Tímarit Máls og menningar - 01.03.1958, Page 84

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
vant var, en það var orðið mjög
framorðið, allir sváfu og hundarnir
líka, og ég kærði mig ekki um að
raska svefnfriði fólksins. Ég lofaði
hestunum að grípa niður dálitla
stund, svo að þeir yrðu þægari á leið-
inni. Á meðan ég var í námunda við
bæi, eða á góðum vegi, þurfti ég ekki
annað en að halda mitt strik, þá eltu
hestarnir eins og hundar, en jafn-
skjótt og gatan varð ógreiðfær, eða
ef hættur voru framundan, flýttu þeir
sér fram fyrir mig eins og þeir segðu:
„Fylgið okkur. það er ekkert að ótt-
ast.“ Ó, þessar elskulegu, litlu skepn-
ur! Mér varð oft á að taka báðum
höndum um höfuð þeirra og faðma
þær með ástúð!
Mig hafði borið alllangt frá fljóts-
bakkanum, vegna mýranna, svo að
ég var hræddur um að vera kominn
fram hjá annexíunni, sem ég var að
leita að. Það var komið fram yfir
miðnætti, og ég sá naumast fram fyr-
ir mig, þegar hestarnir hertu allt í
einu á sprettinum og hneggjuðu fjör-
lega, eins og ávallt, er þeir nálguðust
mannabústaði. Á að gizka hundrað
metra fyrir framan mig gat ég grillt
í litlu kirkjuna á Torfastöðum, og
eftir fáeinar mínútur vorum við
komnir í áfangastað.
Á vinstri hönd var annexían, kirkj-
an, lítill, svartur, turnlaus kumbaldi,
og umhverfis þetta óásjálega guðshús
voru eins og vant var, raðir af leið-
um, sem litu út eins og grasbekkir.
Til vinstri var röð af lágum bæjarþil-
um, sem teygðu sig með erfiðismun-
um upp úr jörðinni, en þarna bjó
presturinn og allt hans fólk.
Ég steig af baki og gekk í áttina að
glugga, hægra megin við aðaldyrnar;
veggurinn var allt að því hálfur ann-
ar metri á þykkt, svo að ég varð að
hlykkjast eins og ormur til að geta
barið í hlerann með svipuskaftinu.
Strax við fyrsta högg tóku hundarnir
að gelta, en í stað þess að lýsa ógn-
andi reiði í garð þess, sem truflaði
svefnfrið heimilisfólksins, bar hund-
gáin vott um velvilja og þann eina til-
gang, að vekja húsbænduma, svo að
þeir flýti sér að heilsa ferðalangnum.
Að andartaki liðnu var hurðinni
lokið upp, og í ljós kom lágvaxinn
öldungur, klæddur mórauðum lafa-
frakka. Lakkskyggnið á kaskeitinu
hans huldi efri hluta andlitsins, ég
grillti aðeins í nefbroddinn, og eitt-
hvað sem líktist gráu skeggi. Ég
ávarpaði hann með svofelldum orð-
um: Salve, pater, og bað hann spyrja
mig á latínu, skyldi ég svo reyna að
svara.
Gestgjafi minn hafði staðnæmzt í
gættinni, en i þröngum göngunum að
baki hans hafði safnazt fjöldi manns.
Allir þögðu, meira að segja hundarn-
ir. Klerkur1 fékk sér vænan prís, á
1) Um þessar mundir er Guðmundur Torfason prestur á Torfastöðum, f. 5/6 1798, en
fær brauðið 1860. Hann er 67 ára, er Nougaret heimsækir hann.
74