Tímarit Máls og menningar - 01.03.1958, Síða 83

Á FERÐ UM SVEITIR ÍSLANDS
inn, komu þeir í stað leiðsögumanns-
ins, og sýndu meiri gáfur en hann
hafði nokkru sinni gert. Þeir hlupu
bara á undan mér, svo að ég þurfti
ekki annað en að halda í humátt á
eftir þeim; aldrei fóru þeir út af þess-
um ímyndaða vegi til þess að bíta.
Það var ekki fyrr en við komum til
byggða, að þeir stönzuðu af sjálfs-
dáðum og fóru að bíta, af því að þeir
vita, að Islendingar koma við á
hverjum bæ. Eftir hálfs annars tíma
reið námu hestarnir því skyndilega
staðar og fengu sér hressingu hinir
rólegustu, eins og þeir vildu segja:
„Farið að dæmi okkar.“ Staðurinn
virtist auður og yfirgefinn, en sveita-
bæirnir íslenzku eru oft umluktir
sandauðn, svo að ferðamenn kornast
hávaðalaust heim á hlað, ef einn eða
fleiri hundar verða ekki til þess að
boða komu þeirra með æðisgengnu
gelti ofan af torfþökunum.
Án þess að fara af baki reið ég í
kring um nokkra húskofa í leit að
inngangi. í sama bili birtist ung kona
í dyragætt, en fyrir innan hljóðaði
barnungi af öllum lífs og sálarkröft-
um. Bóndinn var sennilega að heim-
an við sjóróðra á einhverjum firðin-
um. Vesalings konan virtist í fyrstu
álíta ferðalanginn sem vakti upp vera
landa sinn; hún starði á mig undr-
andi, ef til vill hefi ég verið fyrsta
sýnishom annarlegs kynþáttar, sem
hún hafði augum litið. Engu að síður
flýtti hún sér að inna af hendi gest-
risnisskylduna; hún gekk til mín,
breiddi út faðminn og heilsaði með
kossi, sem ég endurgalt af heilum
hug. Síðan bjóst hún til að taka
beizlið af hestinum mínum í þeirri
trú, að ég myndi ætla að biðjast gist-
ingar, sökum þess hve áliðið var
kvölds. Henni þótti auðsjáanlega
miður, er ég gaf henni hið gagnstæða
til kynna. Ég var þyrstur og sagði
orðið melk, sem ég hafði lært. Hún
hvarf inn fyrir og kom aftur að
vörmu spori með fullan ask af mjólk.
Fyrst dreypti hún á henni sjálf, og
rétti mér síðan. Þegar ég hafði feng-
ið nægju mína, tók hún við askinum
og lauk úr honum. Á meðan dró ég
nokkra danska peninga upp úr budd-
unni, en er ég gerði mig líklegan til
að rétta þá að henni, hörfaði hún aft-
ur á bak og hrópaði: nei, tack! Loks
hafði ég fundið hið sanna ísland, þar
sem afkomendur hinna gömlu höfð-
ingja halda fast við fornar venjur,
þrátt fyrir erlend áhrif.
Mér tókst samt á endanum að fá
blessaða konuna til að þiggja af mér
prjón með stórum glerhaus, greypt-
um gylltum stjörnum. Hún kyssti mig
fyrir, og ég reið greitt af stað og
skildi hana eftir á hlaðinu. Heimsókn
mín hefir eflaust orðið að dularfullu
fyrirbæri í huga hennar, sem henni
verður tíðrætt um, það sem hún á
eftir ólifað.
Tveir aðrir bæir urðu brátt á leið
minni. Hestarnir stönzuðu eins og
73