Tímarit Máls og menningar - 01.04.1960, Blaðsíða 37

EYFIRZK FRÁSÖGN UM MÓÐUHARÐINDIN
Lítil jráskýring livörsu misturið1 eður jarðbrunareykurinn auglýsti
sig í þessari sveit sumarið 1783, með nokkrum þess verkunum fram-
vegis.
í Junio.
lta d[ag] var hér að sjá í suðvestan-
veðurátt og annars skýlausum himni
gulleitt mórskuský, heldur í minna
lagi um loftið, hvört ei mátti þó lengi
sjá fyrir skýjaþykknis uppdrætti. Svo
gætti hér og ekki mikið þvílíks loft-
farfa sakir sama skýjaþykknis og
norðan þokusefju er tíðast varaði inn
til 12ta. Þá sýndi sig viðlíkur himin-
litur með þunnri bláleitri móðusefju
í fjölluin eftir nónbil, þó ei svo gefa
kynni mönnum grunsemi um óvenju
neina, því hér sést oft þvílík og jafn-
vel (þó mjög sjaldan) meiri, og
nefna menn svoddan kuldasefju eður
bláma, og þykir sem sæti veðurbrigð-
um til kulda, eður og annars kosta,
hlýinda.
13a bar ei á blámamóðu þessari,
því þoka var af hafi.
14da gættist nokkur vottur þvílíkr-
ar móðu síðla dags, þó ei svo menn
almennt hentu reiður á eður þækti
orð á gjörandi.
15da Nokkur blámóðusefja í fjöll-
um, helzt hallanda degi.
16da Nokkuð meiri, helzt að
kveldi, þó ei sérlig.
17a Enn nú blámi nokkur í byggð
og vóx heldur með utankulda í haf-
golumál.
18da Nú vóx misturið mjög í kyrru
og hlýju veðri, svo kynjum þókti
gegna, einkum líðanda degi, í haf-
golumál, gjörði þá ættingskulda og
grilltust ei fjöll um tíma hin fjærstu
til suðurs og norðurs. Blikuþám var á
lofti, sem þykknaði við kveld; var þá
mikill roði fyrir sólu að sjá og kring
hana undir sólarlag. Lægði þá kulda-
ættingsgoluna og þynnti nokkuð mist-
urið.
19da Nú, að heiðum himni, var
sveitin full með þetta mó-bláleita
mistur allt um kring, svo valla og oft-
ast alls ekki sást til fjalla hér um tvær
mílur vegar fjær, og sama dimma var
að sjá til hafs, þó lítið minni en til
dala, þar til storinur snerist eftir mið-
aftan til norðausturs, enda jók þá svo
þetta mistur, og meir til hafs en
sveita, að það gjörðist sem myrk
þokukólga. Var þó annars allan dag
1 NB. Eg nefni þetta myrkur tíðast mistur, hvað apte [þ. e. réttilega] veit ég ekki, þar
mistur sýnist máske dregið af mixtura, tek og ei heldur í forsvar, vili nokkur að finna.
Enda scrupulera eg ekkert yfir þeirri nafngift. Það nægir að ljóst er hvað eg meina þar
með.
115