Tímarit Máls og menningar - 01.04.1940, Page 20

14
TÍMARIT MALS OG MENNINGAR
grunni, fagurt og sterkt, jafnt hið ytra sem hið innra,
og óbrotgjarnt um alla framtíð.
Enginn Islendingur mun til jafns við Einar Benedikts-
son hafa veitt sér tilbreytilegt umhverfi. Slíkir voru
yfirburðir hans, að hann gat skipað um sig veizluhirð
með meiri rausn en dæmi séu til um aðra íslendinga.
Þó munu fáir eða engir hafa verið jafn einmana í há-
sal hverrar veizlugleði eins og liann. I troðningi múgs-
ins fór hann einförum með list sinni, sársauka sínum
og þrám. I kvæðinu til móður sinnar (Vogar, bls. 1)
segir hann:
í borga og stranda streymandi sveim
mín stjarna leit til þín í vestur; —
því hvar er svo fátt sem í hópsins geim
eða hljótt sem þar glaumur er mestur?
Og venur það ekki viljann heim,
að vera hjá sjálfum sér gestur?
Og í kvæðinu „Gamalt lag“ (Hrannir, hls. 22), þar
sem hann situr í samkvæmissal Hásvía í Stokkhólmi
við samkvæmisglaum, herast honum „tónar af öldnum
óði frá einum streng yfir tónanna flóði“, sem veldur
honum minningatrega:
Þessi einfaldi, sanni og hreini hljómur,
mitt hjarta snart eins og sakardómur.
Því brauzt eg frá sókn þeirra vinnandi vega
á vonlausu klifin um hrapandi fell?
Það hlóðst að mér allt eins og haf af trega,
sem holskefla sannleikinn yfir mig féll —
minn eyddi draumur, sem eilífð ei borgar,
minn óður einn skuggi fánýtrar sorgar.
Hið ókyrrláta, stórhrotna líf Einars Benediktssonar
er liðið hjá. Og þjóðin segist trega hann, og hún segist
nú kunna að meta stórgjafir lians. En hversu sem þvi
er háttað og kann að verða háttað í framtíðinni, hefur
hann sjálfur lagt mat á líf sitt og verk og innsiglað