Tímarit Máls og menningar - 01.04.1940, Blaðsíða 43

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
37
möinmu sína, þótti eins og oft vill verða, skemmtilegra
að vera úti að leika sér, heldur en snúast fyrir mömmu
sína.
Kennari hans setti liann þá á kné sér og tók að skýra
fyrir honum, hve mikið foreldrar hans legðu honum til.
Mat liann til f jár það, sem þau hefðu til hans kostað, i föt-
um og fæði og umsjá allri, frá fæðingu. Var það allmikil
íúlga, þvi snáðinn var víst 8—9 vetra, gerði svo áætlun
fyrir uppeldiskostnaði hans til fullorðins ára, eða, þar til
hann væri fær um að sjá sér sjálfur farborða.
Að endingu benti kennarinn honuin á það, sem ekki yrði
til peninga metið, sem sé ástríkið og umliyggjan, sem
móðir hans hefði honum i té látið, fyrir utan hnossið
mikla, lífið, er hann einnig hafði af foreldrunum þegið.
Allt þetta kvað liann drenginn skulda foreldrum sín-
um, svo ekki mætti minna vera en hann byrjaði á því
að greiða vextina, með því að vera þeim lilýðinn og
auðsveipur. Höfuðstólinn átti hann að afhenda, þegar
liann væri orðinn stór.
Barnið var ekki lengi að finna til sinnar syndasektar
og hlaupa í fang móður sinnar og lofa henni óheðinn að
gera allt fyrir hana. Svo var nú ekki sagan lengri, að efn-
inu til, þvi um efndirnar á loforði drengsins var ekki
getið.
Það er af litlu atviki, að mér liefur orðið þetta sögu-
korn minnisstætt.
Einn di-engjanna minna liafði fengið „Samtining“ að
gjöf og var nú að stauta sig fram úr bókinni. Þegar hann
hafði lokið að lesa söguna „Skuldin“, lagði hann frá sér
bókina, kom til mín, með tárin i augunum, tók Um liáls-
inn á mér og rak að mér rembingskoss. Ég leit svo á, sem
líklega hefur verið sanni næst, að sagan hefði komið eitt-
hvað óþægilega við hans eigin kaun, og svo tók ég móti
kossinum sem skylduskatti, sem barnið væri að gjalda
mér, og var víst, með sjálfri mér, alldrjúg yfir inneign-