Tímarit Máls og menningar - 01.09.1986, Blaðsíða 28

Tímarit Máls og menningar
Söguhetjan í Tobíasarbókunum er mesti einfarinn af þeim persónum sem
bækurnar kynna okkur. Vandamál hans felast í samskiptum við foreldrana.
Hann er viðkvæmt barn með ósköp lítið hjarta og hverfist inn í sig með
hugsanir sínar. Hann fær útrás í samræðum við dúkkudruslu sem gefur
honum skilning og svör sem hann vonaðist eftir frá foreldrum sínum. Hann
er fatlaður að því leyti að annar fóturinn er styttri en hinn. Hann notar
stutta fótinn sem blóraböggul, kennir honum um og man alltaf eftir honum
ef eitthvað bjátar á. Lausnin kemur hægt og sígandi með hjálp feðginanna
sem taka drenginn upp á arma sína. Höfundur lætur söguhetju smátt og
smátt byggja upp sjálfstraust og þroska. Þetta er gert framúrskarandi vel og
af mikilli alúð. Blóraböggullinn og dúkkan eru látin skipta minna og minna
máli fyrir drenginn eftir því sem hann verður sjálfstæðari. I lokin er hann
öflugri og betur undir lífið búinn. Tobíasarbœkurnar eru vel skrifaðar,
unnar af nákvæmni og einstaklega einlægar. Þær hljóta að laða að sér les-
endur á öllum aldri.
Að gera efnið áhugavert
Eins og sést af undanfarandi kafla er viðfangsefnið allt annað en hlægilegt.
Aftur á móti er nauðsynlegt að gæða það léttleika eða öðrum góðum
eiginleikum til að gera það eftirsóknarvert fyrir lesendahópinn. Það er
vandasamt fyrir höfunda sem skrifa um alvarleg efni að halda athygli
lesenda vakandi án þess að gera lítið úr alvöru boðskaparins. Þeir nota til
þess mismunandi aðferðir. Stundum er frásagnarháttur lifandi og hressi-
legur. Dæmi um það er Þetta er nú einum of. . . Algengt er að spaugileg
atvik séu fléttuð inn í frásögnina. Slíkt sést í mörgum þessara bóka. Einnig
kemur fyrir að aukapersónur séu uppsprettur fyndinna tilsvara eða hug-
mynda. Þetta sjáum við til dæmis í Tobíasi og Þetta er nú einum of... .
Ofugt við venjuna er aðalpersónan í Veru lífleg og opinská. Þar er það hún
sjálf sem fær lesendur til að brosa. I sumum sögunum er spennan vegna hins
ókomna og óþekkta meginburðarás athyglinnar. Þetta finnur lesandi vel í
Polli er ekkert blávatn og Grösin í glugghúsinu en allflestar eru bækurnar
spennandi að einhverju leyti. Fleiri atriði mætti tína til þótt það verði ekki
gert hér en af þessu ræðst að stórum hluta hvort sagan verður lesin.