Tímarit Máls og menningar - 01.03.1958, Síða 80

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
um, svartir hrafnar krúnkuðu saman
á svölunum, og eina hljóðið, sem
eyru mín námu, voru hin raunalegu
sólsetursljóð lóunnar, sem minntu
draumlyndan ferðalang á Angelus
heima í litlu þorpskirkjunni. —
[Þeir ríða niður að prestsetrinu,
og fyrir utan kirkjuna hitta þeir mann
með tófuskinnshúfu, sem fer strax að
hjálpa til að spretta af hestunum.]
— Þetta var prestur staðarins. Hann
kastaði á mig kveðju, en hélt áfram
við starf sitt og fór að öllu eins og
hver annar gestgjafi við framandi
mann. Ég hagaði mér og samkvæmt
því, enda var mér kunnugt um, að á
Þingvöllum væri seldur greiði fyrir
spesíu (6 franka) á dag, þar með
talinn silungur, mjólk og kaffi, auk
beitar fyrir hestana og kirkjugólf til
að sofa á.
Þegar ég svipaðist um eftir bústað
prestsins, sá ég fyrst kirkjugarð þak-
inn grænum þúfum, sem sýna, hve
margir hvíla á þessum friðsæla stað.
Skammt þaðan eru stærri þúfur, en
þær eru ekki leiði, heldur mannabú-
staður. Bærinn og grafreiturinn eru
með sama svip, eini munur á aðsetri
lifenda og dauðra er stærðin á þúf-
unum og móreykur, sem stígur upp
úr grassverðinum.
Nú var mál að hugsa um kvöld-
verðinn; klukkan var langt gengin í
ellefu. Á kirkjugarðsveggnum hékk
nýveiddur lax, og gaf ég fylgdar-
manni bendingu um, að mig langaði
í þennan fisk. Ég skaut rjúpu og lóu
um daginn og átti því ljúffenga mál-
tíð í vændum án þess að snerta nest-
ið.
Meðan þetta var matreitt inni í
bænum, fór ég með koffort inn í
kirkju, breiddi á það handklæði og
raðaði mataráhöldum eftir listarinn-
ar reglum. Ég sótti brauð og vín, og
þegar félagi minn kom með soðinn
lax og fuglana steikta í þráu smjöri,
varð úr þessu stórkostlegt veizlu-
borð!
Klerkur hafði dregið sig í hlé, en
birtist nú og upphóf samtal á latínu
með gamla ávarpinu: Bona dies! og
ég svaraði með Salve, pater, og bauð
honum að setjast gegnt mér. Hann
þáði glas af víni, en samræðurnar
gengu stirðlega á máli Ciceros. Mér
tókst þó með þessu móti að koma
fyrirmælum til leiðsögumannsins
vegna morgundagsins, og það varð-
aði mestu.
Litlu seinna fór prestur að sækja
kaffið. Úti var þykkt loft, regnið
buldi á kirkjurúðunum, og ég neydd-
ist til að kveikja á kerti til að losna
við bræluna af selslýsi, sem íslend-
ingar brenna á kolum sínum.
Ég var setztur út í horn, er ég
heyrði þrammað á þungum stígvél-
um inn eftir kirkjugólfinu og grillti
í hávaxna veru sveipaða síðri, brúnni
kápu. Ég var í þungum þönkum út af
morgundeginum og hélt fyrst, að
þetta væri guðsmaðurinn að koma
70