Tímarit Máls og menningar - 01.03.1958, Blaðsíða 108

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
því miður er það oftast notað til að gera
sennilega hluti ósennilega og þannig draga
úr ádeilunni. Þó undantek ég „ættarhug-
boðið“ sem bæði er góð hugmynd og skýr-
asta „persóna“ sögunnar. Það kemur til
mannsins með rauðhærða kollinn á örlaga-
stundum og varar hann við glappaskotum
og skipar honum að halda sér við jörðina
eins og hún er í meðvitund borgfirzks
bændafólks, og eru ráð þess jafnan heil-
ræði.
Undarlegt er að ættarhugboðið skyldi
ekki hvísla því að höfundi að vera heill og
sannur í frásögn sinni og kref jast af honum
meiri listrænnar reynslu viðvíkjandi efninu.
Það er sem hann hafi staðið á bökkum
Hvítár og horft í hálfkæringi á allt draslið
fljóta framhjá án þess að hafa nokkra löng-
un til að vaða útí og kynna sér rekaldið af
eigin reynslu.
Það er leitt að þessu efni, sem tekið er til
meðferðar í skáldsögunni, skuli ekki hafa
verið gerð betri skil. Þarna er af hagleik
stillt upp til strýkingar mörgum fulltrúum
fyrir meðferð þeirra á vandamálum þjóð-
félagsins og samskiptum manna, en það er
ekki nein húðstrýking, til þess eru vind-
höggin alltof mörg.
Hd. St.
Jean Giano:
Albín
Þýðandi Hannes Sigfússon.
Bókaútg. Menningarsjóðs 1957.
AÐ hefur verið vandasamt verk að ís-
lenzka þessa bók (samanber formála
hennar) en það hefur tekizt vel, mjög vel;
ég er þó ekki ánægður með einstaka orð
sem mér finnst full amerísk til að koma í
staðinn fyrir sveitamállýzku höfundar.
Höfundur er víðfrægur fyrir sveitasögur
sínar og það er víst rétt sem hann segir:
Moldin, skilurðu, ég hef haft náin kynni af
moldinni og öllu sem heyrir moldinni til. —
Þessi saga er af sveitamanni sem hjálpar
félaga sínum til að frelsa stúlkuna sem
hann elskar úr klóm föður hennar sem beit-
ir hana mannúðarlausu harðýðgi vegna þess
að hún lét flekast af flagara. Og þó aðal-
styrkur sögunnar liggi í frásagnarsnilli höf-
undar vantar ekki að hún sé spennandi.
Það er hreinn unaður að lesa þessa sögu,
hún er svo sönn og höfundur kann þá list
að gefa orðum sínum þann blæ sem þarf til
að skapist andrúmsloft er hæfi frásögninni.
Og þessi harmsaga, sem þó á endanum fer
vel, ýtir þéttingsfast við tilfinningum les-
andans, því sá heimur sem höfundurinn
leiðir hann inn í er ekki upploginn og per-
sónur hans eru lifandi fólk, (þó það kunni
að þykja heldur ómerkilegt) og þessvegna
varðar mann um sögu þess þó hún snerti
lítið veraldarsöguna eða framtíð mannkyns-
ins.
Hd. St.
William Shakespeare:
Leikrit II
Þýðandi Helgi Hálfdanarson.
Heimskringla 1957.
„r\c enn kvað hann ...“ Skammt gerist
nú milli stórra högga hjá skáldinu
Helga Ifálfdanarsyni. Hefur Heimskringla
nú gefið út með prýði II. bindi Shake-
speareþýðinga hans. í I. bindi birtust þýð-
ingar Helga á „Draumi á jónsmessunótt",
„Rómeó og Júlíu“ og „Sem yður þóknast".
Hefur sá er þetta skrifar áður minnzt á þær
þýðingar á þessum vettvangi.
II. bindi, er nú kemur út, hefur að geyma
þýðingar á öðrum þrem merkisverkum
enska skáldjöfursins. Hér birtast á íslenzku
98