Tímarit Máls og menningar - 01.09.1986, Qupperneq 133

Huldu enn betri skil, og þá um leið við-
brögðum Eddu. Að vísu lýsir Helga
nokkuð vel pukrinu sem ríkir í sam-
bandi við þessa hluti, þetta eru feimnis-
mál sem setja blett á hina „fullkomnu“
ímynd kjarnafjölskyldunnar. En samt —
frásögnin er alltof flatneskjuleg og alls
ekki nógu hressileg til þess að verða
mögnuð.
I lok bókarinnar blasir við víðáttu-
mikil hamingja fjölskyldulífsins. Að
sjálfsögðu enda ekki allir fjölskyldu-
harmleikir með hjónaskilnaði, en það
eiga sér alltaf stað átök áður en lausnin
er fundin, og börnin komast tæplega hjá
því að taka þátt í þeim átökum. Það er
reynt að vernda börnin með því að leyna
vandanum, en það gleymist allt of oft að
þau finna til og skynja örvæntinguna,
leiðann og sorgina. Þau verða rótlaus og
óörugg, heimta gjarnan skýringar með
ofstopa eða hverfa algjörlega inn í sig.
Edda gerir hvorugt. Hún er reyndar
staðráðin í því að komast að þessu með
pabba sinn með góðu eða illu, en það
mál leysist óvænt án nokkurra skýringa
og án hennar íhlutunar.
Helga sneiðir um of hjá hættulegum
hornum sem gerir það að verkum að
bókin verður allt of yfirborðsleg. Hún
tekur efnið ekki nógu föstum tökum.
Hún afgreiðir hvern atburðinn á fætur
öðrum án nokkurra vandkvæða og ein-
mitt þegar bókin er að byrja að vera
dálítið spennandi er sögunni skyndilega
lokið. Erfið málefni hafa verið leyst á að
því er virðist ótrúlega stuttum tíma og
lesandi hefur ekki hugmynd um hvernig
að því var staðið.
Sigrídur Albertsdóttir
Umsagnir um bakur
ÞAÐ VAR SKRÆPA
Andrés Indriðason: Það var skræpa.
Myndir eftir Brian Pilkington.
Námsgagnastofnun. 1985. 117 s.
Andrés Indriðason skrifar hér stutta
sögu fyrir börn. Hún hlaut verðlaun
Námsgagnastofnunar í samkeppni um
gerð bóka á léttu lesmáli. Það er ástæða
til að fagna útgáfu bóka sem miðast
sérstaklega við þarfir barna með lestrar-
örðugleika því að skortur á slíku efni
hefur verið mikill.
Sagan fjallar um samskipti fjögurra
barna, áhugamál þeirra og leiki. Sögu-
sviðið er blokkarhverfi í Reykjavík nú-
tímans. Aðalpersóna sögunnar er Bjössi,
níu ára. Hann á engin systkini og for-
eldrar hans vinna úti. Reyndar koma
þeir lítið sem ekkert við sögu og virðist
Bjössi sjá að mestu um sig sjálfur.
Leikir barnanna í hverfinu þetta sum-
ar snúast um smíði dúfnakofa og það
sem því áhugamáli fylgir. Höfundur tefl-
ir fram andstæðum í sögunni. Annars
vegar eru Bjössi og Asa sem hyggjast
koma á fót dúfnaspítala til að hýsa dúf-
una Doppu. Hins vegar Kiddi og Raggi
sem ætla að veiða dúfurnar og láta sér
ekki nægja minna en „toppfugla". Kiddi
og Raggi bera enga virðingu fyrir dúfun-
um og Doppa hlýtur illa og ómannúð-
lega meðferð hjá þeim af því að hún er
„bara skræpa". En Bjössi og Asa líta á
dúfuna sem tilfinningaveru, þeim ofbýð-
ur kaldranaleg meðferð hinna og þau
vilja ekki hefta frelsi Doppu. Höfundi
tekst vel að lýsa tilfinningum Bjössa og
Asu í garði Doppu og hvernig þau gera
sér grein fyrir því að dýrin hafa
ákveðnar þarfir og tilfinningar. Til dæm-
is lýsir höfundur á nærfærinn hátt til-
395