Tímarit Máls og menningar - 01.05.1951, Side 43

HOW YOU CAN LOVE ...
161
„Svona, nú vona ég þú verðir ekki með meiri vitleysu,11 sagði hann
valdsmannslega. „Hvað gengur eiginlega að þér?“
„Eg veit það ekki, ekkert.“
„Það væri synd að segja að þú værir skemmtileg.“
„Ha? Nei.“
Hann varð íhugull á svipinn, svo var eins og hann sæi eftir því að
hafa verið svona byrstur. „Svona nú, væna mín, við skulum reyna að
hafa það svolítið skemmtilegt. Það veitir ekki af að kvikka þig upp,
ungum stúlkum má ekki leiðast, ungar stúlkur eiga að skemmta sér.
Komdu, við skulum dansa.“
Hann þreif hana upp úr sætinu, hún lét viljalaust undan, og þau
fóru að dansa. Hann kleip hana dálítið hér og þar, hallaði höfðinu upp
að vanga hennar, tvísté með hana fram og aftur um gólfið og sigur-
visst brosið á andlitinu var orðið enn breiðara en áður.
Þegar lagið var á enda leiddi hann hana til sætis, settist hjá henni,
þuklaði á henni allri. Hann hneppti frá henni treyjunni, greip utan um
brjóst hennar hvít og mjúk með loðnum hramminum, þau krympuðu
sig saman undan átaki hans. Hún fann vínsmitandi andlit hans koma
nær og nær. „Villidýr,“ hugsaði hún og beið þess að hann læsti í hana
tönnunum og rifi hana á hol.
0 Jhonny, 0 Jhonny, how you can love ...
Hún gekk þaðan burt fáum stundum síðar. Kápan flaksaðist frá
henni, hún hafði gleymt að binda á sig skýluklútinn og hárið hékk ofan
í augu. Vindurinn lamdi hana í andlitið, en hún fann ekki til þess, kul
haustsins snerti hana ekki. Henni var alveg sama. Hún leit í áttina til
hússins, hún hafði lokið erindinu. Aldrei myndi hún bíða þess bætur,
aldrei myndi hún verða söm og áður. Hatur heimsins hafði tekið sér
bólfestu í brjósti hennar um aldur og ævi.
Brotin trjágrein vafðist að fótum hennar og reif hana til blóðs, hún
sá blóðið vætla úr sárinu, en fann ekki til sársauka. Þá allt í einu
mundi hún það, sem hún hafði verið að rifja upp fyrir sér allt kvöldið:
að kaupa rauðar rósir á morgun og láta hjá honum. Rósirnar sem hún
hafði látið standa hjá líkinu voru farnar að fölna. Hann hafði unnað
blómum og rósir voru eftirlætis blóm hans. — En hún var hætt við
að kaupa þær, aldrei framar myndi hún kaupa rósir. Hann yrði að
fyrirgefa henni það.
Tímarít Máls og menningar, 2. h. 1951
11