Tímarit Máls og menningar - 01.05.1951, Blaðsíða 85

UMSAGNIR UM BÆKUR
203
Ertu ekki hamingjusamur y/ir því, að
henni skuli vera að batna? (bls. 50).
Orð mín mega sér mikils hjá kaup-
manninum (bls. 56).
Því /er þó fjarri að svo vœri (bls. 61).
Það var tvennt, sem var einkennandi
fyrir Djúpuvíkurkauptún (bls. 67).
Að vera góður sigmaður þótti mikils
virði í þorpinu (bls. 67).
Þeir, sem ekki gæta borgað almenni-
lega fyrir sig, ættu ekkert erindi á gisti-
hús, sagði hún (bls. 70).
Að vera pakkhúsmaður hjá verzlun-
inni var meiri upphefð, en hann hafði
vogað að láta sig dreyma um (bls. 77).
Aldrei er loftið svo gagnsætt eins og i
haustin (bls. 85).
Heimili þeirra hafði alltaf verið fyr-
irmynd í öllu er siðprýði snerti (bls. 87).
Þeir Þóroddur höfðu jafnan verið
mestu mátar, en lítið hitzt seinni árin
(bls. 96).
En Þóroddur varð strax gripinn af á-
huga jyrir hugsjónum Þorvaldar (bls.
170).
Þegar fólk með steinrunnar meining-
ar ... (bls. 177).
Hávarður Jónsson stóð patandi í all-
ar áttir og virtist haja mikið á hjarta
(bls. 199).
Það er of seint að iðrast eftir það (í
merk. að iðrast þess) (bls. 207).
Það er meira óhappið, að þér skyldi
ekki heppnast að hengja þig forðum
(bls.223).
En hún Þrúða mín var alltaf leið af
því að fara þaðan (bls. 296).
... en þorði því ekki (bls. 300).
Þeir voru að byggja hafnargerð (bls.
303).
Með því að hœtta lífi sínu, hafði hann
bjargað öllu fyrir húsbónda sínum (bls.
325).
Prófarkalestur er slæmur og kommu-
setning mjög á reiki.
Það er leiðinlegt að þurfa að gagn-
rýna harðlega unga rithöfunda, sem
virðast taka starf sitt alvarlega, en sé
slíku tekið með þögn eða hrósi einu,
eins og gert hefur verið fram að þessu,
verður slíkt að teljast bjamargreiði við
höfundinn. Ég tel engum vafa bundið,
að Jón Björnsson geti betur, ef hann
beitir sig harðari gagnrýni. Fyrri bækur
hans eru um margt betri en þessi. Jón
Björnsson er mikilvirkur, duglegur að
viða að sér efni, en hann þarf að gerast
vandvirkari.
Helgi J. Halldórsson.
LEIÐRÉTTINGAR
Slæmar villur, sem lesendur eru beðnir afsökunar á, urðu í kvæði Hannesar Sig-
fússonar, Þungt vatn, í 3. hefti Tímaritsins 1950. Þrjár fyrstu línumar áttu að vera
þannig: Kyrrstœðan himin / andvökunnar auga / slœr eldi sól og elding .. —
Fimm fyrstu línumar í þriðja erindi lesist þannig: Guðmóðir lífs / í geislavað
sinn veiddi / augastein vorn og aldin / aldar vorrar / er lyftir þungri ..
Á síðu 43 í síðasta hefti, í grein Heimis Áskelssonar um Shaw, hefur orðið
línubrengl: 11. lína að neðan átti að vera þrem línum ofar.