Listin að lifa - 01.03.2004, Blaðsíða 26

Brennistaðabærinn. Teikning séra Jóns Guðjónssonar á Akranesi eftir fyrirsögn Sveinbjörns Oddssonar. Talið frá vinstri:
Skemma, baðstofa, bæjardyr, smiðja og fjós efst til hægri. Þessi bær stóð til 1902.
Saman hafa Vigdís og Árni alið upp fjölda barna, fyrir utan sín
eigin fimm börn. „Héðan hafa 24 börn sótt skóla og 6 stúd-
entar útskrifast," segir Vigdís.
erfið börn. Börn þurfa aga og stjórnun. Ég er strangur upp-
alandi og virkilega stjóma þeim. Ef börn fá engan aga á
yngri árum, geta þau orðið ótrúlega erfið, jafnvel óviðráð-
anleg.
Eitt sinn fékk ung móðir að dvelja hérna hjá okkur með
fjóra syni sína. Hún réð ekkert við þá, svo að hún ætlaði að
gefa þá frá sér. Fyrsta vikan var algjört helvíti. En þeir
breyttust á einum mánuði. Hún lærði að stjóma sínum
börnum og dvölin héma gjörbreytti hennar lífi. Við vorum
styrktarforeldrar þeirra um helgar og strákamir eru mjög
fínir í dag.
Segja má að ég hafi verið félagsráðgjafí foreldranna.
Faðir hringdi einn daginn hágrátandi og spurði: Hvað á ég
að gera? Þá verður maður að fá að vita allar aðstæður.
Börnin hringja og spyrja ráða þegar illa gengur - en líka
þegar vel gengur. I símtali um daginn var sagt: „Þú ert sú
fyrsta sem fær að vita þetta, en við eigum von á bami.“
Mér þykir mjög vænt um þegar vel gengur hjá skjólstæð-
ingum mínum.“
Langaði þig ekki í sálfræði eða félagsfræði, þegar þú
varst að vinna svona mikið í þessum málum? „Eg hefði
viljað vita meira með fyrstu fósturbömin mín. Eg gætti mín
ekki nægilega, þegar ég talaði um foreldrana. Sagði
kannski að þau myndu koma í heimsókn sem stóðst svo
ekki. Aldrei að lofa neinu sem maður getur ekki efnt.“
Vigdís segist vera búin að hlusta á margar ævisögur.
„Ekkert í lífinu kemur mér lengur á óvart. Það er gefandi
að taka þátt í högum annarra, einkum ef maður getur snúið
lífi ungmenna til betri vegar. Þessi lífsreynsla þroskaði
mann mikið. Ég er montin af fósturbörnunum mínum.“
Vigdís er skjót til svars þegar hún er spurð, hvað sé
besta ráðið í barnauppeldi? „Skamma einu sinni - hæla
fjórurn sinnum. Það er lítið gaman að lifa, ef enginn hælir
rnanni!"
Hinn hópurinn sem sækir til ykkar, útlendir ferða-
menn. Að hverju eru þeir að leita á íslandi, Árni? „Út-
lendingar sem hingað koma eru ekki að leita eftir dýrum
hótelum og munaði. Þetta eru yfirleitt náttúruunnendur og
mjög vel menntað fólk - sem vill kynna sér dýralíf, steina,
hella og plöntur. Yngsta dóttir okkar, Þórdís, býr með fjöl-
skyldu sinni við hliðina á okkur. Hún er líffræðingur, kenn-
ir í Kleppjárnsreykjarskóla, og gefur sér góðan tíma að tala
við þá. Fólk á hótelum hefur lítinn tíma, en við höfum
gaman af þessu. Vigdís eldar líka mjög góðan mat, við
erum oft með fólk í fæði.“
Við Edda fengum sýnishorn af góða matnum hennar
Vigdísar. Hún var ekki lengi að töfra fram Borgarfjarðarlax
- og ótal smákökutegundir með kaffinu á eftir.
Innsýn í búskaparhœtti fyrrí alda
Árni lumar á stórmerku ljósmyndasafni móðurbróður síns,
Bjarna Ámasonar. Myndir úr því skreyttu sýninguna Mun-
ir, myndir og minningar í Reykholti.
Hann dregur líka fram ritið Örnefni í landi Brennistaða.
Hér er enn eitt merkilegt framtak Félags aldraðra í Borgar-
fjarðardölum.
Á Degi íslenskrar tungu fékk félagið viðurkenningu fyrir
skráningu á ömefnum. „Landslag yrði lítils virði, ef það
héti ekki neitt,“ sagði skáldið. Ömefni gefa betri tilfinningu
fyrir atvinnuháttum og lífsskilyrðum fólksins sem á undan
er gengið - ef maður skilur merkingu þeirra. Gömul bæjar-
nöfn eru oft torskilin. Gluggum aðeins ofan í ömefni í bæj-
arlandinu.
26