Tímarit Máls og menningar - 01.11.1950, Blaðsíða 98

256
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
inn varð djöfullega grænn og skin hans. Ég gat ekki sagt sjálfum mér
hvað litur sá ætti að heita sem var á kirkjunni, ég hafði aldrei séð hann
áður. Það var einhver litur sem var jafnmikið mótmæli við rauðu sem
grænu og jafnframt eins mikið samþykki við hvortveggju, að minnsta
kosti þannig að enginn annar litur var hugsanlegur, en ég hafði aldrei
séð hann áður. Þetta var allt djöfullegt. Ég vissi af hugsun að þetta var
djöfullegt, ég ályktaði svo með rökleiðslu en ég fann það ekki því að
tilfinningar mínar voru ekki lengur, skynjun mín var dofin, ég gat ekki
lengur fundið til sársauka né hryllings. Ég nam nú allt eins og hlut-
laus áhorfandi að lífi annars manns. Eins og vísindamaður að rannsaka
öndunarstarfsemi mímósu eða túnfífils.
Svo heyrði ég klukknahljóm. Hann var ekki djúpur og friðandi.
Hann var eins og neyðaróp. Það var eins og kólfurinn reyndi að flýja
út úr fangelsi sínu þegar hann skall á órjúfandi málmhjúp sínum og
hljómur hans væri sársaukaóp, neyðaróp, þrá hans eftir sólinni og
blómunum þar sem hann var innibyrgður í gráum málmklefa í frosti.
Eilítið undrandi eftir því sem geðhrif utan við hlutlausa athugun voru
hugsanleg stund þessa leit ég upp, spyrjandi: hverju má þetta sæta. Þá
sá ég að utan á spírulausum turninum sem var hlaðinn úr stórum til-
höggnum steinum hékk ógnarstórt hjarta sem var um fjórar fimm
mannhæðir á lengd en í réttum hlutföllum innbyrðis miðað við manns-
hjarta og það slóst í sífellu við turninn og klukknahljómurinn stafaði
þaðan. Þá þreifaði ég á brjósti mínu og fann að þar sem hjarta mitt
hafði verið var stórt gat í gegn svo að ég gat stungið hendi minni í
gegn og veifað út um bakið við glottandi líki mánans. Haha, hugsaði
ég kalt og hlutlaust, í mesta lagi með örlítilli illgirni.
Svo gekk ég inn í kirkjuna; hún var tóm, engir bekkir, ekkert altari,
engar myndir, alls ekki neitt. Hún var eins og bygging í smíðum, aðeins
grindin reist. Ekkert inni. Engir gluggar voru. Það lýsti aðeins af mér.
Það lýsti grænu því að ég hafði orðið grænn af skini mánans. Það var
eins og ég hefði verið borinn fosfór. Annars var koldimmt inni í kirkj-
unni. Ég heyrði veikan klukkuhlj óminn utan að. Ég gekk um og virti
fyrir mér tóma kirkjuna og kalda veggi hennar í grænu skininu af
sjálfum mér. En smám saman dofnaði hið græna skin og dó út. Jafn-
framt dó klukkuhljómurinn. Svo var niðamyrkur og þögn. Þegar ég
ætlaði að þreifa á sjálfum mér fann ég að ég var ekki lengur. Og þó