Tímarit Máls og menningar - 01.03.1958, Qupperneq 85

Á FERÐ UM SVEITIR íSLANDS
meðan hann bjó sig undir latínuna,
og spurði síðan: Hver ert þú? Hvað-
an kemur þú? — Ég svaraði á sömu
tungu: Ég er Frakki, og bý um borð
í herskipi á Reykjavíkurhöfn. Fyrir
hálfum mánuði fór ég þaðan til Þing-
valla og Geysis; þar kom fyrir mig
óhapp, fylgdarmaður minn strauk
frá mér, og nú á ég eftir að ganga á
Heklu. Ég er því einn á ferð í þessu
erfiða landi, með hestana sem þú
sérð undir nauðsynlegum farangri. I
vandræðum mínum leitaði ég uppi
hús þín, kæri faðir, og ég treysti þér,
sonum þínum, eða einhverju af þínu
fólki til að útvega mér leiðsögumann,
svo að ég megi halda áfram ferð
minni.
Þegar ég hafði þulið þessa rauna-
rollu, hugsaði prestur sig um stundar-
korn, en mælti síðan: Non intelligo
te. Latínan, sem ég beitti fyrir mig,
var ekkert afbragð, en ég held mér sé
óhætt að segja, að kennari minn
hefði verið sæmilega ánægður með
hana; hún var einföld, og féll vel að
efninu. Svo datt mér ráð í hug: ég
endurtók þuluna á óvandaðri latínu
en áður, og það hreif. Intelligo, svar-
aði klerkur hinn ánægðasti, og upp
frá þessu vissi ég upp á hár, hvers
konar latína gilti á íslandi. Gamli
ættarhöfðinginn breiddi út faðminn,
og hér varð mikill fagnaðarfundur.
Ég minntist innilega við alla fjöl-
skylduna, og hún var mannmörg.
Þetta hús var eins og Trójuhesturinn
frægi, út úr því spratt stöðugt fleira
og fleira fólk. Ég sá ekki handaskil;
ég var svo niðursokkinn í sjálfa at-
höfnina, að ég gat ekki horft í kring
um mig; en varir mínar snertu ávalar
kinnar, hrukkóttar kinnar og skeggj-
aða vanga, angandi af neftóbaki eða
súrri mjólk, því að ég varð að kyssa
alla kóloníuna, allt frá öldungum nið-
ur í ungbörn, sem skriðu á milli fót-
anna á mér.
Þegar umferðinni var lokið, báru
ungir menn á þrítugsaldri, synir eða
tengdasynir gamla mannsins, farang-
ur minn inn í kirkjuna, en konur báru
hins vegar út úr henni alls kyns dót.
Það er sem sé algengt, að prestar noti
kirkjurnar fyrir geymslu.
Þegar ég var búinn að koma mér
fyrir inni í kórnum, fór ég að útbúa
kvöldverð. Bauð ég presti að borða
með mér, hvað hann þáði af mikilli
ljúfmennsku. Hitt fólkið hópaðist allt
inn í kirkjuna, en settist eins og gefur
að skilja handan við gráturnar, há-
tíðlegt á svip, og fylgdist þaðan með
öllum tilburðum mínum.
Klerkurinn og ég sátum hvor and-
spænis öðrum og mötuðumst og
skröfuðum.
„Ég finn áreiðanlega einhvern se-
quens,“ (hann ætlaði að segja guide,
en ég tel hitt orðið réttara, og mun
því nota það) „en,“ bætti hann við,
„þú getur ekki farið á morgun“.
— „Það þætti mér miður; góða
veðrið er á förum, og ég á langa leið
75