Fréttatíminn - 13.02.2015, Side 32

Eyjafjallajökull í eftirrétt
M
Matreiðsla er málið um þessar mundir.
Það eru allir að tala um mat, ekki soðna
ýsu og kartöflur, heldur meðhöndlun á
alls konar fíniríi sem ég kann varla að
nefna. Sjónvarpskokkar eru stjörnur
samtímans og matreiðslubækur streyma
frá forlögunum. Þær seljast eins og heitar
lummur. Jafnvel Matur og drykkur eftir
Helgu Sigurðardóttur var endurútgefin,
matarbiblía kynslóðanna, svo ekkert fari
á milli mála. Ég leyfði mér sem ungur
maður að gefa eiginkonu minni, þá að
vísu tilvonandi, hina merku bók Helgu.
Það mátti þá. Hvorugt okkar var sérfræð-
ingur í matargerð í upphafi búskaparins
en samkvæmt tíðaranda elduðu konur.
Það hefur breyst. Ég er ekki að segja að
grundvallarbreyting hafi orðið á mér, það
er erfitt að kenna gömlu hundi að sitja, en
það fer ekki framhjá neinum að staðan er
önnur en var. Yngri karlar virðast standa
jafnfætis konum í eldamennsku og
margir sjá að mestu um þann þátt heim-
ilisstarfanna. Synir mínir og tengdasynir
koma ekki síður að matargerð en dætur
mínar og tengdadætur – og ef satt skal
segja virðast mér þeir áhugasamari í eld-
húsinu en þær.
Strákarnir mínir skrifa reglulega um
mat og drykk. Þeir hafa aldrei leitað til
mín um matargerð, skiljanlega, en oft,
einkum á árum áður, til móður sinnar. Nú
eru þeir komnir svo langt á þroskabraut
matargerðarinnar að þeir þurfa ekki að
leita ráða lengur. Við fáum bara að njóta
þegar þeir bjóða okkur í mat. Sama á við
um tengdasyni okkar – og er ég þá alls
ekki að gera lítið úr framlagi dætra okkar
og tengdadætra, sem flinkar eru, en allir
eru strákarnir föðurbetrungar.
Þema vinnustaðapartís, sem efnt var til
hér á bæ um síðustu helgi, hefði því ekki
átt að koma mér á óvart – en gerði það
samt. Í mínu ungdæmi voru vinnustaða-
samkvæmi stundum haldin, en þá duttu
menn bara í það, urðu fullir og vitlausir,
svona eins og gengur. Svo hristi fólk
timburmennina af sér og mætti í vinnuna
á ný í þeirri von að hafa ekki skandal-
iserað alvarlega. Þetta á ekki við lengur.
Þegar efnt var til fyrrnefnds samkvæmis
var tekið fram að þemað væri hvorki volg-
ur séníver né vodka í kók, heldur sushi
– og fordrykkur og eftirréttur að auki.
Starfsfólkinu var skipt í hópa og átti hver
hópur að standa saman að sushi-gerð auk
fordrykkjar og eftirréttar. Þetta þýddi að
undirbúningur samkvæmisins hófst um
hádegisbil. Sushi-gerð tekur víst langan
tíma. Það vissi ég ekki fyrir enda aldrei
búið til sushi. Í mínu ungdæmi var fiskur
soðinn eða steiktur, ekki étinn hrár. Það
er liðin tíð. Ég borða sushi og þykir ágætt
en vissi að takmarkað gagn yrði að mér
þegar að matargerðinni sjálfri kæmi svo
ég bauðst til að fara með í búðina í inn-
kaupaleiðangur, ýta kerrunni og bera
poka út í bíl. Á það var fallist.
Í mínum hópi var ég eini karlinn og
konurnar sem völdust með mér gerðu
augljóslega ekki ráð fyrir neinum töfra-
brögðum af minni hálfu í sushi-gerðinni.
Ég gætti þess að vera ekki fyrir vinnandi
fólki sem þvoði og sauð hrísgrjón, skar
niður grænmeti og hráan fisk og mældi
að lokum hita hrísgrjónanna. 35 gráður,
hvorki meira né minna, áður en hafist
var handa. Samkokkar mínir í hópnum,
sem ég leyfi mér að kalla svo, tóku þá til
þarablöð og hófu samsetninguna. Þessar
ágætu konur töluðu hálfpartinn japönsku
við matargerðina og kölluðu bitana mis-
munandi nöfnum. Þau festust ekki í kolli
mér. Til þess að sýna lit skar ég tilbúnar
sushi-rúllur í munnbitastærð. Ég var
kvíðinn áður en ég mundaði hnífinn, ótt-
aðist að skemma fagurt verk kvennanna,
en komst klakklaust frá því.
Sú samstarfskona mín sem fyrir
hópnum fór töfraði fram dýrðarinnar
súkkulaðimús í eftirrétt og með allt fín-
iríið fórum við til fundar við hina hópana.
Augljóst var að allir höfðu lagt mikinn
metnað í sína rétti, fordrykkir voru ýmist
í fljótandi eða föstu formi – og hef ég,
kominn á virðulegan aldur, ekki fyrr séð
fordrykki í formi hlaups. Slíkt tíðkaðist
ekki í mínu ungdæmi eða fyrri vinnu-
staðasamkvæmum. Sushi allra var í senn
skrautlegt og girnilegt. Fjölbreytnin var
með ólíkindum. Sama var um eftirrétt-
ina að segja en gjósandi eldfjall sló aðra
út. Við gerð þess stórvirkis þurfti ekki
aðeins að huga að bragðgæðum heldur
verkfræðilegri nákvæmni.
Vinnustaðapartíið varð sem sagt að
einum allsherjar matarklúbbi þar sem
viðstaddir smökkuðu og dásömuðu rétt-
ina, dreyptu á fordrykkjum eða smjött-
uðu á „forhlaupi“, völdu vín með hinum
ýmsu sushi-réttum og horfðu að lokum á
eldfjallið í allri sinni dýrð. Öðruvísi mér
áður brá. Mér varð hugsað til fyrri vinnu-
staðasamkvæma. Þá var fasta fæðan ekki
í fyrirrúmi, ef nokkur. Kannski var hent
snakki í skál og viðeigandi sósu, ef hún
var fyrir hendi. Guðaveigarnar voru ekki
hlaupkenndar og allt heldur villimanns-
legra, ef minnið bregst ekki. Líklega eru
yngri kynslóðir eitthvað lengra komnar
á þroskabrautinni en mín á sínum tíma.
Léttvín og bjór virðast ekki kalla það
sama fram í mannskapnum og vodka og
kláravín gerðu forðum daga, svo ekki
sé minnst á bollu með óræðu sulli og
jólaglöggi sem gat farið illa með þá sem
komust í rúsínurnar.
Sushi-ið fór vel í maga og engra gætti
timburmanna eftir partíið. Það eru góð
skipti miðað við það sem fyrrum var eftir
svipaðar samkomur. Ógnvænlegri eru
hins vegar nýtilkomnar væntingar eigin-
konu minnar. Að loknu þessu helgar-
námskeiði reiknar hún með að nú geti
ég, hvenær sem er, skellt í
sushi með tilbrigðum
– og jafnvel töfrað
fram gjósandi
Eyjafjallajökul í
eftirrétt!
Jónas
Haraldsson
jonas@
frettatiminn.is
HELGARPISTILL
Te
ik
ni
ng
/H
ar
i
32 viðhorf Helgin 13.-15. febrúar 2015
LESTU
BÓKINA
Kuggur og félagar
geysast nú upp á svið
í Þjóðleikhúsinu
í fyrsta sinn!
Er hægt að fara í
geimferð á heima-
smíðuðu geimskipi
– og komast heim
aftur?
www.forlagid.is | Bókabúð Forlagsins | Fiskislóð 39