Tímarit Máls og menningar - 01.03.1958, Side 103

Á FERÐ UM SVEITIR ÍSLANDS
Til mín kom gömul kona og bauð
mér ullarsokka til sölu; ég hafði enga
peninga á mér, en hún virtist hæst
ánægð með afganginn af kvöldverði
mínum, sem ég dró upp úr vasanum:
átta möndlur, sex gráfíkjur og rús-
ínuklasa. Fólkið hafði mikla skemmt-
un af að heyra mig leika á flautu,
sem einn vélamaðurinn smíðaði fyrir
mig um borð. Ég tók hana með, þeg-
ar ég fór í land til að skemmta mér og
öðrum, enn fremur myndakíki, sem
ég keypti í Edinborg á sex pence.
Þegar ég hafði greitt sokkana, settist
ég á grasflöt umkringdur sex konum,
nítján börnum og presti, sem leit út
eins og hálfviti, dró síðan upp hið
frumstæða hljóðfæri og skemmti
áheyrendum með fjölbreyttri söng-
skrá! Tel ég lögin úr Svefngenglin-
um og Helenu fögru hafa notið sín
einna bezt.
Að hlj ómleikunum loknum bjóst
ég til að halda aftur um borð, er
menn komu til mín með stúlku um
tvítugt með barn í fanginu. Faðir
stúlkunnar var með henni, og hélt
hann á gömlu sendibréfi. Mér voru
gefnar alls konar skýringar á ís-
lenzku, sem ég botnaði ekkert í, og
loks rétti faðirinn mér bréfið, sem
var á frönsku. Ég las það, en var engu
nær. Bréfið var frá eiginkonu ein-
hvers sjómanns, Le Blanc að nafni,
og fjallaði um einkamál. Meðan ég
velti vöngum yfir þessu, kom prestur
nokkur ríðandi innan úr sveit á dökk-
um jó. Hann hafði vígzt til Patreks-
fjarðarprestakalls fyrir átta mánuð-
um, en ekki komizt í hið nýja brauð
sitt vegna samgönguerfiðleika. Nú
vildi hann reyna að fá sér far með
varðskipinu. Ég lofaði að koma hon-
um á framfæri við skipherrann, en
með því að hann talaði góða latínu,
bað ég hann að útskýra, hvað þessi
kona vildi mér. Saga hennar var í
stuttu máli þessi.
Fyrir tveimur árum varð franskur
sjómaður, Le Blanc, skipreika í
fjarðarmynninu. Hann komst heim
að bæ bóndans, sem þarna var stadd-
ur og var tekið af þeirri gestrisni,
sem ókunnugir eiga ætíð vísa hjá
þessu góða fólki. íslendingurinn átti
gjafvaxta dóttur, og Le Blanc fannst
tilvalið að kvænast henni, meðan
hann biði komu fiskiflotans næsta
vor. Hann bað um hönd bóndadóttur,
og var það auðsótt mál. Prestur var
sóttur og skötuhjúin gefin saman.
Jafnskjótt og sól hækkaði á lofti lagði
Le Blanc af stað til Patreksfjarðar
með tvo til reiðar og ráðgerði að
koma eftir viku, en síðan hefur ekkert
til hans spurzt. Það er álitið, að hann
hafi komizt um borð í duggu og siglt
til Frakklands. Mönnum þykir hon-
um dveljast þar full lengi, og konan
spyr, hvort ég hafi ekki séð hann.
Ég neyddist til að játa, að ég þekkti
manninn ekkert, en hún taldi víst, að
allir Frakkar þekktust og hrópaði:
„Og hann sem er Frakki!“
93