Tímarit Máls og menningar - 01.11.1950, Síða 57

HVOLPUR
215
veiðistöngina mína og loka dyrunum. Hvolpurinn hefur steingleymt
misklíð okkar, ef misklíð skyldi kalla. Hann hringsnýst nokkrum sinn-
um og reynir að glefsa í rófuna á sér, flaðrar upp um mig, gefur skó-
reimunum mínum hýrt auga. Þú ert ekki langrækinn, það máttu eiga,
þú þættir líklega mesti skussi í þingsölum, segi ég og sæki brauðbita
handa þeim báðum, þakka þeim fyrir skemmtilega samverustund og
minnist ekki á það framar að þeir hafi hljótt um sig. Því miður mætti
ég ekki vera að því að skrafa við þá lengur að sinni, nú yrði ég að
láta hendur standa fram úr ermum, smásagan, vinir mínir, þið skiljið.
Ég er aftur kominn í vinnuskap og sezt við borðið hress í huga. En
hvernig sem á því kann að standa tel ég ráðlegra að lesa þau blöð sem
ég hef þegar skrifað, áður en ég tek upp þráðinn þar sem frá var horf-
ið. Mér bregður ónotalega í brún. Þetta er allt svo þyrrkingslegt og líf-
vana, að mér finnst ég vera að lesa skýrslu um eitthvert fjarlægt efni,
veðurathuganir á Suðurpólnum, landskjálftamælingar í Venezúela.
Hvergi bólar á liprum eða fjörlegum setningum, orðin líkjast afvelta
flugum, pilturinn er eins og rykfallin beinagrind á náttúrugripasafni,
stúlkan eins og tuskubrúða á miðilsfundi. Drottinn minn góður! —
hvað eiga þessi ósköp skylt við vandamál nútímans? Ég svitna af blygð-
un, böggla blöðin saman, fleygi þeim út í skot og afræð að fitja upp á
sögunni í annað sinn.
Þegar skuggi bæjarburstanna nemur við vatnsbakkann og háfætt
þerrifiðrildi príla á rúðunum eins og fjallagarpar, fer ég út til að viðra
mig um stund í blessaðri kvöldblíðunni. Ég tel mér trú um að ég hafi lok-
ið viðunanlegu dagsverki, og mér þykir gott að koma aftur undir bert
loft. Allt er rótt, hvolpurinn hvergi sjáanlegur, haninn hættur að gala.
Ég reika drjúgan spöl meðfram vatninu og kemst ekki hjá því að sjá
nokkra silunga vaka. Veiðimennirnir eru að róa að landi. Ég staldra við
og kasta á þá kveðju, fagurt veður í dag, segi ég, hvort þeir hafi orðið
varir?
Ojá, það er ekki laust við það! svara þeir hróðugir, draga bátana á
land og benda mér á aflann, tuttugu eða þrjátíu bleikjur sem Ijóma
eins og silfur og gull, og einn stórdropóttan urriða, sennilega ellefu
punda mola. Þetta eru mestu sómadrengir, hraustir og kátir, alúðin
sjálf og greinagóðir í betra lagi, þó að þeir hafi kannski aldrei látið
vandamál nútímans halda fyrir sér vöku. Þeir eru áhugasamir fiski-