Tímarit Máls og menningar - 01.05.1951, Síða 19

XÓREA í STRÍÐI
137
á frest þar til í — nóvember. Sannleikurinn var, að Syngman Rhee og
stjórn hans höfðu hina mestu ólyst á kosningum — í hverju formi, sem
vera skyldi. Nakið einræðið var í alla staði ákjósanlegra en þetta fjár-
ans kosningastúss!
En stjórnmálaástandið í þrengstu merkingu var frá bandarísku sjón-
armiði orðið óþolandi með öllu. í landinu sat að völdum stjórn, sem
var hötuð af öllum almenningi. Það var að vísu hvergi nærri gott, en
látum það nú samt vera! Hitt var verra, að þessi sama stjórn hafði svo
gersamlega fyrirgert öllu trausti og hollustu yfirstéttaþingsins frá 1948,
að það neitaði að samþykkja nokkurt lagafrumvarp frá henni. Ekki
einu sinni fj árlagafrumvarpið fékkst þingið til að afgreiða. Þetta var
beiskari biti en svo, að „verndararnir“ treystust til að kingja honum.
Það jafngilti því að svipta grímunni af bandarískri öryggisþjónustu í
najni jriðar og lýðrœðis.
Nú var stjórnarskrá Suður-Kóreu svo haganlega úr garði gerð, að
samkvæmt henni var Syngman Rhee „kjörinn“ forseti til fjögurra ára,
hvort hann svo ætti tuttugu, tíu eða alls engan fylgismann með þjóð-
inni. Samkvæmt stjórnarskránni hafði hann einnig óskoraðan rétt til
þess að velja ráðherra sína sjálfur. Þessum staðreyndum varð ekki
haggað af neinum kosningum. Eigi að síður var það alveg óumflýjan-
legt að koma á laggirnar þjóðþingi, sem viðurkenndi stjórn Rhees og
fengist til að samþykkja lagafrumvörp hennar. Það var hið herfræði-
lega markmið kosninganna. Með hvaða aðferðum þessu markmiði yrði
náð, var nánast aukaatriði, en þing varð landið að hafa — þing, er
sýndi stjórninni tilhlýðilega hollustu. Kannski hefur Syngman Rhee
alið með sér efasemdir um möguleika þessa síðasta atriðis. Og svo
frestaði hann kosningunum tvívegis á hálfum mánuði.
En bandarísk utanríkispólitík lætur ekki að sér hæða. Herrarnir í
Washington eru ekki á því að líða litlum nýlendukörlum að standa
uppi í hárinu á sér. Stjórn Suður-Kóreu varð að gera svo vel og galdra
fram þing, sem fengist til að vinna með henni. Það varð að freista
heljarstökksins, annars var lýðræðisheiður „verndarans“ í veði. Þegar
undanbrögð Syngman Rhees spurðust yfir Kyrrahafið, kom um hæl
ströng orðsending frá Acheson utanríkisráðherra, dagsett 17. apríl
1950. Þar setur hann Seoulstj órninni stólinn fyrir dyrnar, því í raun
og veru var orðsending þessi úrslitakostir. Danska blaðið „Informa-