Tímarit Máls og menningar - 01.12.1966, Qupperneq 62

Tímarit Máls og menningar
inni í stríðsbyrjun séu há upphæð núna? Eða hefirðu nokkra hugmynd um
hvað hefði mátt gera fyrir þær þá?
— Nei, segir systirin í einlægni. — Ég hef ekkert vit á því. En pahbi hefir
sjálfsagt haldið að hann væri að gera rétt. Og ég get heldur ekki séð hvað það
kemur því við hvernig mamma lætur. Ég vildi að Jössi væri kominn.
Það hnussar fyrirlitlega í bróðurnum. — O-o, það verður nú víst bið á
að hann sýni sig hér. Og ég hef enga trú á að hann kæmi vitinu fyrir mömmu,
fremur en við.
— Þú trúir þessu þá ekki, Elli? Stúlkan horfir áfjáð og biðjandi á bróður
sinn. En hann lítur ekki við henni. — Trúi. Hvað áttu eiginlega við?
— Að — það sé eitthvað — yfirnáttúrlegt — að gerast hérna?
— Eg hlusta ekki á svona fjandans rugl, hrópar bróðirinn argur, -—• þetta
er allt úr kerlingarskrattanum, henni Halldóru. Hún hefir alltaf verið að þylja
einhverjar nýtízku draugasögur yfir mömmu. Og svo fer mamma að rugla
um þessa drauma sína sýknt og heilagt. Það getur gert mann vitlausan, bók-
staflega vitlausan, þegar þær leggja saman. Og þegar allt gengur þá öfugt og
vitlaust, eins og hendurnar standi aftur úr rassgatinu á manni við hvert verk.
Og hvert óhappið rekur annað. Það er eins og það sé ekki einleikið hvernig
allt liefir gengið í haust.
— Einleikið? hefir stúlkan eftir honum spyrjandi. Og honum hnykkir við.
En áður en honum hugkvæmist svar, er þögnin rofin af háværum ópum
skelfdra barna. Tvö yngri systkinin öskra uppi í brekkunni ofan við íbúðar-
húsið: — Pahbi! Pabbi! Komdu strax! Hún Guðný datt. Hún er víst —
kannski dáin ...
Reyndar er telpan ekki dáin. Hún hefir fengið aðsvif og kastar upp hvað
eftir annað, þegar hún er komin í rúmið sitt. Og yngri systkinin fá strangar
og nákvæmar yfirheyrslur. — En þau gátu ekkert gert að þessu, fullyrðir
Vigga litla, sex ára. Bróðirinn, Elli, kemst ekki að með hálft orð, enda að-
eins fimm ára. Þau voru í messuleik. Þessi stallur uppi í brekkunni er altari.
Elli og Vigga voru fólkið ásamt hundinum og kettinum. Vigga sat með hund-
inn og Elli með köttinn, annars hefði helmingur messugesta verið vís til að
laumast í burtu meðan á messu stóð. Guðný var prestur, eins og venjulega,
hún er svo frek, vill helzt aldrei lofa yngri systkinunum að halda ræðu eða
syngja eins og prestar gera. Hún stóð ekki fyrir framan altarið, eins og venju-
380