Tímarit Máls og menningar - 01.05.1951, Qupperneq 13

KÓREA í STRÍÐI
131
stendur í beinu sambandi við þær gagngeru breytingar og umbætur á
sviði landbúnaðarins, er sigldu í kjölfar hins nýja stjórnarfars.
Frá fornu fari var ræktarland Kóreu að mestu leyti í höndum forríkra
stórjarðeigenda. En fæstir þessara jarðeigenda ráku stórgóss sín sjálfir.
Þeir skiptu landi sínu niður í skákir, er þeir síðan leigðu út gegn eftir-
gjaldi, sem oftast nam frá 50 til 70 hundraðshlutum af uppskerunni.
Geta má nærri, hvernig hagur leiguliðanna hafi verið við slík kjör.
Voriö 1946 gengur svo í gildi ný búnaðarlöggjöf, sem bindur endi á
þetta miðaldaskipulag. Allt land, sem verið hafði í eigu Japana eða kór-
eskra þjóna þeirra, var umsvifalaust tekið eignarnámi án endurgjalds og
skipt upp á milli smábænda, leiguliða og jarðnæðislausra sveitaverka-
manna. Sömu leiÖ fór meginhlutinn af landi annarra stórjarðeigenda, er
ekki nýttu lönd sín sjálfir. Alþýðunefndirnar úthlutuðu þá þegar jarð-
næði til 700—800 þús. fjölskyldna, sem annað hvort höfðu verið leigu-
liðar við okurkjör eða jarðnæðislausar með öllu.
Ráðstafanir þessar urðu vitanlega hið mesta fagnaðarefni fátækri al-
þýðu. Og nú var hafizt handa af fullum krafti um að leggja nýtt land
undir plóginn. Landbúnaðarlögin nýju höfðu þegar í för með sér stór-
um aukna ræktun. Á einum þrem árum jókst flatarmál ræktaðs lands um
meira en 400 þús. hektara — á sama tíma og jarðræktin í Suður-Kóreu
dróst saman um helming. Framleiðslan jókst hröðum skrefum. Árið
1949 varð uppskeran í Norður-Kóreu 626 þús. smálesta meiri en hún
hafði verið 1944. Lagt var kapp á ræktun tegunda, sem lítt hafði verið
sinnt áður, t. d. olíuríkra jurta eins og soyabauna. Til þess að afla vefn-
aðariönaðinum hráefna var baðmullarræktin aukin um 236 hundraös-
hluta á tímabilinu 1944—1949. Og þessi bylting, sem átti sér stað í land-
búnaðinum, leiddi á öllum sviðum til ríkara þjóðlífs og vaxandi vel-
megunar hjá alþýöu manna.
Vestræn blöð hafa gert mikið veður út af því,' að bændur Norður-
Kóreu væru skyldaöir til að láta af hendi, gegn hámarksverði, nokkurn
hluta uppskeru sinnar -— til þess að sjá íbúum borganna fyrir matvælum.
Bændurnir væru þannig gerðir að „ríkisþrælum“. Þessi áróður missir
algerlega marks. Það kann að vera rétt, að meðal bænda á Vesturlöndum
hafi slík afhendingarskylda ávallt verið óvinsæl. En það gegnir öðru
máli í Austur-Asíu. Leiguliðarnir í Kóreu voru vanir því að verða að
afhénda landeiganda helming uppskeru sinnar eða meira án nokkurs