Tímarit Máls og menningar - 01.03.1958, Síða 74

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
þetta var hreinasta brjálæði. Mér lék
áköf forvitni að sjá þátttakendur í
þessum djöflagangi. Vegna hins ríf-
lega aðgangseyris var danssalurinn
nú lýstur okkur til heiðurs. Sú lýsing
var raunar aðeins fólgin í því, að
tveim kertum úr selspiki var stungið
í vegg, en það var nóg til þess að við
grilltum í það, sem fram fór.
Stofan var á að gizka þrír sinnum
fjórir metrar, og þarna voru rúmlega
fimmtíu manns á hreyfingu. Dansinn
hélt áfram, á meðan verið var að
kveikja. Fólkið hélzt í hendur og
myndaði hring úr óskyldustu mann-
verum: konur leiða börn, og börn
halda í hendur manna, sem á morgun
ráðast á hvalinn í ríki hans. Það snýst
í kringum ósýnilegan öxul og dansar
polka eftir gömlum þjóðlögum. Svip-
ur þess er raunalegur og svitinn bog-
ar af alvarlegum andlitum. Maður
gæti haldið, að þetta væri friðþæg-
ingarsamkoma, en ekki skemmtun.
Verði einhver dansarinn þess var, að
hann hafi hægt á sér eða dregið hafi
niðri í honum, stekkur hann skyndi-
lega upp í loftið, stappar síðan í gólf-
ið eins og hann ætli að brjóta það og
rekur upp rokna öskur, en lognast út
af aftur eftir nokkrar mínútur. Þetta
minnti helzt á hinar háttbundnu óveð-
urshrinur jafndægrastormsins.
Þrátt fyrir þrengslin gátum við
troðið okkur út í eitt hornið á þessu
greni, og störðum gagnteknir á það,
sem fram fór. Áður en varði, hafði
hljóðfallið og lögin náð tökum á mér.
Oðru hverju bættust nýir í hópinn, og
ég vissi ekki fyrr en ég gekk eins og
heillaður inn í hringinn, greip um
höndina á tíu ára telpu eða dreng, ég
gat ekki greint hvort heldur var, og
rétti risavöxnum sjómanni hina. Ég
ætlaði aðeins að fara einn hring, og
eins og ég sagði var þetta enginn sal*
ur, en nú var ég kominn í krappan
dans, og það tók mig stundarfjórð-
ung að komast alla leið með viðeig-
andi hlykkjum og rykkjum. Menn
fullyrtu, að þeir innfæddu gætu hald-
ið svona áfram í tvo klukkutíma sam-
fleytt!
Þegar við komum heim til prests-
ins, var setzt að fjölskrúðugu mat-
borði; þarna voru framreiddir, auk
fuglanna minna, sem höfðu tekið
mjög ánægjulegum stakkaskiptum,
ótal fisk- og kj ötréttir auk sætabrauðs
og öllu þessu drekkt í portvíni og
sherry. Það mætti ætla, að trúboð-
arnir væru mestu sællífisseggir, en
því fer fjarri. Þegar maður kynnist
lífi fólksins þarna norður frá, verður
hann snortinn við lilhugsunina um
það, að á bak við rausnarlegar veít-
ingar leynist oft margra mánaða, já,
jafnvel margra ára sjálfsafneitun og
sparneytni. Gestrisnin er þeim heilög
skylda. Þegar gest ber að garði, og
það er ekki fátítt, mætir augum hans
hlaðið borð, en að loknum málsverði
skyldi gesturinn hugleiða, að þegar
hann er farinn, þá á gestgjafinn iðu-
64