Tímarit Máls og menningar - 01.12.1966, Síða 4

Tímarit Múls og menningar
lindir tungunnar scm jlóa í þessutn bókurn og hin ónajngreindu skáld og
rithöjundar sem af óviðjajnanlegri snilld og heiðríkju hugans liafa skapað
þessi andans verðmœti; ejsl í huga hvernig þcssar uppsprettulindir og hin
einfalda hugumheiða snilld gcti orðið að nýju jrjóvgandi ajl íslenzku nú-
líma þjóðlíji, að „lifandi þœtti íslenzkrar núlímamenningar“, „kveikja að
nýjum menningarverðmœtum, geti fœrt okkur gleggri skilning á því hvað
það er að vera íslendingur“, eins og Jakob Benediklsson orðar það í rœðu
á jullveldisjagnaði slúdenta 1. des.
Eg ejast ekki um að þeir íslenzku frœðimenn sem handritin já í hendur
munu rœkja köllun sína aj skUningi og alúð, og þeirra bíða óþrotleg verk-
efni að kanna liandritin og búa \>au til útgáfu og vinna úr ejni þeirra. En
bókmenntimar þurja ekki síður að verða sem áður áhugamál alþýðu, lifandi
líf með þjóðinni, og þar eiga skáldin í samrœmi við alla þjóðarsögu íslend-
inga að ryðja brautina með því að jlylja boðskap sinn á einjöldu heiðu
og skýru íslenzlcu máli.
Heimkoma handritanna mælli verða skáldum og alþýðu áminning um hví-
lík auðsuppsprella er jólgin í þjóðarbókmenntum Islendinga er svo jáar
þjóðir eiga aðrar slíkar og liversu heilnœml er að bergja aj þeim lindum.
Eg á ekki við að skáld jari að stœla jorn Ijóð eða fornar sögur heldur leggja
eyrun við hljómi þeirra og bera verk sín upp að þeirra skœra Ijósi.
Hví ekki á grundvelli þjóðarbókmennla íslendinga að skapa að nýju
íslenzkan skóla? IJver vill liefja það merki?
Kr. E. A.
322