Tímarit Máls og menningar - 01.05.1951, Qupperneq 37

HULDA BJARNADÓTTIR:
How you can love ...
Hún var þungt hugsandi eins og hún hefði gleymt einhverju sem hún
þyrfti að muna. Hún gekk hægt, skrefin þung, þó var hún mjög grönn,
einhver tregða í göngulaginu eins og fæturnir neituðu að bera hana
áfram. Ljósgullinn hárlokkur gægðist framundan skýluklútnum. Kápan
hennar var þunn og snjáð. Hún leit á klukkuna, hana vantaði tíu mín-
útur í 9, klukkan 9 átti hún að koma, tíu mínútur átti hún eftir, kannski
kortér eða tuttugu mínútur ef hún kæmi of seint.
Það var áliðið hausts, komin nepja í vindinn, sem læddist eins og
ísmeygilegur geigur upp eftir bakinu á fólki. Vindurinn sogaði rykið
upp af götunum í hvirflandi hringiðu, sveiflaði því fyrir næsta húshorn
þar sem það hvarf út í buskann. Svartur köttur skauzt inn í húsasund,
augun í honum lýstu eins og grænar týrur í myrkrinu. „Svartur kött-
ur,“ sagði hún við sjálfa sig, boðaði ógæfu — Nú jæja — Hún reyndi
að gleyma kettinum, tafði tímann með því að skoða í búðarglugga,
gafst upp á því og hélt áfram göngunni. Margir bílar óku eftir götunni
ískrandi og flautandi, sterk bílljósin skáru myrkrið eins og glampandi
vitar. Fjöldi fólks streymdi fram hjá henni, allir voru á hraðri ferð
nema hún. Hún flýtti sér ekki. Fólkið sem hún mætti hafði truflandi áhrif
á hana. Hún var að reyna að rifja eitthvað upp, sem hún þurfti nauð-
synlega að muna, en gat ekki komið því fyrir sig hvað það var. Það var
eins og heilinn væri dofinn, en allt sem bar fyrir augun orkaði á hana.
Hún gekk fram hjá stórum trjágarði. Laufið á trjánum var orðið gult,
rautt og brúnt, það þyrlaðist framan í hana, skrjáfaði undan fótum
hennar og þytur trjánna var eins og skerandi vein. Fullur maður hall-
aðist upp að Ijósastaur hinumegin á götunni og sönglaði vísu fyrir
munni sér drafandi röddu, strákur kom hjólandi á harða spretti og var
nærri búinn að hjóla á fulla manninn, en fulli maðurinn skeytti því engu