Tímarit Máls og menningar - 01.09.1986, Side 101

Þegar örlagavindarnir blésu
Ljósastaurinn bognar og bjarmi hans slokknar um leið og Nanna
byrgir fyrir andlit sitt þegar hvell málmhljóð fylla myrkrið.
I kjölfar þeirra fylgja brothljóð þegar luktir hrynja og rúður
brotna og óp, óp sem heyrist þegar Nikulás hendist í gegnum
framrúðuna.
Við vegarbrúnina liggur hann rænulaus næstum því án þess að vita
að hann er til á meðan Nanna reynir að bera fyrir sig hendurnar, en
hendur hennar, fíngerðar hendurnar, varnarlausar veita þær enga
mótspyrnu og þegar höfuðið slæst í mælaborðið, brúnina ofan
hanskahólfsins veit hún ekki að á því augnabliki er bíllinn að velta.
Skynjar ekki fall sitt, hvorki það í sjálfu sér né heldur þegar hrufótt
gler hliðarrúðunnar brotnar og skerst í gegnum hálsinn þar sem æðar
opnast og á meðan jörðin litast blóði rennur myrkrið yfir hugann.
Á nákvæmlega sama tíma, skömmu áður en rauð blikkljósin birtast
með bjarma sinn í loftinu, í frekar stórri kjallaraíbúð innarlega í
hverfinu, með sítt skolbrúnt hárið sem nú fellur yfir andlitið og
bleikan smáköflóttan handavinnupokann einsog kodda undir kinn-
inni: já þannig liggur Katrín alklædd í stofusófanum með lokuð augu
sem sofa. Vegna þess að sítt hárið fellur yfir andlitið er ekki gott að
sjá hvort augasteinarnir undir augnlokunum séu á draumkenndri
hreyfingu. Hins vegar ef þú leggur eyrun við og hlustar vel; heyrist
þér þá ekki líka sem tennur hennar glamri í munninum?
363