Tímarit Máls og menningar - 01.11.1950, Page 64

222
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
sér, og ég er farinn að halda, að hann ætli að skreppa aftur inn í kof-
ann, því að hvað eftir annað lítur hann á hurðina, sem er rekin saman
úr kassafjölum og ber virðulega áletrun: Made in USA. Þegar til
kemur fer hann þó ekki inn í kofann, heldur gengur brott frá honum
þegjandi, með tignarlegum hnykkjum og voldugum stélfjaðrasveiflum,
skálmar ofan túnið eins og herforingi og stefnir á bæinn. Hann er
óvenju gleiðstígur og sækir í einni lotu að fjósforinni, sem er óbyrgð
að mestu, því að bóndinn hefur rifið ofan af henni fúadrumba og
ryðgað bárujárn og ætlar að smíða á hana traustari þekju. Þarna hinkr-
ar hann við stundarkorn og býður ósýnilegum óvinum birginn, heldur
síðan áfram með dularfullri varfærni, eins og hann sé að fara yfir
jarðsprengjusvæði, læðist meðfram hlöðu og skemmu, gengur á tán-
um yfir hlaðvarpann og hoppar loks upp á kálgarðsvegginn. Þegar
hann sér engan úti við og telur sig nokkurnveginn óhultan, belgist hann
allur af drambi, kallar á þegna sína og rekur upp glymjandi siguróp.
Hæ! hó! Nú skal gera usla í garðinum fólksins!
Þá verður það að glaðlynd og óhátíðleg persóna kemur til skjalanna
og veldur þeim tíðindum, sem mér er nær að halda að séu einsdæmi í
veraldarsögunni. Hvolpurinn hefur sem sé legið í leyni og horft á Hans
Göfugu Tign nálgast, sjálfan Lávarð hænsnanna. Þegar sigurópin
glymja sem hæst og stélfjaðrirnar sveiflast eins og röndóttur fáni,
skýzt hann fyrirvaralaust fram úr fylgsni sínu og sendist gjammandi
upp á kálgarðsvegginn, reiðubúinn að tuskast við þennan sérkennilega
hljóðabelg, en haninn snöggþagnar líkt og fjandinn hafi birzt honum
í öllum hertygjum, gleymir á svipstundu því göngulagi sem honum er
samboðið, hleypur undan í ofboði, sést ekki fyrir á flóttanum og ganar
beint út í fjósforina.
Guð sé oss næstur! Þarna berst hann um í forinni með ámátlegum
skrækjum eins og hann sé að drukkna, en hvolpurinn stendur á barm-
inum og horfir grallaralaus á þessar voðalegu aðfarir. Ég snarast út
með flugnahylkið mitt í hendinni og er kominn hálfa leið á slysstaðinn
þegar haninn, eða réttara sagt eitthvað sem líkist honum bröltir upp
úr forinni. Hann er rennvotur, það lekur úr honum, stélfjaðrirnar
lafa, óþverrinn drýpur af sepa og kambi. Hvolpurinn virðist skynja
alvöru þessarar stundar, því að hann gengur til hans, dillar rófunni,
vill vingast við hann og hugga hann í þessari ódæma hrellingu og nið-