Tímarit Máls og menningar - 01.03.1958, Síða 89

Á FERÐ UM SVEITIR ÍSLANDS
kílómetra leið, en því var ekki sinnt;
hún fór með bónda sínum, og leik-
irnir hófust að nýju af enn meira
fj öri.
Það var naumast liðinn hálfur ann-
ar tími, frá því að brúðhjónin fóru,
og prestur var langt kominn að svæfa
allan mannskapinn og sjálfan sig með
óendanlega langri sögu, þegar brúð-
guminn birtist aftur, sýnilega mjög
áhyggjufullur. Hann sagði nokkur
orð við tengdamóður sína, sem reis
á fætur og tók að týna saman lérefts-
klúta. Hér var ekki um neitt að vill-
ast. Prestur spyr nú, hvort ég sé ekki
læknir, og jafnskjótt og ég hafði
jánkað því, var söðlaður handa mér
hestur og ég reið í loftinu ásamt eig-
inmanninum og fertugum kvenmanni,
sem virtist hafa einhverja reynslu í
þessum efnum.
Við riðum greitt eftir þröngum
skorningum, og ég óttaðist að við
kæmum of seint. Til allrar hamingju
var það ekki fyrr en um klukkan
fjögur um morguninn, að ég tók á
móti einhverju, sem líktist mest apa,
en á eftir að verða að manni einn
góðan veðurdag, ef guð lofar.1
Þegar ég hafði lokið því nauðsyn-
legasta, flýtti ég mér heim í kirkjuna.
Ég var dauðuppgefinn og sofnaði von
bráðar, vafinn inn í skinnfeld. En
mikið var ég undrandi, er ég vaknaði
um morguninn og sá móðurina með
nýfædda barnið. Faðirinn flýtti sér
að útskýra, að þeim riði það á miklu
að fá mig fyrir skírnarvott, og hefðu
þau komið sér saman um að láta skíra
strax til þess að tefja ekki brottför
mína. Af þessu leiddi, að ég var hár-
greiðslumaður, svaramaður, fæðing-
arlæknir og skírnarvottur á minna en
þrjátíu klukkustundum, svo að það
er synd að segja, að maður eyði tím-
anum til ónýtis á ferðalögum.2
Að öllum þessum afreksverkum
loknum var mér fenginn fylgdarmað-
ur. Loks gat ég kvatt þetta fjölmenna
heimili, og árnaðaróskir fólksins
fylgdu mér úr hlaði.3
Ferðafélagi minn var maður á að
gizka fjörutíu og fimm ára; hann
hafði rakað sig til heiðurs við mig,
og til að sýna mér, hve hann var
lærður, gekk hann til móts við mig
með hattinn í hendinni og mælti með
djúpu nefhljóði: Longus tempus. Ég
hugsaði gott til þess að geta rætt við
hann á latínu, en varð þess fljótt
áskynja, að orðaforði hans náði ekki
lengra. Hins vegar tók hann svo mik-
ið í nefið, að það var ekki sjón að sjá
það; þessi ósiður einkennir mjög ís-
1) Þann 12. ágúst eignast hjónin í Gýgjarhólskoti dóttur, og gæti sá atburður tímans
vegna verið sá kjami, sem N. vefur frásögn sína um. — 2) Bamið, sem fæddist að Gýgjar-
hólskoti þann 12. ág., var skírt daginn eftir og hlaut nafnið Margrét Guðmundsdóttir, en
ekki er N. getið þar sem skímarvotts, enda varla leyfilegt af trúarástæðum. — 3) árið 1865
em 11 menn taldir til heimilis á Torfastöðum.
79