Tímarit Máls og menningar - 01.05.1951, Síða 42

160
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAK
„Hvað kvenfólki getur dottið í hug.“ Hann hristi höfuðið, svo sagði
hann smeðjulega: „Svona mega litlar stúlkur ekki hugsa, litlar stúlkur
mega ekki vera að brjóta litla kollinn sinn um svo leiðinlega hluti. Vi.ð
skulum fá okkur músík, það léttir skapið.“
„Mér væri sama,“ sagði hún þrákelknislega.
„Ha, hvað?“
„Mér væri sama,“ sagði hún aftur.
Hann gafst upp á að svara henni, setti plötu á grammófóninnr
0, Jhonny, 0 Jhonny, how you can love, glumdi um stofuna. Hann stóð
boginn yfir grammófóninum og leitaði að plötum.
Hún sat í sóffanum hreyfingarlaus, augnablik fannst henni það ekki
vera hún sjálf sem sæti hér, heldur einhver allt önnur manneskja. Hún
rétti höndina út eftir glasinu sínu; um leið og hún bar það upp að vör-
unum varð henni litið á milli glugganna og fór allt í einu að skjálfa-
Glasið hristist í hendi hennar, og vínið skvettist ofan á kjólinn hennar-
Hún starði frá sér numin á rósir, dimmrauðar rósir sem voru í blómst-
urvasa á smáborði milli glugganna. Hún náfölnaði og varð þurr í
kverkunum.
„Burt með þær,“ æpti hún upp yfir sig, og skildi um leið ekkert í
sjálfri sér, orðin voru komin fram á varir hennar áður en hún vissi af-
Hann sneri sér við forviða, og varð svo mikið um að grammófón-
platan sem hann hélt á í hendinni datt á gólfið og brotnaði.
„Hvað er að, hvað gengur á?“
„Burt með þær,“ sagði hún lágt.
„Þær? Hverjar?“
„Rósirnar, taktu þær burt.“
„Hvað? Þykir þér ekki rósir fallegar?“
„Nei, ég hata blóm.“ Hún gat varla stunið upp orðunum, svitinn
spratt fram á enni hennar.
Hann sperrti brýrnar, varð hugsi, gremjusvipur kom á andlitið, svo
tók hann blómin og bar þau burt.
Hún tók vasaklút upp úr töskunni sinni, þurrkaði af kjólnum sínum,
þurrkaði sér um andlitið og reyndi að jafna sig, hellti víni í glasið sitt
og drakk það í einum teyg. Þegar hann kom aftur inn í stofuna var
hún orðin róleg.