stórmerk bylting! Gömlu
kerruhjólin tóku við af reiðingshestunum og voru látin
skrölta eftir afar ófullgerðum vegslóðum sem voru ruddir
fyrir hestvagnana. Hver steinn stóð í vegi fyrir þessum hjól-
um, enda jámgjarðir á þeim - og ekkert tók höggið af veg-
inum. Furðulegt hvað hestarnir gátu dregið þessa vagna.“
Greinilega hefurðu safnað fleiru en vagnhjólum. „Já,
ég á sjö hestasláttuvélar sem eru að hverfa. Ég á líka gamla
rakstrarvél og er búinn að hreinsa hana upp og mála í upp-
runalegum litum. Þessar gömlu vélar voru ótrúlega skraut-
legar, gular, rauðar og grænar. Núna er ekkert lagt upp úr
litum, vélamar yfirleitt grámuskulega einlitar. Gömlu hest-
vagnarnir voru íslensk smíði. Á Grettisgötunni var smiðja
sem smíðaði hestvagna sem voru líka notaðir í vegavinnu."
Þær tala um það konurnar í sveitinni, hvað þú sért
mikill dansherra. „Ég hef mjög gaman af að dansa - og
syngja. Hef svo gaman af músik. Eftir að ég missti konuna,
keypti ég mér harmonikku og spila á hana á kvöldin. Þetta
er ný, ítölsk harmonikka, Silvia Soprano. Ég spila bara eftir
eyranu. Það gefur mér mikið að hlusta á músikina sem ég
næ úr nikkunni.“
Hefurðu aldrei lært að spila? „Nei. Byrjaði fyrst að
spila þegar ég var orðinn áttræður.“ Kristján er með myndir
af vélasafninu sínu, en hefði heldur viljað láta birta mynd
af Ástu sinni sem hann gengur með í brjóstvasanum.
„Hvenær ætlarðu að dansa við mig?“ spyr tónelski sveit-
arhöfðinginn, áður en hann brunar af stað á fallega, bláa
jeppanum sínum.
Horft til baka
Ég man þig ennþá, bernskan blíð
meb blóm í haga.
Hver nótt var móða, myrk og víð
á milli daga.
Árin liðu. Ástir, vín
og eiginkona.
Þá var nú ekki ætlun mín
að eldast svona.
Starfsár. Margt sem manni fannst
að mætti laga.
Sumt tókst illa. Annað vannst
um ævidaga.
Ellin sækir aila heim
ab eyða og skemma.
Þab fer oft svona fyrir þeim
sem fæbast snemma.
En þegar síbast sólin skín,
- allt sagt og skrifab,
ég finn hve heil er heppni mín
- ab hafa lifab.
Þorsteinn Þorsteinsson á Skálpastöðum í Lundarreykjadal
69