Tímarit Máls og menningar - 01.12.1966, Qupperneq 66

Tímarit Máls og menningar
ekki væri nema í eitt einasta skipti. En það var eiður sær að honum yrði það
nokkurntíma fyrir, að hafa eitt einasta orð eftir mér. Líkna sekum synda
þræli------
— Dóttirin hnippir í móður sína: — Mamma, getum við ekki sungið Lýs
milda ljós?
— 0, það var þetta sem mig vantaði! Vinkonan hefir nú aftur tekið upp
barnsröddina og byrjar að syngja: Lýs milda ljós í gegnum þennan geim ...
Hún ber essin fram eins og eð. Og hinar taka undir. Sj úklingurinn opn-
ar augun og starir á þær, furðu lostinn. Og fyrir utan dyrnar getur Sesar
gamli ekki á sér setið lengur, heldur rekur upp sárt og langdregið sjógól,
svo gnæfir hátt yfir raddir kvennanna. — Ó, hjálpin mín, styð þú minn fót. —
En það er tilgangslaust að reyna að syngja, því hundurinn spangólar, eins
og verið sé að pína úr honum tóruna, rétt utan við svefnherbergisdyrnar. Og
börnin geta ekki stillt sig með nokkru lifandi móti, hláturinn gusast upp úr
þeim, óviðráðanlegur og óstöðvandi, alveg eins og þegar Sesar spillir fyrir
þeim látustumessunni í búinu þeirra. Sjúklingurinn hjúfrar sig upp að móður
sinni og hristist af hlátri, þrátt fyrir ógleðina. Ekkjan hættir alveg að syngja,
sleppir Eiíasi litla niður á gólf og snoppungar hann lauslega um leið, opnar
síðan dyrnar, heldur hvöss á brúnina: Svei þér, andstyggðin, skammastu þín,
f orsmánarkvikindið!
— Ef áfram miðar samt, raula konurnar inni í svefnherberginu. — Ætl-
arðu að sneypast niður, ófétið þitt! hvæsir ekkjan að hundinum, sem nú legg-
ur skríðandi á flótta. Skríðandi á kviðnum og mænandi til hennar um bak
sér kvíðnum sakleysisaugum, dillandi kafloðnu skottinu í von um fyrirgefn-
ingu. En ekkjunni er engin fyrirgefning í huga. Hún ýtir yngri systkinunum
miskunnarlaust út frá þessari skemmtilegu athöfn í svefnherberginu og skipar
þeim að reka hundinn út úr bænum. Og þegar þau koma aftur er allt búið,
Halldóra vöknuð, söngnum lokið og Guðný litla farin að kasta upp aftur. En
þær fullyrða samt allar, konurnar, að hún sé miklu hressari. Að minnsta
kosti fer hún aftur að hlæja, þegar hún sér yngri systkinin. Og vinkona ekkj-
unnar signir yfir hlæjandi sjúklinginn, áður en hún gengur út úr herberginu.
Vitanlega kemur læknirinn ekki. Hann er í illu skapi, dagurinn farinn í að
hlusta á meira og minna móðursjúkt kvenfólk og gigtveik gamalmenni en
ekkert alvarlegt finnanlegt að hinum upphaflega sjúklingi, ekki einu sinni
384