Tímarit Máls og menningar - 01.05.1951, Síða 41

HOW YOU CAN LOVE ...
159
hvernig það streymdi út frá henni og beið aðeins eftir að það tæki á
sig raunverulegar myndir.
En ekkert slíkt gerðist. Hún var hissa á því að hann skyldi ekki
finna hve hatur hennar var geigvænlegt, en það virtist láta hann óáreitt-
■an. Hann sat þarna brosandi, glansandi og feitur. En það myndi koma
að því, ekki í kvöld, ekki á morgun, ekki hinn daginn eða daginn þar
á eftir. En það kæmi að því. Það myndi safnast að honum eins og
ósýnilegar vofur, sem hann fengi ekkert við ráðið. Það myndi verða
hér eftir í stofunni, löngu eftir að hún væri farin, það myndi magnast,
það myndi margfaldast eins og frumur sem skiptu sér sífelldlega.
Hatrið sjálft var orðið lifandi, það myndi þrengja sér inn í hvern krók
og kima, má burtu glansinn af gljáfægðum húsgögnunum, má burtu
spikfeitt brosið af andlitinu, þurrka burtu sigurvissu augnanna. Það
var hefnd þrælsins. Hún fann til djöfullegrar ánægju og brosti með
sjálfri sér.
Hann hafði farið inn í aðra stofuna til þess að sækja eitthvað, kom
nú og settist hjá henni, greip um aðra hönd hennar og fór að hamast við
að kyssa hana á handarbakið. Hún fann blautar varir hans við hörund
sitt og það setti að henni viðbjóð. Hún var hissa á því að hann skyldi
ekki brenna sig. Hún starði á rauðan svírann á honum, hún var svo
upptekin af að hugsa um hvernig hún myndi skera hann á háls ef hún
hefði beittan hníf, þarna rétt fyrir neðan hársvörðinn í rauðu bóluna,
hægt og bítandi, að hún mundaði ósjálfrátt höndina eins og hún héldi
á hnífnum og starði galopnum augum með samanbitnar varir á bólu á
hálsinum á honum. Þarna beint í rauðu bóluna.
í sömu andrá leit hann upp, sigurglottið hvarf sem snöggvast af
andliti hans. Hann stóð upp.
„Hvað er að þér, manneskja, því starirðu svona á mig?“ Það kenndi
ótta í röddinni.
Hún féll aftur á bak í sóffann lömuð af þeim hugsunum sem ásóttu
hana. „Ég var að hugsa um — nei, ég var ekki að hugsa um neitt, jú
annars ég var að hugsa um hvort atómsprengjan ætti eftir að eyða
mannkyninu.“ Röddin var hás, síðustu orðin enduðu í hvísli.
Honum létti, varð þó dálítið undrandi, góndi upp í loftið eins og
hann væri að velta einhverju fyrir sér, reykti, velti vindlinum milli
handanna, gretti sig, drakk út úr glasinu.