Tímarit Máls og menningar - 01.04.1940, Síða 41

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
35
ar á milli, að við skyldum aldrei láta það viðgang-
ast, að farið yrði illa með hann.
Hann verður auðvitað sendur heim á sinn iirepp, voru
þær upplýsingar, sem njósnir okkar leiddu í ljós. Og
áður en við gátum hugsað upp nokkrar ráðstafanir
til að verja Manna fyrir ofbeldi, sáum við einn dag
hreppstjórann, oddvitann og tvo fíleflda karlmenn
ganga í hergöngu heim í skúr lians. Við sendum
strax af stað í liðsöfnun, og úrvalið af strákum kaup-
túnsins þyrptist saman á örskammri stundu. Við vor-
um alvörugefnir, hölvuðum hraustlega, en ekki mjög
hátt, og vissum ekkert, hvernig haga skyldi mótmæl-
unum eða aðstoðinni við Manna.
Það komu hrátt fleiri fullorðnir karlmenn á vettvang,
svo að við sáum okkur ekki fært að leggja til orustu til
að ná Manna úr klóm valdstjórnarinnar, því að við
vorum þess fullvissir, að þessir menn mundu veita sín-
um fullorðnu bræðrum lið, ef til ófriðar kæmi.
Við sáum liina tvo fílefldu karlmenn draga Manna
út úr skúrnum og halda i áttina til bryggjunnar, þar
sem lá vélhátur, er sýnilega átti að nota við hreppa-
flutninginn. Manni spyrnti við fótum og þrjózkaðist
þegjandi, en yfirvöldin hvöttu stríðsmenn sina og hrepp-
stjórinn sagði við Manna: Þér var nær að fara með
góðu, ræfillinn.
Við gengum þögulir og ráðþrota á eftir þeim og mátt-
um horfa upp á, hvernig skjólstæðingur okkar var lirak-
inn hurtu á smánarlegan liátt og óviljugur.
Þegar að hryggjunni kom og Manni sá vélbátinn,
greip einhver óvenjuleg ákveðni þennan dauðyflislega
mann, hann sleit sig af böðlum sínum og reyndi að
flýja. Nei, nei, hrópaði hann. I sama bili gripu þeir
inn i bardagann, sem fylgt höfðu á eftir undir yfir-
skyni hlutleysis. Þeir stukku á liann margir í senn,
liófu liann á loft og báru liann ofan í bátinn. Eftir
það sagði hann ekki neitt.
3*