Tímarit Máls og menningar - 01.04.1940, Blaðsíða 36

30
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Er hann mállaus? spyr Bjössi, sem liafði ekki heyrt
svarið.
Heyrirðu það ekki, að hann segist ekki vera mállaus?
Það er ekkert að marka, þótt hann segi það.
Þetta var alveg óstjórnlega fyndið, og ekkert, nema
athugun Jonna, liefði getað yfirstigið það.
Jonni gekk letilega á eftir manninum og athugaði
liann skarplega, eins og maður, sem veltir fyrir sér
ólögulegum steini, sem liann ætlar að nota í lileðslu
og reynir að álykta, hvernig bezt verði tekið á honum.
Hann er hauslaus, tilkynnti hann allt í einu.
Það varð andartaks dauðaþögn, svo brutust undrun-
arópin fram af vörum okkar og breyttust í ofsaleg-
an, fagnandi hlátur, þegar við tókum eftir því, að Jonni
hafði rétt fyrir sér.
Við gengum nú allir á eftir honum og horfðum ró-
legir og ánægðir á baksvip hauslausa mannsins. Herð-
ar hans voru miklar og kúptar og axlirnar svo hátt
dregnar, að liöfuðið sást ekki upp fyrir uppbrettan
jakkakragann að aftanverðu, en liálsinn svo boginn,
að höfuðið sýndist standa beint út úr brjóstinu. Hann
gekk með hnefana steytta í buxnavösunum, eins og
tvo steinhnullunga, sem þöndu út skálmarnar. Föt lians
voru með þeim sérkennilega græna lit, sem svart fata-
efni fær á sig eftir of langa viðkynningu við regn og
sól til skiptis.
Undirtektarleysi lians setti brátt stíflu fyrir hnífil-
yrði okkar og flangs. Við héldum í skrúðgöngu eftir
götunni með hauslausa manninn í fjdkingarbrjósti og
kynntum hann fyrir þeim, sem við mættum.
Þetta er liann Manni, var okkur svarað, látið þið
hann í friði.
Þetta nafn dittaði svolítið upp á hugkvæmni okkar,
sem var farin að fjara út. Eftir nokkrar hláturrokur
spurðum við:
Heitirðu Manni, manni? Geturðu gefið okkur manna,