Læknablaðið - 01.11.2014, Qupperneq 54

622 LÆKNAblaðið 2014/100
■ ■ ■ Hávar Sigurjónsson
„Það eru nú aðrir þekktari og öflugri
veiðimenn í læknastétt heldur en ég,” var
það fyrsta sem Felix Valsson svæfinga­
og gjörgæslulæknir sagði þegar ég falað­
ist eftir spjalli við hann um áhugamál
hans, skotveiðar. Hann féllst þó á samtal
þegar ljóst var að það snerist ekki um
magn heldur gæði.

Spjall okkar Felix snerist svo um ýmis­
legt fleira en skotveiðarnar eingöngu,
ánægjuna af að njóta íslenskrar náttúru
og gefandi félagsskap við hunda og menn
sem ástunda skemmtilegt áhugamál.
Við erum sammála um að veiðitúrinn
sjálfur, þar sem bráðin er felld, sé há­
punktur á löngu ferli þar sem ýmis önnur
„undiráhugamál“ koma við sögu sem ekki
er síður mikilvægt að njóta og stunda.
Felix segir veiðiáhugann hafa kviknað
snemma en lengi framan af einskorðast
við stangveiði. „Ég hafði reyndar mikinn
áhuga á fuglum þegar ég var strákur og
safnaði eggjum í sveitinni og lærði að
þekkja flestar fuglategundir. Ég taldi þó
lengi vel að skotveiðar væru ekki fyrir
mig, enda er ég týpan sem hleypir flugum
og köngulóm útum dyrnar frekar en að
drepa þær. Eftir læknanámið hér heima
fór ég til Svíþjóðar í sérnám og bjó þar í
12 ár. Það var því ekki fyrr en ég fluttist
heim og hóf störf á Landspítalanum að ég
kynntist miklum skotveiðimönnum, Gísla
Vigfússyni og Hirti Sigurðssyni. Það var
eiginlega í gegnum þá sem ég byrjaði á
skotveiðum og þá eingöngu rjúpnaveiðum
fyrstu árin. Mér fannst það gríðarlega
sterk upplifun að ganga til fjalla að vetri
til, kynnast íslenskri náttúru í öðrum bún­
ingi en ég hafði í rauninni áður séð í slíku
návígi. Veiðarnar sjálfar voru einnig miklu
meira spennandi en ég hafði ímyndað mér.
Gísli og Hjörtur kynntu mig einnig fyrir
gæsaveiðum og svo endaði það með því
að ég fór með þeim á hreindýraveiðar og
hef síðan farið 5 sinnum á hreindýraveiðar
austur á land og einn hreindýraveiðitúr
fórum við til Grænlands. Það var óskap­
lega skemmtilegt og mikil upplifun.”
Heiðagæsaveiðar skemmtilegur veiðiskapur
Í eyrum sumra hljómar það eins og
mótsögn að skotveiðar efli virðingu veiði­
mannsins fyrir náttúrunni. „Áhugi minn
fyrir íslenskri náttúru og harðri lífsbaráttu
lífvera hennar hefur aukist mjög eftir að
ég fór að stunda veiðar. Ég er því alfarið á
móti magnveiðum, þær eru tímaskekkja í
nútímasamfélagi, en tel að hóflegar veiðar
og góð nýting og meðferð á villibráð séu
hluti þeirra lífsgæða sem þetta land býður
upp á.”
Gæsaveiðar á Íslandi eru í grófum
dráttum tvenns konar. Annars vegar fyrir­
sát að morgni við tún eða akra og þá er
bráðin yfirleitt grágæs. Hins vegar halda
menn til fjalla og setjast fyrir heiðagæs
við tjarnir og ár í ljósaskiptunum að
kvöldi. „Mér finnst það skemmtilegri
veiðiskapur og á afskaplega ánægjulegar
minningar úr slíkum veiðiferðum. Sú
fyrsta var sérstaklega eftirminnileg en
þá fórum við þrír svæfingalæknar, Helga
Magnúsdóttir, Hildur Tómasdóttir og ég
ásamt mökum okkar Þorleifi Stefánssyni,
Valdimar Jörgensen og Sigurveigu Björg­
ólfsdóttur í vikulanga veiðiferð austur á
Fljótsdalsheiði. Þar komum við okkur upp
bækistöð í heiðinni og leituðum á daginn
að líklegum náttstöðum heiðagæsanna og
settumst svo í fyrirsát undir kvöld. Svo var
eldaður veislumatur úr villibráð á hverjum
degi. Þetta var alveg einstakt.”
Hann bætir því við að Sigurveig kona
hans sé ekki síður áhugasöm um skotveið­
arnar og þau veiði nánast alltaf saman.
„Hún er alin upp við veiðiskap með föður
sínum og bræðrum á Vopnafirði og er af­
bragðs skytta enda æfir hún skotfimi með
haglabyssu (leirdúfur) og hefur unnið til
verðlauna í því.”
LÍFSGæði Í Boði
NÁTTÚRUNNAR
Orka stendur sannarlega undir nafni þar sem hún „flýgur“ af stað.
U M F J Ö l l U n O G G R E i n a R