Tímarit Máls og menningar - 01.05.1951, Side 33

KÓREA í STRÍÐI
151
styrkur á meginlandi Asíu. Og svo bilar hann í fyrstu áraun ... Einn
suðurkóreskur herriðill gat leikið sér að heilu norðurkóresku herfylki,
var okkur sagt ...“
Með þessum ummælum stingur mr. Baldwin sennilega á einu við-
kvæmasta kýli þjóðar sinnar. —
En voru þá norðanmenn kannski ekki viðbúnir? spyrja Truman-
arnir enn. Það er von, að þeir spyrji! Jú, víst voru þeir viðbúnir. Þarf
slíkt að vera nokkrum undrunarefni? Ef þeir hefðu verið alls óviðbúnir,
yrðu þeir með réttu sakaðir um slíkt andvaraleysi, sem tæplega væri
hægt að fyrirgefa. Alla tíð frá því er Syngman Rhee hófst til æðstu
valda sunnan 38. breiddarbaugs hafði hann sýnt þeim fullan fjandskap
og opinskátt lýst yfir því hvað eftir annað, að hann ætlaði að fara með
her á hendur þeim. Þeir fóru því síður en svo í grafgötur um áform
hans.
Annars er margt ólíklegra en að gert hafi verið of mikið úr vopna-
búnaði og styrk norðurkóreska hersins. Það, að sunnanmenn fóru
hinar mestu hrakfarir í viðureigninni við hann, er út af fyrir sig engin
sönnun fyrir styrk hans. Skýringin á óförunum gæti alveg eins verið
sú, að her Suður-Kóreu hafi verið tiltakanlega lélegur, þótt mikið væri
af honum skrumað. Stríðskempur Syngman Rhees hafa kannski ekki
allar verið jafn-óðfúsar til að fórna lífinu fyrir málstað hans. Hugsan-
legt er og, að þeim hafi að nokkru svipað til foringja síns — að hreyst-
in og hugrekkið hafi átt sér bólfestu í kokinu fremur en hjartanu.
Fjórðungi bregður til fósturs.
Hitt er og nokkurn veginn víst, að litlum stuðningi hefur þessi leigu-
her átt að fagna hjá almenningi í Suður-Kóreu. Þar hafa norðanmenn
vafalítið orðið þeim drýgri. Það mun t. d. ekki hafa verið ófyrirsynju
mælt, sem haft er eftir bandarískum hermönnum, eftir að þeir voru
komnir til landsins: Okkur var sagt, að við værum hingað komnir til
að hjálpa suðurkóresku þjóðinni. Og svo mætum við ekki öðru en
fjandskap af hálfu fólksins.
En það er einmitt afstaða fólksins, almennings, sem enn í dag getur
skipt sköpum, þrátt fyrir hina djöfullegu fullkomnun morðtækjanna.
Vestrænir herfræðingar og stjórnmálamenn þjást bersýnilega af ólækn-
andi atvinnusjúkdómi. Þeir geta ekki hugsað nema í talnadálkum og
tækniskýrslum. Þeir hafa fengið vélarnar á heilann. Tonnatala stál-