Tímarit Máls og menningar - 01.03.1958, Síða 98

TÍMARIT MÁLS OG MENNJNGAR
Drukkin hestaskúl; myndin gerð aj V. Foulquier ejtir uppdrœtti höfundar.
Við héldum nú í áttina frá Heklu.
og ég tók eftir því, að landið varð
þéttbýlla sem nær dró ströndinni.
Maður skyldi ætla, að leiðin sæktist
fljótar í byggð, en þessir mannabú-
staðir urðu þvert á móti til þess að
tefja ferðina. Eins og ég hefi áður
sagt, eru íslendingar afar seinlátt fólk
og fara sjaldan fram hjá nokkrum
bæ. Fylgdarmaður minn var meira
en meðal íslendingur í þessu tilliti og
fylgdi þessari hefð út í æsar. Um leið
og við ríðum í hlað, koma hundarnir
geltandi á móti okkur, fylgdarmaður
fer af baki, heilsar öllum með kossi
eins og nákominn ættingi, þótt hann
hafi aldrei séð þetta fólk fyrr. Ég
hlaut að fara að dæmi hans og gefa
mig á vald hinna hefðbundnu kossa,
hugsunarlaust eins og vél.
Því næst er okkur boðið inn í
þokkalegasta herbergi hússins, sem
er venjulega fjórum sinnum tveir og
hálfur metri á stærð. Fyrir stafni er
fjórskiptur gluggi, undir honum lítið
borð og öndvegið, þar sem mér var
boðið sæti. Heimilisfólkið sat á rúm-
um sínum meðfram veggnum, karlar,
konur og börn sátu með krosslagða
arma og hlustaði alvarlegt á frásögn
ferðamannsins, sem er eins konar lif-
andi fréttablað. Á meðan húsmóðirin
hitaði kaffið, stóð félagi minn hjá
stól mínum og sagði ferðasögu, lýsti
afrekum mínum og velgjörðum, og
einstaka undarlegum atriðum varð-
andi framkomu mína og skapferli.
Meðan hann lét dæluna ganga, not-
aði ég tímann til að skrifa minnisblöð
mín og kærði mig kollóttan, eins og
ég kæmi hvergi við sögu. Þegar við
höfðum drukkið rjómakaffið, hófst
önnur kveðjulota, síðan var stigið á
bak og riðið af stað.
Ég sá brátt fram á, að ef ég léti
þannig undan makindahneigð félaga
míns, yrðu dagleiðirnar örstuttar, all-
ur tíminn færi í kaffiþamb. Mér tald-
ist svo til, að ég hefði drukkið 27
bolla einn daginn. Ég ákvað nú að
88